Lego my ego

Ακόμα δεν βγάλανε δεύτερο και αρχίσανε τα συμπληρώματα οι αυθάδεις. Μας προσφέρουν ένα οκτασύνολο πάλι, υπεπενηντάλεπτο πάλι, χορταστικό πάλι αμάγαλμα της πουτάνας. Ο ορατός λόγος κυκλοφορίας είναι οι διαφορετικές εκτελέσεις, τα Peel sessions (μα τι κάνει ο γερο Τζων και βγάζει ολονών τον ελεύθερο εαυτό), κάποια BBC live αλλά και κάποια που δεν μπήκαν στο πρώτο. Τώρα πρέπει να αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των fans - να υποθέσω ότι υπήρχαν τέτοιοι και τότε; Όντας κατά βάση αρνητικός στους δίσκους που παραγεμίζουν με επανεκτελέσεις, αναμασήματα κλπ. είναι περίεργο ότι το "Lego my ego" δεν προσπερνάται. Κι όχι απλώς δεν προσπερνάται αλλά είναι ένα ζωτικό δεύτερο LP.

Αξίζει καταρχήν για τις πολύ καλύτερες εκτελέσεις του «Chasing a bee» (σπανίως σε κερδίζει και υπερέχει μία δεύτερη εκτέλεση). Και μάλιστα 2 τέτοιες εδώ, καθώς το closing track με τον τίτλο «Chasing a girl inside a car» είναι η δεύτερη: που ξεκινάει με σαμπλς από κάποιο φιλμ και εξελίσσεται σε μία δοσμένη ερμηνεία του τραγουδιστή που ολοένα βυθίζεται στα ερέβη μιας σπουδαίας σύνθεσης. Οι άλλες επανεκτελέσεις είναι ισοδύναμες εκείνων του πρώτου LP: και το «Coney Island Cyclone» (που εξελίσσεται σε ένα από τα αγαπημένα των φανς) και το «Frittering» που έχουν κάτι το διαφορετικό κι εξίσου σαγηνικό.

Φυσικά δεν λείπουν οι freeform artασθαλίες. Έχω μάλιστα μπροστά μου την εικόνα τους : κάνουν διάλειμμα κατόπιν επισταμένης ακρόασης Beefheartικών και Ζappικών βινυλιόδισκων και ηχογραφούν μια κι έξω τις δικές τους εκδοχές. Ατίθασες πνευστιές, υποχθόνια τάστα, φωνή που αλλάζει όποτε γουστάρει συμπληρώνουν το σύνολο. Κι όλα εν μέσω μπάχαλου. Και ξανά ένα οκτάλεπτο μεγαλόπνοο κλείσιμο του LP (κι άλλο τόσο να διαρκούσε δεν θα με πείραζε). Και οι μπαγάσηδες, ακόμα και με το εξώφυλλο (περι)παίζουν τη δεινοσαυρική 70ς κουλτούρα. Το ελπίζω δηλαδή.