...και την στιγμή που είχα παραδοθεί στην πιανιστική μελαγχολία του In Deserto, χτυπά το τηλέφωνο. Οχι ρε... χμμ γκρρ γκν, ποιος να είναι τωρα ρε πστ γκρρ... μα τι θέλει ο Μπίλις τώρα... βαριέται να έρθει από το απέναντι γραφείο και παίρνει τηλέφωνο...
- Έλα Μπίλι μου...
- Ρε Μπιλάκο, τι ωραίο είναι αυτό που ακούς;
- Μπα, το έπιασε το αυτί σου;
- Τι είναι;
- Ένας Γάλλος που παίζει κάτι σαν παιδική αμπιεντοειδή ηλεκτρο-ακουστική ποπ φολκ με πιάνο, φλάουτο και άλλα πνευστά και στοιχεία από...
- Σιγά φίλε μου, δεν καταλαβαίνω τι λες. Μήπως το έχεις να μου το δώσεις να το ακούω;
- Στο ρίχνω αμέσως στο user σου.
Ρε τον Μπίλι, πρώτη φορά εδώ και ενάμιση χρόνο ρωτάει για κάτι που άκουσε στο γραφείο μου. Τον δικαιολογώ βέβαια, αφού το The Island έχει μια μελαγχολική μαγεία που δύσκολα μπορείς να αντισταθείς. Σαν να βουτάς ξαφνικά σε μια θάλασσα από μέλι και να βυθίζεσαι χωρίς αντίσταση, κρατώντας την μύτη σου απέξω για να αναπνέεις. Τηλέφωνο... α, ο Μπίλις είναι πάλι.
- Ρε Μπιλάκο, τι φοβερό κομμάτι είναι αυτό.
- Εγώ προχθές που άκουσα το δίσκο για πρώτη φορά μού άρεσαν πιο πολύ το 1, το 2 και το 8.
- Κάτσε να τα ακούσω και θα σου πω.
- Με την ησυχία σου...
Αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι κάθε νέα κυκλοφορία του Laurent Girard υπό το όνομα Melodium μου μοιάζει ισάξια ή καλύτερη από την προηγούμενη. Πάντα βρίσκει κάτι καινούριο να προσθέσει. Στο The Island τα φωνητικά παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε 2-3 συνθέσεις, οι οποίες είναι απολαυστικές. Ειδικά το The Outside, με αυτό το παιδικό πιανάκι και το αγαθό κιθαριστικό σολάκι με ταξιδεύει στον ουρανό κάθε φορά που το ακούω. Το ίδιο και το The Dark Home, αν και αυτό το τελευταίο είναι πιο μουντό. Α, νάτος πάλι.
- Ρε Μπιλάκο, τι είναι αυτός ρε, πως τον είπες;
- Laurent Girard.
- Τρομερή μουσική ρε φίλε μου. Να σου πω κάτι, είναι μάλλον η μέρα τέτοια, η διάθεσή μου, η συννεφιά, που με κάνουν και το θεωρώ αριστούργημα. Αν το άκουγα άλλη στιγμή δεν θα του έδινα σημασία, μπορεί να έλεγα κιόλας ότι δεν λέει τίποτα.
- Εγώ Μπίλι μου την πρώτη φορά δεν ενθουσιάστηκα τόσο πολύ αλλά τώρα που το έπαιξα με λίγη ησυχία για δεύτερη και τρίτη φορά μου αρέσει πολύ. Ο τύπος ξέρει πως να φτιάχνει όμορφη μουσική, πως να σε παρασέρνει στην μελαγχολία του, ε, δεν συμφωνείς;
- Ναι ρε Μπιλάκο μου, ναι, είσαι φοβερός, μπράβο.
- Τι μπράβο, σε μένα λες μπράβο, στον Girard να τα πεις. Και περίμενε, ε, γιατί συνήθως κυκλοφορεί 2-3 δίσκους κάθε χρόνο, όπου να 'ναι θα ξεφουρνίσει τον επόμενο.
- Σαν τα ζεστά ψωμάκια Μπιλάκο μου. Γεια γεια γεια...
Οι συνεχείς ακροάσεις του The Island με πείθουν για την σπουδαιότητα όλων των συνθέσεων. Αν με ανάγκαζαν να αφήσω μερικά τραγούδια έξω από το άλμπουμ, με το ζόρι θα διάλεγα το Balanci και το Gaisma, άντε και το The Pseudo Friends. Για όλα τα υπόλοιπα θα έβρισκα πάντα μια θέση στο jukebox αρκουδάκι στο σερβάν της γιαγιάς. Κάτσε να πάρω τον Μπίλι γιατί έχει κολλήσει...
- Φίλε μου, εδώ και μισή ώρα ακούς συνέχεια το In Deserto στο repeat. Δεν βαρέθηκες ακόμη; Βάλε και κανένα άλλο κομμάτι. Το Supervacuum, το The Feeble Light...
- Άσε με ρε Μπιλάκο, έχω κολλήσει με αυτό. Γουστάρω πολύ.
- Καλά, βάλε το όμως λίγο πιο σιγά γιατί θέλω να ακούσω και τίποτα άλλο.
- Εντάξει φίλε μου, έτσι κι αλλιώς πρέπει να πάω Κοινοπραξία, γεια γεια...
...και ο Μπίλις έφυγε για Κοινοπραξία και εγώ μετά από 40 λεπτά πήγα στο γραφείο του και έκλεισα επιτέλους το In Deserto και βρήκαμε για λίγο την ησυχία μας...