Death magnetic
Οι Metallica από ένα σημείο και μετά ήταν always about the business και αυτό φαίνεται από δυο αντικρουόμενες κινήσεις τους: Α) την μήνυση που έκαναν στο Napster πριν δέκα χρόνια περίπου και Β) το γεγονός ότι από πέρυσι διέθεσαν την δισκογραφία τους για downloading καθώς και η αλά Trent Reznor κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ σε 3 διαφορετικές εκδόσεις. Δεν τους κατηγορούμε εδώ και ούτε θα αναλύσουμε το Death Magnetic βάση των extras θα το δούμε καθαρά μουσικά από δύο σκοπιές. Το αυτί που έχει ακούσει δυο πράγματα παραπάνω και μεγάλωσε με αυτούς και το φρέσκο αυτί που αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία τους που τον βρίσκει κάπου στην εφηβεία για να του ταρακουνήσει την καθημερινότητά του. Επίσης, δεν θα μπούμε σε βαρετή αντιπαράθεση αλλά το όλο πράγμα θα σας προσφερθεί σαν μείγμα, οπότε αν θέλετε το προσθέτετε στην μουσική σας δίαιτα αλλιώς προσπεράστε. Απλά μην αρχίσετε τα απειλητικά email γιατί είναι κουραστικά.
Η δίλεπτη εισαγωγή του That was just your life σε κάνει ν' ανησυχήσεις για το ότι θα ακούσεις μια από τα ίδια. Στην συνέχεια βέβαια το κομμάτι σκληραίνει αρκετά αλλά δεν σε διαψεύδει απόλυτα, στο τέλος του όμως καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα έχουν ανεβάσει σχετικά ρυθμούς, ειδικά τα drums του Ulrich έχουν έναν αλύπητο ρυθμό. Για κάποιο λόγο όμως πρέπει να περιμένουν μέχρι την μέση του cd για να τα δώσουν όλα. Κάπου μετά το The day that never comes, το οποίο είναι πολύ πιο απαλό απ' οτιδήποτε θα έπαιζαν οι metallica των 80s, μπαίνει το All Nightmare Long. Ουσιαστικά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου από κάθε άποψη. Τώρα ειρωνικά ακούγοντας το Cyanide, παρά το γεγονός ότι το κομμάτι είναι αξιοπρεπέστατο, διαβάζοντας του στίχους καταλήγεις ότι οι στίχοι: Suicide, I've already died, You're just the funeral I've been waiting for, Cyanide, living dead inside, Break this empty shell forevermore περιγράφει απόλυτα την κατάσταση των Metallica στις μέρες μας.
Το Unforgiven III είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το ΙΙ του Reload, και είναι χρήσιμο και σαν ήρεμο διάλειμμα, άνετα παίζεται στο ραδιόφωνο το βράδυ, αλλά παρ' όλα αυτά παραμένει από τις πιο αδύναμες συνθέσεις του Death Magnetic. The Judas Kiss, ξεκινάει πολύ δυναμικά σε σημείο που να μην θες να το εγκαταλείψεις, αλλά κάπου μετά την μέση του ίσως αν δεν προσέξεις να αφαιρεθείς. Ευτυχώς η φωνή του Hetfield σε επαναφέρει το τελευταίο δίλεπτο. Στο Suicide and Redemption θυμούνται τους παλιούς τους εαυτούς και προσπαθούν να βγάλουν ένα instrumental που να πείσει ότι αξίζει. Η σχεδόν δεκάλεπτη διάρκειά του ίσως να είναι το όνειρο του κάθε οπαδού τους αλλά δεν σε κρατάει για όλη την διάρκεια. Ειδικά επειδή χρειάζεται να περάσουν και τα δύο πρώτα λεπτά της εισαγωγής για να αρχίσει να γίνεται κάτι. Τέλος στο My Apocalypse, εκμεταλλευόμενοι το thrash revival μας προσφέρουν μια πρώτης τάξης thrasιά που θα έλεγε και ένας λαϊκός μεταλάς.
Οι επιρροές του Trujilo είναι ολοφάνερες σε όλο το άλμπουμ κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα και από το δεύτερο κομμάτι του. Ο ήχος τους είναι λίγο πιο βρώμικος από το συνηθισμένο σε μερικά κομμάτια φανερά επηρεασμένος από τις hardcore εποχές του. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτή η μπάντα δεν αφήνει πλέον ιδιαίτερα περιθώρια για πρωτοτυπία και αυθορμητισμό. Είναι παγιδευμένοι στο προφίλ που οι ίδιοι έχτισαν και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό. Συγκεκριμένα θυμίζουν έναν πρώην καλό χαρτοπαίκτη που ρίχνει όλα τα χαρτιά στο τραπέζι στην τελευταία του παρτίδα, μπλοφάρει, ιδρώνει αλλά τελικά κερδίζει. Τι; Μια παράταση μέχρι την επόμενη παρτίδα/ κυκλοφορία. Απλά σκεφτείτε ότι όταν βγήκε το Load όλοι ήταν απογοητευμένοι και τώρα κάποια κομμάτια του παίζονται ακόμη στο ραδιόφωνο και στο άκουσμά τους κάποιοι αναφωνούν: "Πω-πω έβαλε Metallica".
Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για την καλύτερη κυκλοφορία τους μετά το Black Album του 1991. Βέβαια 17 χρόνια είναι ένα τεράστιο διάστημα για να δικαιολογήσει την έλλειψη μιας καλής κυκλοφορίας και για αρκετούς ασυγχώρητο και αδικαιολόγητο. Τι έχει να προσφέρει αυτός ο δίσκος για τον 15χρόνο; Σίγουρα μια εισαγωγή στον χώρο της σκληρής μουσικής και ίσως και ένα έναυσμα να ακούσει και κάποια παλαιότερα παρεμφερή πράγματα. Για τον τριαντάρη; Το πάτημα του ότι είναι μέσα στα πράγματα και ακούει ίδια μουσική με τους πιτσιρικάδες και ότι υπάρχει ζωή μετά τα 30. Τώρα για κάποιον που ενδιαφέρεται για την μουσική λίγο παραπάνω, ο συγκεκριμένος δίσκος σίγουρα του κάνει εντύπωση γιατί περίμενε μια ακόμη πατάτα αλλά δεν του κάνει και τόση αίσθηση. Ωραία, οι Metallica ανεβάζουν πάλι τους τόνους, κάτι πολύ δύσκολο για την ηλικία και την φάση τους, φτιάχνουν όμως τον ήχο που θα καθορίσει μια ακόμη γενιά; Ξεκάθαρα όχι, αντλούν σίγουρα από το παρελθόν τους πράγματα άλλα δεν γεννάνε κάτι. Για αυτό και η βαθμολογία, επειδή περιμένεις από ένα σχήμα που έχει καθορίσει τον ήχο της σκληρής μουσικής δυο φορές στην καριέρα του ίσως, λέω ίσως, να το κάνει και άλλη μία. Πριν αρχίσετε να βρίζετε σκεφτείτε λίγο καθαρά και πείτε μου, από το αγαπημένο σας συγκρότημα θέλετε απλά ένα καλό δίσκο που να τον ακούς και να τον ευχαριστιέσαι ή το κάτι παραπάνω. Η βαθμολογία προκύπτει από το 5αρι για την πρόοδο της μουσικής τους ιστορίας και το 7αρι για την προσπάθεια να βγάλουν κάτι που να ακούγεται.
