To the happy few

Ανοιχτούς λογαριασμούς πρέπει να έχουν αφήσει οι shoegazers των αρχών της δεκαετίας του '90 και επιστρέφουν ο ένας μετά τον άλλο για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Ο Kevin Shields προφανώς ήθελε να αποδείξει ότι το Loveless δεν ήταν τυχαίο, οι Medicine όμως, τι ακριβώς θέλουν να αποδείξουν;

Μάλλον τίποτα, ο βασικός νους πίσω από τη μπάντα λέγεται Brad Laner και δεν είναι κανένας τυχαίος, ούτε και εξαφανίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, αντιθέτως μάλιστα, ο κάποτε ντράμερ των Savage Republic, έχει το όνομά του στα credits εκατοντάδων δίσκων (μέχρι και συνεργάτης του Brian Eno υπήρξε) και για το διάστημα που οι Medicine ήταν ανενεργοί, κυκλοφορούσε τις προσωπικές του δουλειές κυρίως με το όνομα Electric Company.

Προφανώς λοιπόν, η επανένωση της μπάντας είναι θέμα απλά καλού timing και καθώς η shoegaze σκηνή έχει αρχίζει σιγά-σιγά να στέκεται στα πόδια της και πάλι (χαρακτηριστικό δείγμα και οι επανεκδόσεις των προ 20ετίας Shot Forth Self Living και The Buried Life των Medicine). Ο Brad λοιπόν, μάζεψε την ομάδα ως τρίο πλέον και κατεβαίνει με τη σημαία ψηλά και με τη δύναμη δεκάδων κιθαριστικών εφέ. Κυριολεκτικά οι ήχοι που θα ακούσετε εδώ μέσα είναι οπλοστάσιο που κάθε μοντέρνα τρομοκρατική ηχητική οργάνωση θα ζήλευε: αεροπλάνα, τρυπάνια, πύραυλοι, πριόνια, οδοντόβουρτσες, πιστολάκια και δεκάδες άλλα κυρίως αιχμηρά αντικείμενα έρχονται στη φαντασία του ακροατή, ο οποίος προσπαθεί να οργανώσει το χάος αυτό σε ένα ψυχεδελικό κοκτέιλ-βόμβα για να το κατανοήσει, να το απολαύσει και τέλος να το καταχωρήσει στη σωστή μεριά της δισκοθήκης (φάκελο στο iTunes εννοώ), εκείνη με τα ψυχεδελικά 60ς και τις μοντέρνες φαντασιώσεις τους.

Ως φαν του είδους πρέπει να ομολογήσω ότι το To The Happy Few με τους ηχητικούς του πειραματισμούς πάνω σε αρμονίες που παραμένουν ψύχραιμα αντί-αισθαντικές, με τα πολυφωνικά του φωνητικά που ναι μεν κρύβονται πίσω από τις κιθάρες αλλά καταφέρνουν να δημιουργήσουν τον χώρο για να αναπνεύσουν (κάτι που πχ. δεν ενδιαφέρει τους MBV που πνίγουν επίτηδες τα φωνητικά τους για να δημιουργήσουν ένα αίσθημα ασφυξίας), τις πολυεπίπεδες συνθέσεις που πολλές φορές φλερτάρουν με το σουρεαλιστικό και το παράλογο, με τα απολαυστικά του groove, που ακούγεται σαν να παίζεις σε αργές στροφές κάποιο άλμπουμ των Beach Boys, έχει παίξει ήδη περισσότερες φορές από τα πρώτα άλμπουμ της μπάντας (που προσωπικά εμένα μου φαίνονται εκνευριστικά και υπερβολικά, ενώ η μπάντα στις ζωντανές εμφανίσεις είχε όλα τα καλά στοιχεία μιας μπάντας που με το ένα πόδι φλέρταρε με τον ήχο του κινήματος αλλά με το άλλο χτυπούσε ενέσεις early Sonic Youth και post-punk).

Εν τέλει το To The Happy Few είναι το πιο ενδιαφέρον ηχητικό κολάζ της χρονιάς. Είναι αυτό που πάνε να κάνουν οι Tame Impala και σταματούν εκεί που τελειώνει το θάρρος των ακροατών τους. Μακάρι να δούμε τους Medicine και ζωντανά, αν και είναι δύσκολο εγχείρημα: το άλμπουμ μου φαίνεται ότι αρχίζει και τελειώνει στο στούντιο. Ελπίζω η μπάντα να με διαψεύσει.