An Untroublesome Defencelessness

Και να μου το έλεγε κανείς πριν από κανά δυο χρόνια δε θα το πίστευα. Ότι θα έρθει δηλαδή μια μέρα που θα σχολιάσω αρνητικά κάτι που έκανε ο Keiji Haino!! Ο άνθρωπος έχει τεράστια δισκογραφία, το όνομα του το συναντά κανείς σε πάνω από 200 δίσκους και μέχρι στιγμής κανένας δεν ήταν πραγματικά κακός. Είναι φυσικό μέσα σε έναν τόσο όγκο δουλειάς να υπάρχουν και λιγότερο δυνατά και ενδιαφέροντα πράγματα από άλλα, αλλά κακός δίσκος ποτέ. Αυτό λοιπόν το σερί κάπου εδώ σταματά. Με λύπη μου λέω ότι τούτος εδώ ο δίσκος καλύτερα να μην υπήρχε. Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω τι μπορεί να είχαν στο μυαλό τους οι κύριοι Μerzbow, Haino και Pandi οι οποίοι σε γενικές γραμμές είναι σπουδαίοι αυτοσχεδιαστές οι οποίοι γνωρίζουν και να συνθέτουν και να τοποθετούνται με ακρίβεια και ψυχραιμία στο σύνολο.

Για τον Haino έχω μιλήσει αρκετές φορές στο mic. Όχι μόνο επειδή σε αυτό που παράγει βρίσκω κάτι  από την ιδιοσυγκρασία μου. Πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος  έχει μελετήσει σε βάθος τη συμπεριφορά του ήχου καθώς αυτός αναβλύζει από διάφορες πηγές σαν ακατάσχετος οργασμός από τον ερεθισμό που υφίστανται αυτές οι πηγές από το χέρι του χρήστη τους. Από τη δεκαετία του '60 που ξεκίνησε, δε σταμάτησε ούτε στιγμή να μελετά τις μαγικές ιδιότητες του ρυθμού σε συνδυασμό με την εσωτερική γνώση ενός αρχέγονου δημιουργικού πάθους. Αυτή η μελέτη πήρε τη μορφή συναυλιών-performances ενός rock θυελλώδους και άκρως θεατρικού. Άλλες φορές μόνος του, άλλες με τους ιάπωνες συντρόφους του και άλλες με διάσημους και όχι και τόσο διάσημους αυτοσχεδιαστές και μουσικούς από όλο τον κόσμο. Η εμπειρία του είναι κάτι πολύ παραπάνω από δεδομένη.

Αυτό που ακούει όμως κάποιος σε όλη τη διάρκεια των 55 περίπου λεπτών που διαρκεί το άλμπουμ αυτό, είναι μια αγχωμένη και αμήχανη προσπάθεια να τραβήξει προς κάπου, που ούτε ξέρει ποιό είναι αυτό το κάπου, ούτε και οδηγείται παρ' όλα αυτά προς μία λύτρωση. Μπορεί πολλές φορές στον αυτοσχεδιασμό η κατεύθυνση να μην είναι ορατή και αυτό φυσικά δεν είναι αθέμιτο, όμως κατεύθυνση και στόχος υπάρχουν ακόμα κι αν είναι αόρατα, και στις επιτυχημένες περιπτώσεις η ευεργετική τους παρουσία μετατρέπει τη διαδικασία της ακρόασης σε απόλαυση. Εδώ η κιθάρα του Haino ακούγεται τυπική και βαρετή μέχρι αηδίας λες και δεν είναι ο ίδιος, αλλά κάποιος που προσπαθεί αποτυχημένα να τον αντιγράψει.

Ο Pandi είναι ένας οδοστρωτήρας με μπαγκέτες από την Ουγγαρία. Έξοχος ντράμερ ο οποίος έχει παίξει σε πολλά αυτοσχεδιαστικά και noise σχήματα με κορυφαία στιγμή τον περσινό δίσκο "Cuts of Guilt, Cuts Deeper" όπου συμπράττει με τον Merzbow, τον Mats Gustafsson και τον Thurston Moore. Eδώ παίζει συνεχώς ένα μονότονο μοτίβο στα ντραμς σα να περιμένει να συμβεί κάτι για να εξαπολύσει τον ορυμαγδό του (κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ) και φτάνει στο σημείο να ακούγεται σα να κάνει απλώς ζέσταμα, την καθημερινή του άσκηση για να μη σκουριάσει.

Ο Merzbow είναι απλώς συνοδευτικός και δεν έχει καμία σχέση με ότι καλό έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια με το όνομά του, δηλαδή με τον διάφανο, κρυστάλλινο "θόρυβο" ο οποίος μοιάζει πολλές φορές με μεταστοιχείωση των φυσικών φαινομένων.

Τελικά όλοι μαζί ακούγονται μουντοί και σου προκαλούν μια αφόρητη αίσθηση σα να κουβαλάς κάποιο υπέρογκο φορτίο. Μοιάζουν να επιμένουν με το στανιό σε κάτι που όλα δείχνουν ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά έχουν κατακλυστεί από ένα ακλόνητο αλλά και αδιέξοδο πείσμα το οποίο μετατρέπει το αποτέλεσμα σε βασανιστήριο για τον ακροατή.

Έκανα φιλότιμες προσπάθειες και πάντα κατέληγα στα ίδια συμπεράσματα. Και αναρωτιέμαι να ουμ... γιατί κυκλοφόρησαν αυτό το πράμα! Μοιάζει επικίνδυνα σα να το έκαναν από υποχρέωση. Ποιος ξέρει... Ελπίζω μόνο να είναι απλώς μια κακή στιγμή γιατί δεν αξίζει αυτός ο δίσκος σε μουσικούς του βεληνεκούς τους. Μακάρι να μην ξαναπώ ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος τόσο σκληρά λόγια. Ο δίσκος είναι κακός.