Με τίτλο που φωνάζεται δυνατά και μόλις οκτώ συνθέσεις (αλλά 50 λεπτά παρακαλώ) το παρθενικό τους LP βγήκε προ δεκαετίας. Η καντεμιά του ήταν ότι την εποχή που βγήκε φαλήριζε το αμερικάνικο τμήμα της Rough Trade κι ο δίσκος έμεινε χωρίς προμόσιον. Η καντεμιά η δική μου ήταν ότι δεν έζησα προσωπικά την άγρια χαρά ενός τέτοιου λαμπρού ντεμπούτου, και παράπονο τόχω, να μην πιάσω ένα γκρουπ που μου αρέσει, χρόνους από την πρώτη του στιγμή.
Για την ακρίβεια, το άκουσα με μεγάλη καθυστέρηση και αφού εμπέδωσα ότι οι Mercury δεν είναι ένα καθημερινό συγκρότημα. Εκ των υστέρων πιστεύω πως τοποθετείται στα λαμπρά (χά !) ντεπούτα της δεκαετίας που ξεκίνησε προ δεκαετίας. Σε γοητεύει με τη μία με αυτή την αλλοπρόσαλη ποικιλία του υλικού τους. Εμπνευσμένες φλοϋδικές στιγμές όπως το "Chasing a bee", από τα κομμάτια που ζητιούνται πολύ στα λάιβ, και ιδίως το αριστουργηματικό "Frittering" - να τα ακούσουν οι fans των Grandaddy ! - εναλλάσονται με θορυβώδεις κακοφωνίες ("Syringe Mouth") και Roller coaster feedbackς ("Coney Island Cyclone"), που ειδικά εκεί που τοποθετούνται έχουν κάθε λόγο ύπαρξης.
Υποκλίνομαι στο ερεβώδες μπαλλαντούργημα "Blue and Black" (o Cave ψάχνει τον Hank Williams αλλά βρίσκει έναν βαρύτονο Elvis), παίρνω αδρεναλίνη στις αυξομειώσεις έντασης και ταχύτητας του απίστευτου κιθαριστικόυ darkwave "Sweet Oddysee of a Cancer". Για να καταλήξω/ει τελείως απρόσμενα με ένα freak αλά Can / Gong low file "Very Sleepy Rivers". Δεν έχει άλλο;