ZRSHA; Fundus Uterus

Εν αρχή ην το ...νερό (ή καλύτερα ύδωρ όπως το έλεγαν πριν γίνει με τα χρόνια "νεαρόν"). Δεν θα έφερνε σίγουρα αντίρρηση και ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο αφορισμός αυτός θα συμπύκνωνε την φιλοσοφική κοσμολογία του στην οποία το νερό είχε τον κεντρικό ρόλο. Ούτε και ο Ησίοδος που έβλεπε στην μυθολογία του τον Ωκεανό να αγκαλιάζει την Γη. Ούτε ακόμη ίσως και η σύγχρονη επιστήμη, που έχει διακριβώσει προ πολλού ότι και το ίδιο το ανθρώπινο κατά πολύ μεγάλο ποσοστό από νερό αποτελείται.

Εν αρχή ην και ο έρως όμως, ο οποίος κάπου μέσα στο υγρό στοιχείο γεννήθηκε και αυτός, κάπου εκεί συντελέστηκε η πρώτη συν-ουσία (...aqua-sutra), σε εκείνη την αρχέγονη σούπα της πρώιμης Γης με τα μόρια να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς, με δυνάμεις ομοιοπολικές και ετεροπολικές και van der Waals, και να μεταμορφώνονται σε πλάσματα ζώντα που κι αυτά με τη σειρά τους αναζητούν τις δικές του έλξεις. Πλάσματα που διατήρησαν τη μνήμη του νερού και εκεί επιστρέφουν νοερά, στον υδάτινο κόσμο, εκεί που ξεκίνησε η ζωή, στην αμνιακή ασφάλεια της μήτρας, της uterus κατά τους Λατίνους, όσο πιο βαθιά και μακριά γίνεται, στο άπω άκρο, στον πυθμένα, στον fundus. Και να παραμείνουν εκεί λες και αιωρούμενα στον αιθέρα, σαν μοναχικοί πλανήτες, με απαγορευτικές αποστάσεις ετών φωτός από τον γειτονικό, τον Ξένο Άλλο, εκπέμποντας σήματα στο κενό, φτιάχνοντας κώδικες για απόπειρα επικοινωνίας, "in a manner of speaking, Semantics won't do". "Give me the words, that tell me nothing, συνεχίζουν οι Tuxedomoon συμπυκνώνοντας ποιητικά το δράμα της ύπαρξης. Δωσ' μου τις λέξεις, σε μια κάποια γλώσσα, ακόμη και προσωπική, ερμητική. «Ζαρουσιανή»...

Κάπου ανάμεσα στις δύο αυτές αφετηρίες έμπνευσης μπορεί να στοιχειοθετηθεί ένα κόνσεπτ και να αποκρυπτογραφηθεί και ο τίτλος αυτού του τυπικά δεύτερου δίσκου της Melentini, μετά το "Explosions Around, The Desert Inside" του 2013 (στο ενδιάμεσο μεσολάβησαν ένα EP και το soundtrack της ταινίας Άφτερλωβ του Στέργιου Πάσχου). Μας δίνει και η δημιουργός κάμποσα επιπλέον κλειδιά για όσους θέλουν να διεισδύσουν περαιτέρω στο σύμπαν της, σημειώνοντας π.χ. τις αναφορές στην αγαπημένη της Βιρτζίνια Γουλφ και αναφερόμενη στην θεωρία της "για την ύπαρξη ενός πλανήτη όπου κατοικούν οι πιθανότητες που αιωρούνται για τους εαυτούς μας, μια υπαρξιακή αποκάλυψη δηλαδή πάνω στους παράλληλους κόσμους".

"Your love is like ocean" ακούμε στο "Wounds and water", "a love like this is/will never ever die" στον αποχαιρετισμό του "So long", ο έρωτας από την γένεσή του μέχρι το τέλος... Μια τέτοια νερένια και ερωτική διάθεση διαπερνά όλα τα κομμάτια, η οποία σχηματοποιείται σε μελωδίες τις οποίες φέρει κατά βάση ένα πιάνο μινιμαλιστικών τάσεων (ακούω Wim Mertens;). Πάνω στο υπόστρωμα αυτό μπαίνουν λεπτές πινελιές από μια πλειάδα οργάνων, χωρίς εν τούτοις το αποτέλεσμα να ακούγεται βαρυφορτωμένο, επίτευγμα σίγουρα ενός πειθαρχημένου αυτοσχεδιασμού (ακούγεται οξύμωρο; δεν είναι) αλλά και μιας εξαιρετικής διαχείρισης της ...σιωπής. Και είναι αυτή ακριβώς η σιωπή που δίνει τις αναπνοές στα τραγούδια, που υπογραμμίζει τα υπαρξιακά κενά, που υπηρετεί μια αιθέρια αισθητική.

Είναι φυσικά και η φωνή. Εκφραστική και θεατρική, επιτηδευμένη, στοχαστική και εσωστρεφής, εκφράζει έναν λυρισμό που τρέφεται από τα νάματα όλης της θηλυκής παράδοσης, από την πιο σύγχρονη Soap & Skin μέχρι αρχετυπικές μορφές όπως η Billie Holiday. Αφήνοντας για το τέλος μια ευαίσθητη γλυκύτητα (είναι και το ψευδώνυμο που έχει επιλέξει η καλλιτέχνιδα, που πέρα από την παραπομπή στη ρίζα του μέλους, μου φέρνει άθελα κατά νου τα μελιτίνια, τα γλυκά ...μυζηθροπιτάκια των Κυκλάδων).

Από τέτοια υλικά είναι λοιπόν φτιαγμένος ο κόσμος του "Zrsha". Στον οποίο υποθέτω κάποιοι θα βυθιστούν ευδαιμονικά και κάποιοι θα τον περάσουν αβρόχοις ποσί. Σκέφτομαι ότι δεν γίνεται αλλιώς... Και αν εύκολα και κάπως ρομαντικά γράφουμε ότι η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα, στην πραγματικότητα, ναι μεν μπορεί δυνητικά να διαχέεται πέρα και πάνω από σύνορα, η επικοινωνία, όμως η επαφή, η αποκατάσταση αυτής της μυστήριας μαγικής σχέσης, είναι ζήτημα απόλυτα και ανυπέρβλητα (δια)προσωπικό. Και έτσι η έκφραση των ανείπωτων θα αναζητά πάντα τη γλώσσα της... Κι αυτή μπορεί να είναι και τα ζαρουσιανά του καθενός...

Υ.Γ. Λίαν περιποιημένη η συσκευασία του δίσκου και ευφάνταστη, τόσο ευφάνταστη μάλιστα που αφού κατάφερα να της αποσπάσω το CD, έκτοτε δεν είχα καταφέρει για καιρό να την ξαναδιπλώσω σωστά. Μέχρι που ήρθε αυτό το από μηχανής βίντεο!