On the impossible past

Ας υποθέσουμε ότι είστε ένας από τους συνεπέστερους οπαδούς του πανκίστικου ήχου, αλλά και ψιλομεϊνστριμάς, υπό την έννοια ότι δεν θα κάνετε τα μηχανήματα ανίχνευσης μετάλλων στο αεροδρόμιο να ουρλιάξουν από τις παραμάνες που φοράτε σε διάφορα σημεία των ρούχων και του σώματος.

Επίσης, ας υποθέσουμε ότι στις πιο καταθλιπτικές, σε σχέση με την ιστορία της μουσικής που σας αρέσει, στιγμές σας, μοιρολογείτε με συνομήλικους φίλους σας τα χαμένα μεγαλεία των Clash και των Buzzcocks, την πατίνα του χρόνου που δεν αφήνει ανέγγιχτους ούτε τους Bad Religion, και καταλήγετε σε κάθε πρόταση με την αγαπημένη φράση "δεν φτιάχνουν πια τα συγκροτήματα όπως τότε".

Αμ δε. Οι Menzingers έρχονται από την Πενσιλβάνια και φτιάχτηκαν ειδικά για την περίπτωσή σας.

Στο On the impossible past, φετινό, τρίτο δίσκο τους, προσφέρουν όλα τα προβλεπόμενα: ελεγχόμενα λαρυγγικά ξεφωνητά στο μικρόφωνο, ακόρντα που λίγο πριν γίνουν "γλυκούλια" σταματάνε, για να ξεκινήσουν πάλι τα ξεφωνητά, πάνκικη μελωδία με μέτρο, καθώς και στιχάκια χανγκοβερίστικα και "ανώριμα": "Δεν μπορείς να ερωτευτείς γκαρσόνα με την οποία καπνίζεις τα ίδια τσιγάρα", "ζορίστηκα πολύ να συμμαζέψω τα μυαλά μου", "ξέρω ότι θα τα κάνω πάλι σκατά, το γαμωξέρω", και άλλα ανάλογα σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση.

Το Good things, μαζί με το The Obituaries θα σας ζορίσουν τη δύσκολη στιγμή του πρωινού ξυπνήματος, εκεί που μπορεί να σου έχει κολλήσει στο κεφάλι η μελωδία από το τελευταίο διαφημιστικό που άκουσες χθες το βράδυ μέχρι και το τρομερό τραγούδι που δεν ξέρεις πώς το λένε και το google market δεν έχει βγάλει ακόμα Soundhound για εγκεφαλικά κύματα. Το Ava House και το ομώνυμο μπορεί να προβληματίσουν κάπως όσους ζουν τη μουσική ζωή τους όπως το λεωφορείο του Speed (άμα πέσεις κάτω από συγκεκριμένο όριο ταχύτητας, εκρήγνυσαι) ή όσους πιστεύουν ότι οι Green Day είναι μια μάστιγα της σύγχρονης μουσικής.

Το όλον όμως, είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να προσφέρει μουσικά η γλυκιά πρόκληση του μέινστριμ. Ένας καλός δίσκος, από μια καλή μπάντα που είναι κοντά στη "μέση δισκογραφική ηλικία της" και που τις εξετάσεις για κάτι παραπάνω, θα τις δώσει στον επόμενο δίσκο.

Εν τέλει, οι Menzingers είναι τα συμπαθητικά πανκιά της διπλανής πόρτας που χτυπάνε επίμονα τη δική σας, γιατί τους τελείωσε η ζάχαρη. Καλά θα κάνετε να τους την ανοίξετε.