Deserter's songs

Εδώ έχει πολύ εκλεκτική ποπ, και τζαζ σφαλιάρες που τις χρειαζόμαστε, και αυτοσχεδιαστικές εξυπνάδες (κατά κυριολεξία). Επαναλαμβάνω τα λόγια μου, αλλά αυτοί όχι τη μουσική τους. Ιδέες (τα καλύτερα πλούτη για έναν δημιουργό, κανείς δεν μπορεί να σε ληστέψει, και δεν πέφτει ποτέ η αξία τους) φτάνουν και περισσεύουν : η α λα Wire «απλότητα» του «Εmpire State (Son House in Excelsis)» σφιχταγκαλιάζεται με τον σαπουνοπερατισμό του «Sudden ray of hope». Την ώρα που τα γνωστά τους ανορθόδοξα ποπ έπη κρύβονται πιο κάτω και το κάνουν με τις συνήθεις ροκ εμμονές. Και όλα μπολιάζονται με αντιφατικές διαθέσεις από ναρκοληπτικές έως ευδαιμονικές, ντανταϊστικούς στίχους, χιουμοριστική διάθεση εναλλασόμενη πάραυτα με σοβαρότατη και πάει λέγοντας.

Νομίζω πως κάπου εδώ είναι που ο μελωδικός ήχος κερδίζει εις βάρος του σαματά - είναι η ώρα που οι Mercury ετοιμάζονται για την επικίνδυνη κλειστή στροφή προς τις ονειροχώρες των μελωδιών. Με άλλα λόγια : εδώ βρίσκονται οι απαρχές των «Deserter's songs» και «All is dream» που σας σκλάβωσαν. Κι εδώ βρίσκονται δύο από τα καλύτερα τρακς τους : ένας ύμνος στις αστρόφωτες νύχτες («A kiss from an old flame») και το αγαπημένο μου, ένα ακαταμάχητο «Everlasting Arm» : τι βιολιά από δω, τι διακεκομμένες χορωδίες από κει, τι σφυρίγματα από πέρα, σαν κάτι παλιά etheria dark pop του 80 (τύπου Jesus could't drum, τύπου πολλών και μη αναφερτέων). Για το οποίο μάλιστα λέγεται ότι γράφτηκε για τον Baker... Κι ένα τρίτο : το δοσμένο «Racing the tide», γιομάτο ερωτικά lines (I'm so close/ I'm almost inside).