Find yourself along the way
Ακούγοντάς το, όντως είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως αυτό το κουαρτέτο από το Los Angeles έχει δημιουργηθεί μόλις πριν δυόμισι χρόνια, τον Σεπτέμβρη του 2001. Στα τραγούδια του 'Find Yourself Along The Way' πραγματοποίησε μια είσοδο από την πίσω πόρτα στο βρετανικό shoegazing ήχο της περιόδου '89-'94 (βάζω καλά τα όρια;) και της dream psych-pop, δείχνοντας πως έχει δουλέψει πολύ συγκροτημένα το τότε στυλ και αφήνοντας την πρώιμη νεανικότητά του στις επάρσεις και μόνον, κοντολογίς θεμιτές.
Ένα ντεμπούτο λοιπόν που επαναφέρει το feedback και το fuzz στις κιθάρες της pop - εξακολουθούμε να ονομάζουμε αυτή τη μουσική με την ίδια λέξη, τον ίδιο απλό όρο, έστω και αν το πράγμα καθαυτό άλλαξε ριζικά από τα χρόνια που πέρασαν και το νέο περιβάλλον, βρισκόμαστε μια δεκαετία μετά, μην το ξεχνάμε.
Ο κιθαρίστας Scott McDonald είναι από τους βασικούς συντελεστές σε αυτό που παίζουν οι The Meeting Places. Έχει ανασύρει εδώ όλες τις εφαρμοσμένες τεχνικές και πρακτικές των αδελφών Jim και William Reid και του ζεύγους Kevin Shields-Bilinda Butcher, κάτι που γίνεται σαφές από το θαυμάσιο εναρκτήριο 'Freeze Our Stores' ακόμη. Κουβαλάει και μια σημαντική εμπειρία από την σκηνή της California, αφού έχει δουλέψει στο παρελθόν με τους Alison's Halo και τους Amnesia, το project του Bradley Laner μετά τους Medicine.
Ο άλλος πόλος πρέπει να αναγνωριστεί στον τραγουδιστή Chase Harris, ένα νεαρό αμερικάνο, ο οποίος δίνει επιτέλους το στίγμα της αξίας που αρμόζει στη φωνή με όλες τις χάρες και τα μείον αυτής του μέσου όρου. Για να είναι ένα τραγούδι pop έπρεπε να μπορούν να το ερμηνεύσουν όλοι, ανέκαθεν. Ήταν και είναι μια από τις προϋποθέσεις. Και ακριβώς με αυτόν τον τόσο γήινο, ζεστό, άμεσο, φιλικό τρόπο, που κοιτάζει από μακριά και με δυσπιστία το επιτήδειο, γίνεται ενίοτε ίσως πεζός ή και συνηθισμένος, αλλά πάντα σε πλησιάζει σα να είναι ο αντίλαλος της δικής σου φωνής.
Σε ερωτήματα όπως: «γιατί οι The Meeting Places κλήθηκαν για το περσινό San Francisco Noise-Pop festival;» και «γιατί την άνοιξη του 2003 υπέγραψαν στην Words On Music και έγιναν labelmates των For Against και Motion Picture;» η απάντηση είναι μια: Μα, γιατί έχουν τραγούδια φυσικά! Και με αυτά ακριβώς τα τραγούδια μπήκαν στο The Ship στούντιο το φθινόπωρο του 2002 με παραγωγό τον Aaron Espinoza (μέλος των Earlimart και παραγωγός επίσης για τους Elliot Smith, The Breeders και Folk Implosion).
Σε αυτό το cd υπάρχουν τα πιο αφοπλιστικά 2:51 pop λεπτά που άκουσα προσφάτως στο τραγούδι 'See Through You'. Συγκινητικό, μελωδικό και με ένα μαγευτικό, οικείο tempo που από όσο το θυμάμαι κερδίζει πάντα. Σκέφτομαι πως θα μπορούσε σε μια άλλη εποχή να είναι μια από τις απαλότερες στιγμές των The Jesus And Mary Chain ή των όψιμων Slowdive. Επικροτώ και την ιδέα του πιάνου (τα πλήκτρα πατάει ο Aaron Espinoza) στη μέση, που του δίνει αυτό το «κάτι» την κατάλληλη στιγμή. Η κλιμακωτή ανάπτυξη του 'Take To The Sun' επίσης, με φωνητικά μέσα από παραμορφωτικό φίλτρο στις πρώτες στροφές, ένα μπάσο με υπεροχή στη συνέχεια και σταδιακή ενδυνάμωση, η οποία καταλήγει σε ένα θορυβώδικο, κιθαριστικό coda πλήρες συχνοτήτων. Στα live οι ίδιοι δηλώνουν πως πάνω σε αυτό το κομμάτι αυτοσχεδιάζουν συχνά και όντως ενδείκνυται για τέτοιες εκτροπές. Κάποια riffs της κιθάρας στο τελείωμά του αναφέρουν τους Joy Division, όπως και ο βασικός ρυθμός από τα τύμπανα του 'New Dawn Fades' των τελευταίων, ο οποίος βγαίνει σε ένα ακόμη track, το 'Same Lies As Yesterday', αν και λίγοι θα το καταλάβουν, καθώς τραβάει προς άλλη κατεύθυνση. Ξεχωρίζουν και τα 'Now I Know You Could Never Be The One' και 'On Your Own'.
Οι The Meeting Places είναι η δεύτερη μπάντα από κείνα τα μέρη της Δυτικής Ακτής, η άλλη είναι οι Sciflyer, που μέσα στο 2003 γυάλισε με τη μουσική της ένα οξειδωμένο μνημείο. Αυτό που γράφει πάνω του τα ονόματα των Ride, Chapterhouse, Pale Saints, Adorable, συν όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Το ότι δεν έμειναν μόνο στη νοσταλγία τους κάνει επικρατέστερους.
