The secret migration
Ελπίζω να μην σας αποθαρρύνω που θα πιάσω το θέμα από μια δεκαετία πριν. Απλά, αισθάνομαι πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβετε το γιατί το 'The Secret Migration' απευθύνεται πρωτίστως στους φαν και είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω, που ίσως και να προετοιμάζει τη φάση τρία των Mercury Rev.
Το, συμβολικά τιτλοφορημένο, όπως απεδείχθη, λοιπόν, τρίτο στούντιο άλμπουμ τους, το 'See You On The Other Side' του 1995, ήταν αυτό που έκλεισε την πρώτη τους περίοδο, θυμάστε. Σήμερα, ακούγοντάς το ξανά γίνεται ασφαλώς περισσότερο αντιληπτό σε σχέση με τότε το πόσο είχε εξαντληθεί ο acid-drone ψυχεδελικός ήχος των 'Yerself Is Steam' και 'Boces', αυτός που έδωσε παραμορφωμένα έπη τύπου 'Very Sleepy Rivers' - το ιδανικό πεδίο για την αλλοπρόσαλλη, φευγάτη ερμηνεία του David Baker. Οι δρόμοι, τραγουδιστή και συγκροτήματος, χώρισαν, επισήμως λόγω μουσικών διαφορών, ένας ακόμη από το τότε line-up τους, ο Dave Fridmann, αποφάσισε να ασχοληθεί με την παραγωγή και την ηχοληψία γενικώς, και μετά και τον τρίτο δίσκο βγήκαν από το καράβι και ο Jimy Chambers με τη Suzanne Thorpe (μαζί με το φλάουτό της, εννοείται. Το αναφέρω επειδή μου έλειψε έκτοτε).
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Οι εναπομείναντες Jonathan Donahue και Sean "Grasshopper" Mackowiak ανασύνταξαν τη μπάντα, με τον πρώτο στη θέση του τραγουδιστή πλέον και νέα μέλη τον Jeff Mercel και καθοδόν τον Carlos Anthony Molina. Και έκαναν πράξη ό,τι η διαβρωτική μορφή του Baker δεν τους άφηνε: να γράψουν τραγούδια, συμπιέζοντας την επικότητά τους σε tracks που ακολούθησαν τις pop/rock φόρμες, με αρχή, μέση και τέλος, ξεφεύγοντας από κείνες τις μακροσκελείς αναπτύξεις του παρελθόντος που έρχονταν στιγμές που ένας θεός μόνον μπορούσε να μαντέψει πού θα οδηγούσαν. Οι πρώιμοι Mercury Rev από πολλές πλευρές δεν έγραψαν τραγούδια. Τα 'Deserter's Songs' και 'All I Dream' είχαν αποκλειστικά τέτοια.
Πού είναι το πρόβλημα με το 'The Secret Migration', τότε; Σίγουρα όχι στο γεγονός ότι αυτό υμνεί άμεσα τον μυστηριώδη κόσμο του παραμυθιού και μάλιστα το κάνει σε μια καθ' όλα υλιστική εποχή, όπως η σημερινή, που το έχει αφειδώς ανάγκη. Τόσο οι τίτλοι, όσο και οι στίχοι καθαυτοί, το artwork (ειδικότερα στη limited έκδοση με το σατέν εξώφυλλο), αλλά και ξεκάθαρα το ηχητικό ύφος, που τόσο καλά εποπτεύει το μάτι του Fridmann (δίνοντάς του μια πεντακάθαρη παραγωγή), μας στέλνουν από το πρώτο τραγούδι στην εποχή του ψυχεδελικού rock.
Το 'The Secret Migration', ως στιλ, θα έλεγα πως βρίσκεται κοντύτερα στο 'Deserter's Songs', παρά στην πομπώδη psych-pop του προκάτοχού του 'All I Dream'. Το πρόβλημα πηγάζει κατά πρώτον από την έντονη επανάληψη των ιδεών και μετά από τις πολλές αδυναμίες των νέων συνθέσεων, οι οποίες στο μεγαλύτερο μέρος τους αναμασούν από το πρόσφατο παρελθόν.
