The only way to go is down
Ένα ακόμα συγκρότημα που ανοίγει με τη σειρά του το δρόμο του Μπιλ Λάζουελ προς τη θέωση. Ο πιο αρχετυπικός σύγχρονος μπασίστας που μπορώ να σκεφτώ, μαζεύει τον ΝτιΤζέι Σαμπμέρτζντ και τον ντράμερ Γκάι Λικάτα και παίζουν ένα γρανιτένιο ερπετόμορφο τζανγκλ/ μπρέικμπιτ που γρυλίζοντας με γεμίζει σάλια και δέος καθώς σουλατσάρει γύρω μου. Είναι σκοτεινό, είναι δύστροπο, είναι και βαρύθυμο, άντε διώχτο αν σου βαστάει. Προσπαθώ να του χαμογελάω, αλλά τα αστραφτερά μου δόντια είναι τόσο γελοία από την Κολγκέιτ μέχρι παρεξηγήσεως (σας είπα για τους κοφτήρες του; Σαν τον Γκοτζίλα είναι). Ούτε από χάδια καταλαβαίνει, όχι πως τόλμησα δηλαδή, αλλά φαντάζομαι. Αποπνέει μια αρχέγονη απελπισία, σα να αισθάνεται εκτός τόπου και χρόνου (μα τζανγκλ το 2007; σας ακούω να σιγοντάρετε), σα να μην υπάρχει πια τροφή για τα δόντια του (μην κοιτάτε εμένα και, παρακαλώ, μη με δείχνετε με το δάχτυλο!), σαν από λάθος να έμεινε ζωντανό απολίθωμα, ένας κοιλάκανθος της ξηράς που μου ρημάζει τα γούφερ και τη διάθεση. Προσποιούμαι ότι δεν χορεύω στον μπρέικμπιτ βηματισμό του, ότι δεν με πολυενδιαφέρουν οι λούπες και τα ηχητικά του ξεσπάσματα, ότι δεν τρομάζω όταν τα φολιδωτά του μάτια εστιάζουν στον εφησυχασμό που αντιτάσσω από πείσμα σε ό,τι ακούω να μου γρυλίζει. Αφήνω όμως τα αυτιά μου ελεύθερα ν' απολαμβάνουν αυτό το επιβλητικό, σεβάσμιο ασθμαίνον τέρας, ό,τι πιο κοντά στη μουσική αλήθεια έχουν ακούσει τον τελευταίο καιρό.
ΥΓ: Σε δυο κομμάτια συμμετέχει ο Τοσινόρι Κόντο. Είδε ο γίγας τη γενιά του...
ΥΓ2: Το εν λόγω ερπετό θα σουλατσάρει ελεύθερο στο φετινό Synch. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα.
