Rosengratz and Guiltestern are deaf

Εδώ που τα λέμε, αν απλά μου περιέγραφε κάποιος αυτό που παίζουν οι Meanwhile In Mexico, μπορεί και να το χαρακτήριζα 'φθηνό κολπάκι'. Θα κατέληγα στερεοτυπικά ότι πρόκειται για 'κράμα Imam Baildi, Calexico και δεν-ξέρω-'γω-τι-άλλο', και μάλλον δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να τους ακούσω. Αναδιαμορφώσεις γνωστών και λιγότερο γνωστών μελωδιών και ρυθμών, με ανεβοκατέβασμα στις ταχύτητες και επίμονο φιλτράρισμα σε γκαράζ λογικές. Το κυρίως θέμα από τη μουσική του Νονού, το πατιρντί από το 'Αχ Ζαϊρα μου γλυκιά', έως και η μελωδία του Tetris των ώρα που δεν είχες εικοσάρικο να βάλεις για να ξεκινήσει νέο παιχνίδι.... και γενικώς μία απροσδιόριστη αίσθηση οικειότητας με ό,τι πρόκειται να ακούσεις, που καθιστά το άκουσμα εκ των προτέρων ευπρόσδεκτο. Συνεπώς, που έγκειται η διαφορά;

Η διαφορά το λοιπόν οφείλει καταρχήν να είναι κάτι που δεν μπορείς να το προσδιορίσεις σε 5, 10 ή και 50 σειρές. Ένα- δύο επιμελή ακούσματα, που θα απομακρύνουν τον δίσκο από τις λογικές του "τα πάντα για τους πάντες", αρκούν καταρχήν για να πείσουν ότι οι Meanwhile In Mexico είναι ένα πρώτης τάξεως και ικανότητας rock 'n' roll συγκρότημα. Η περήφανη surf & garage καταγωγή τους, τους "υποχρεώνει" να έχουν σταθερά σημεία αναφοράς και άλλωστε σε όλη της τη διαδρομή η εν λόγω παραφυάδα του rock 'n' roll, λατρεύει να ανακυκλώνει την ιστορία του, υποδυόμενη ότι κάθε φορά την ακούει για πρώτη φορά. Και μέσα σε αυτή τη διαρκή ανακύκλωση, κάποιοι πέφτουν στο βούρκο του προκάτ ξεπατικώματος, και κάποιοι καταφέρνουν να αποδώσουν ένα στιβαρό, όσο και απλό, rock 'n' roll, που έχει ως κύριο μέλημα του την αποφυγή no fun καταστάσεων. Επίτευγμα διόλου αμελητέο.

Οι Meanwhile In Mexico κατατάσσονται με την άνεση τους, το σπαθί τους και την έμπνευση τους (απόλυτα υπαρκτή, έστω και δευτερογενής) στη δεύτερη κατηγορία. Υπογράφουν τη μουσική όλων των συνθέσεων (στίχοι δεν υπάρχουν... instrumental surf you know!) και ενώ εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς το πώς και το γιατί (αφού τα δάνεια είναι ξεκάθαρα), τελικά καταλήγει στο να τις κατοχυρώσει σε δαύτους (όχι ότι μας το ζήτησαν κι όλα λέμε τώρα), γιατί εξίσου ξεκάθαρα και ισχυρά είναι και τα αντιδάνεια. Τουτέστιν, όντως στο Zaira η αφετηρία τους είναι μια αψεγάδιαστη μελωδική ακολουθία, η οποία ξεσπάει με τρόπους και χρόνους, που η σύγχρονη pop γραφή ούτε στον ύπνο της δεν τους βλέπει, αλλά αυτό που παραδίδουν στο τέλος μοιάζει να είναι αν όχι ο μοναδικός, τότε σίγουρα ένας απόλυτα ιδανικός κόπος για να ακούσει κανείς και πάλι το χιλιοακουσμένο. Μην ξεχνάμε ότι μέσες άκρες το ίδιο συνέβη και με τις punk/ post punk "ανατυπώσεις" των Nouvelle Vague, τις πρώτες φορές που έφτασαν στα αυτιά μας, μέχρι βέβαια να πάρουν και αυτές τη θέση τους στην έννοια του... πολυφορεμένου. Αλλά οι MIM απέχουν πολύ ακόμη από κάτι τέτοιο.

Περιθώρια βελτίωσης και ανατροπών υπάρχουν πριν συμβεί κάτι τέτοιο και αυτό πρωτίστως το εγγυώνται οι ικανότητες κάθε μέλους της μπάντας ξεχωριστά, ο τρόπος που παιδεύουν τις ενορχηστρώσεις και τις τελικές τοποθετήσεις κάθε οργάνου και ήχου όλοι μαζί, και εν γένει το ότι τίποτε εδώ μέσα δεν ακούγεται πρόχειρο και στο πόδι δουλεμένο. Αυτό που θα περίμενα από μία rock 'n' roll μπάντα με την υποσχετική δράση των Meanwhile In Mexico, θα ήταν να ξεφύγουν από τα θεμιτά, αλλά πάντως στενά, όρια της garage/ surf λογικής, και να "παρεκκλίνουν" προς τις τακτικές σχημάτων όπως οι εκ του Σικάγο ορμώμενοι Cul De Sac για παράδειγμα, που για αρκετά χρόνια πήραν την υπόθεση σερφοψυχεδέλεια πάνω τους και την εκτόξευσαν σε σχεδόν δυσθεώρητα ύψη, για όποιον τυχόν επιθυμούσε στο εξής να βαδίσει στα χνάρια τους (και έπειτα ήρθαν οι Calexico, την προσγείωσαν απότομα και τους έκλεψαν τη δόξα και το χρήμα που δεν είχαν ποτέ.)

Last But No Least, που λέμε και εκτός συνόρων του Mexico, ειδική αναφορά στο artwork του δίσκου, χωρίς το οποίο το όλο εγχείρημα, θα φάνταζε κάπως αντιφατικό σε σχέση με την καθορισμένη αισθητική του, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την παρουσία του σε μία εγχώρια δισκογραφική παραγωγή, που ακόμη και στις καλές της στιγμές επιμένει να μην έχει μία σαφώς προσδιορισμένη 'οπτική' ταυτότητα (των metal σχημάτων εξαιρουμένων, που πάντοτε τα προσέχουν κάτι τέτοια, ενίοτε και εις βάρος της μουσικής). Το επιμελήθηκε και το έστησε η Ελένη Κεσαπίδου (το όνομα της το συναντάω σε αρκετές εγχώριες παραγωγές τελευταία) και ενώ από την μία πλευρά ακολούθησε τη λογική και την αισθητική της μπάντας, από την άλλη δεν απομόνωσε την έμπνευση της στα κλισέ του είδους. Θεωρώ εξόχως σημαντικό ακόμη και το ότι 'χάρισε' στους Meanwhile In Mexico ένα απολύτως στιβαρό λογότυπο, που καθώς συνδυάζει το όνομα του γκρουπ με τις φιγούρες των μελών του, καταφέρνει και αποτυπώνει ακόμη περισσότερο τις προθέσεις τους στο μυαλό του ακροατή.