All is dream

Άρεσε σε ανθρώπους με διαφορετικά, ασύμπτωτα και πολλές φορές συγκρουόμενα γούστα. Από εγκεφαλικούς μελετητές του John Cage και του Philip Glass μέχρι παθιασμένους οπαδούς του Cave, από εστέτ ακροατές μέχρι χύμα ροκάδες, όλοι κόβουν φλέβες για τους Mercury Rev, ή τουλάχιστον έχουν μόνο καλά λόγια να πουν για το "All Is Dream".

Μυστήριο; Όχι για μένα. Μερικές φορές οι εξηγήσεις είναι οι πιο απλές και προφανείς που υπάρχουν. Όπως εδώ: Αρέσει γιατί είναι πολύ καλός δίσκος και έχει ωραία τραγούδια. Όλα τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Στυλ, ύφος, πόζα, προώθηση.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ όλα είναι too much. Τα τραγούδια, με μία εξαίρεση, είναι... άρτια. Αυτή είναι η λέξη! Καθαρές, εύληπτες μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό και φανερώνουν ταλέντο, μαστοριά αλλά και γνώση και καλλιέργεια σε βάθος. Είναι φανερό ότι τα έχουν βασανίσει πολύ πριν να τα κυκλοφορήσουν. Κάτι σαν τον Leonard Cohen ας πούμε, που κάνει χρόνια να ολοκληρώσει τραγούδια που τα ακούς και έχεις την αίσθηση ότι γράφτηκαν μέσα σε δέκα λεπτά με μια κιθάρα. Η βασική ιδέα μπορεί να έρχεται έτσι, αλλά για να φτάσουν σ' αυτό το επίπεδο αισθητικής τελειότητας χρειάζεται επίμονη επεξεργασία της λεπτομέρειας. Το όνομα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τα περισσότερα από αυτά όμως, είναι άλλο. Brian Wilson. Οι μελωδίες τους, ιδιαίτερα στα "Little Rhymes", "Spiders And Flies" και "A Drop In Time", "Nite And Fog" έχουν αυτή την αιθέρια ομορφιά και δημιουργούν το αίσθημα γαλήνης και ευφορίας που γεννούν ακόμη και σήμερα τα τραγούδια του υπέροχου ημιπαράφρονα Brian. Ελπίζω για το καλό τους να τους ακολουθούν μόνο οι άγγελοι της έμπνευσής του και όχι και οι δαίμονες που τον κατατρέχουν.

Δεν είναι όμως μόνο οι συνθέσεις που κάνουν τη διαφορά. Η φωνή του Jonathan είναι ιδιαίτερη. Ακριβής και εκφραστική, ισορροπεί ανάμεσα στη ζεστή εξομολογητική χροιά και στο έντεχνο φαλτσέτο, ώστε να γίνεται όσο πρέπει μυστηριώδης και ταυτόχρονα οικεία. Οι στίχοι, για όσους έλληνες ακροατές τους προσέχουν, ξεφεύγουν από την απλοϊκότητα χωρίς όμως να γίνονται ακαδημαϊκοί. Εκείνο το "we met on a beach in Greece and parted on a rusty spanish stair" τι σας λέει; Κοσμοπολίτικο, αλλά άμεσο. Οι κιθάρες κεντάνε, και έχουμε να κάνουμε με κάθε άλλο παρά κιθαριστικό δίσκο.

Η παραγωγή είναι εντελώς mainstream, γυαλιστερή και εμπορική. Και ευτυχώς που είναι έτσι, γιατί αναδεικνύει τα τραγούδια με ηχοχρώματα και ενορχηστρώσεις που μία «ροκ» αντίληψης παραγωγή δεν θα μπορούσε. Τα βιολιά, το πιάνο και η χορωδία στο "The Dark Is Rising", που θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας επικολυρικής υπερπαραγωγής το απογειώνουν, την ίδια στιγμή που οι κιθάρες στο "Chains", στο "You/re My Queen" και στο τέλος του "Hercules" σκόπιμα συγκρατούνται ώστε να μην ξεπέσουν στην αισθητική του arena rock, παγίδα που δεν αποφεύγουν στο ανεκδιήγητο "Lincoln/s Eyes" που είναι το μαύρο πρόβατο του δίσκου. Και ενώ παλιά θα καταδικάζαμε μετά βδελυγμίας μια τέτοια στάση, σαν γνήσια αποπαίδια του punk, σήμερα απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα. Αυτό τώρα πώς το λένε; Συμβιβασμό ή ωριμότητα;

Το "All Is Dream" είναι ένας δίσκος που θα αγαπηθεί και θα αντέξει στο χρόνο. Θα λιώσει στο πλατώ, που λέγαμε παλιά. Για όλους τους παραπάνω λόγους, και για έναν ακόμη. Πόσο καιρό είχαμε να ακούσουμε album με εννιά στα δέκα πραγματικά καλά τραγούδια;