Μπορεί, δηλαδή, να είχαμε οι περισσότεροι τις ενστάσεις μας για το 'All I Dream', single, ωστόσο, όπως το 'The Dark Is Rising' την είχε την έντονη προσωπικότητα, συχνά ελκυστικότατη. Και τέτοια τραγούδια λείπουν από το 'The Secret Migration', το οποίο περιέχει δεκατρία tracks, λίγο ή πολύ ίδια κατά βάθος. Είναι οι λεπτομέρειες που μας ξυπνούν: εδώ ακούμε ένα δίσκο του 2005, αλλά το προωθημένο στη μίξη μπάσο του 'Arise' θυμίζει βρετανικό post-punk, το 'In A Funny Way' φέρνει ξανά στο προσκήνιο τον Phil Spector (εντάξει, αυτό δεν είναι μομφή), αλλά και τον Bobby Gillespie να αρχίζει στα drums το 'Just Like Honey' των The Jesus And Mary και κάπου αλλού ο Wayne Coyne τη μια συναντά τους Genesis, με πιο κραυγαλέα περίπτωση το 'Vermillion' και την άλλη τους αφήνει σε nostalgia μπαλάντες σαν τα 'My Love', 'Diamonds' και 'Moving On'.
Μην πλατειάζουμε, αν κάπου πάσχει το 'The Secret Migration', αυτό είναι στο συνθετικό τομέα. Έστω και αν αυτό περιέχει και μερικά ώριμα tracks ['Black Forest (Lorelei)', 'Vermillion', 'The Climbing Rose', 'Arise'], από τα καλύτερα που οι Mercury Rev έγραψαν ποτέ. Και κλείνει (;) με τη σειρά του τη δεύτερη περίοδό τους δημιουργώντας σχεδόν τις ίδιες ακριβώς ζυμώσεις που έκανε πριν δέκα χρόνια το 'See You On The Other Side', για αυτό ξεκίνησα από κείνο. Κάτι μοιραίο τους συμβαίνει, καθώς φαίνεται, με τα πολλαπλάσια του τρία, δεν εξηγείται αλλιώς.
Για να είμαστε αντικειμενικοί, βεβαίως, από μόνος του και ξεκομμένος από όσα σύνδρομα κουβαλάει το κάθε συγκρότημα στην ιστορία του, ο δίσκος δεν είναι άσχημος. Έχει μια δόση από την ίδια συγγενική σαγήνη που είχαν και οι δύο προηγούμενοι των Mercury Rev, πάλι κατ' ομοίωση του 'See You On The Other Side' με τα δύο πρώτα τους. Ούτε εκείνο ήταν ένα άσχημο album, εξάλλου. Έβγαζε, εντούτοις, την αίσθηση της στασιμότητας, πως είτε εκδόθηκε, είτε όχι δεν είχε να προτείνει κάτι καινούργιο, να αλλάξει τα δεδομένα και, το κυριότερο, ήταν προβλέψιμο, χωρίς εκπλήξεις. Όπως εν ολίγοις και το παρόν. Ατυχώς, το ότι στο φετινό τους οι Mercury Rev σαν να ακούγονται αόριστα ευτυχέστεροι μάλλον δεν θα το προσέξουν πολλοί, είναι και ο λόγος που αξίζει να το αναφέρω.
Πάντως, μην προσπαθήσετε να φανταστείτε αυτά τα τραγούδια με τον David Baker στο μικρόφωνο, ακόμα και με κάποιες διαφοροποιήσεις στις ενορχηστρώσεις προς περισσότερο lo-fi περιβάλλον. Θα σας κάνει να σκεφτείτε πως η επιστροφή του δεν είναι και κακή ως λύση πια. Το θεωρείτε απίθανο αντιλαμβάνομαι. Καλά, μια σκέψη έκανα ...
