Θόρυβος

Πάμπολλες σημασίες έχουν δοθεί στην έννοια του θορύβου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά: πότε ενοχλητικός και βλαβερός, πότε αναγκαίος και διασκεδαστικά εκτονωτικός, μοιάζει άμορφη μάζα με χίλιες κατευθύνσεις κι άλλα τόσα νοήματα.

Δεν ήταν λοιπόν παράλογες οι σκέψεις και οι υποθέσεις που ακολούθησαν την ανακοίνωση των Mechanimal για ένα νέο άλμπουμ ονόματι Θόρυβος. Με το οποίο και επέστρεψαν ανανεωμένοι (πρόσκαιρα;) ως προς τη σύνθεσή τους, στρεφόμενοι παράλληλα προς τον ελληνικό στίχο, για πρώτη φορά στην πορεία τους. Η επιλογή αυτή πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να εκπλήσσει, μιας και είναι ένας δρόμος όχι μόνο ανοιχτός, μα και απολύτως λογικός για κάθε εγχώριο καλλιτέχνη. Έστω κι αν πολλές φορές φαντάζει σαν ανήφορος, τον οποίον δεν μπορούν όλοι να ανέβουν.

Το μεγάλο ατού των Mechanimal είναι ότι εκφράζονται στα ελληνικά μέσω μιας στιχουργικής ήδη δουλεμένης κι αναπτυγμένης. Η Αγγελική Βρεττού, δηλαδή, την οποία συναντούσαμε κυρίως στα εικαστικά του συγκροτήματος, παραδίδει εδώ οχτώ ποιήματά της, που μετρούν μια δεκαετία ύπαρξης. Προορίζονταν μάλιστα να αποτελέσουν μέρος μιας μεγαλύτερης παράστασης με τίτλο 666 Νεκρές Αδερφές, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε τελικά ποτέ. Ουσιαστικά, λοιπόν, είναι εκείνο το έργο που ανεβαίνει τώρα μουσικά, με τη Θέκλα Τσελεπή –μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κι αναγνωρίσιμες φωνές του ραδιοφώνου– να αναλαμβάνει την ερμηνεία. Και πράγματι, η επιλογή λειτούργησε ικανοποιητικά.

Το γρέζι και η ζεστή φωνή της Τσελεπή αγκαλιάζουν τη σκοτεινή αίσθηση των λεγομένων, που συνυπάρχουν ή παλεύουν (κάποιες στιγμές χάνονται ορισμένες λέξεις) με τους ηλεκτρονικούς κόμβους του Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο οποίος υπογράφει τόσο τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις, όσο και την παραγωγή του άλμπουμ. Σε ολόκληρη την εξιστόρηση είναι σαν να έχεις αντίκρυ σου έναν άνθρωπο οργισμένο, ειλικρινή, που μονολογεί ή παραμιλά. Αφουγκράζεται και νιώθει την ανθρώπινη μοναξιά, εξοργίζεται με την υποκρισία. Φτύνει και φτύνεται, ενώ βγαίνει στο προσκήνιο μόνο για να θυμηθεί γιατί έχει επιλέξει το περιθώριο.

Η θηλυκή ματιά αποτυπώνεται έντονη στους στίχους, δίχως όμως αυτό να ισοδυναμεί με 'κείνη την αναχρονιστική αντίληψη ότι «αφορά μόνο γυναίκες». Μάλιστα, το κομμάτι "Είναι Το Φάντασμα" συγκαταλέγεται στα πιο δυνατά πράγματα που θα ακούσεις στην εγχώρια δισκογραφία για τη γυναικεία κακοποίηση. Από την άλλη, δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι μερικά λόγια μπορεί να θεωρηθούν τετριμμένα, ίσως και λίγο επιτηδευμένα – αν και αυτή είναι μια βιαστική ανάγνωση, που παραβλέπει τη συγκρότηση του συνόλου.

Η μουσική ακολουθεί πιστά, προωθεί τις ανάγκες της μελοποίησης και επιδίδεται με σκέψη στους στενούς της δρόμους: ηλεκτρονικοί ρόγχοι συναντούν post-punk κιθάρες και industrial ρυθμούς, χωρίς να αποφεύγεται πάντως και η μελωδικότητα της ακουστικής κιθάρας ή του τσέλου (παίζουν, αντίστοιχα, ο Χρήστος Αβδελάς και ο Henrik Meierkord). Ο Παπαϊωάννου επιδιώκει να ανατρέψει τη μονοτονία, εκτονώνει τη συσσώρευση της έντασης των λέξεων και ισορροπεί τη συνδιαλλαγή μελαγχολίας, οργής και ενσυναίσθησης. Εντούτοις, κάτι που ίσως προβληματίσει όσους έχουν παρακολουθήσει τους Mechanimal, είναι ότι αυτή τη φορά λείπει εκείνη η πιο καθάρια αναπνοή που έφεραν οι προηγούμενες δουλειές τους. Ο δίσκος κλίνει δηλαδή προς ένα ηχητικό οικοδόμημα πιο «στάνταρ». Κάτι που λειτουργεί βέβαια ως προς τα δεδομένα ποιήματα, μα ταυτόχρονα σε αφήνει να αισθάνεσαι ότι μπορούσε να είχε συμβεί και κάτι παραπάνω.

Σε κάθε περίπτωση, ο Θόρυβος είναι από τα άλμπουμ που θα σου κάνουν αίσθηση και θα σε προκαλέσουν να τα παίξεις στο repeat, άσχετα με το αν αφεθείς απλά στη μουσική ή βουτήξεις λιγάκι πιο βαθιά, αφιερώνοντας τον χρόνο που χρειάζεται προκειμένου να ερμηνεύσεις τα όσα ακούς.