Fantasies
Λοιπόν, αυτή η Emily Haines, το 2ο σε σειρά (μετά την Karen O) απωθημένο indie παλιοκόριτσο, αποφάσισε να παρατήσει τα ξενέρωτα σόλο, να πιάσει στα χεράκια της τα αγαπημένα της synthesizers και με την παρέα της, δηλαδή τους James Shaw (κιθάρα), Josh Winstead (μπάσο) και Joules Scott-Key (ντραμς) να μας παίξουν ξανά τις αγαπημένες μετρικές κλίμακες των Metric. Αυτή τη φορά σε πέρα ως πέρα do it yourself παραγωγή καθώς πλέον σίγουροι για τον ήχο τους και αρκετά πιο ματσωμένοι από παλιότερα, αισθάνονται έτοιμοι να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Μάλιστα και η διανομή του άλμπουμ παγκοσμίως θα γίνει αποκλειστικά μέσω ανεξάρτητων labels.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το φοβερό Old World Underground, Where Are You Now?, το απόλυτο indie synthpop άλμπουμ του 2003, συνδύασε άψογα κιθαριστική pop με μελωδικά synths και έβγαλε ένα αξέχαστο "Dead Disco". Δύο χρόνια αργότερα, στο Live It Out η κιθάρα του James και η φωνούλα της Emily αγρίεψαν δίνοντάς μας το εκρηκτικό "Monster Hospital", από τα κορυφαία rock tracks της χρονιάς. Ο τέταρτος σε σειρά δίσκος τους Fantasies συνδυάζει τα δύο προηγούμενα music styles, καθώς η κιθάρα συνεχίζει να rockάρει, ώρες-ώρες σε βαθμό Yeah Yeah Yeahs (με τους οποίους άλλωστε, κάποτε ήταν συγκάτοικοι στο Brooklyn), τα ατμοσφαιρικά glam synths δε σταματάνε στιγμή να λάμπουν και η παιχνιδιάρικη φωνή της Haines ακούγεται άλλοτε το ίδιο ονειρική με τις συμμετοχές της στους Stars και άλλοτε γεμάτη θηλυκό δυναμισμό, χωρίς όμως τα disco punk ξεσπάσματα των προηγούμενων super hits. Τον τίτλο αυτό θα μπορούσαν να διεκδικήσουν μόνο τα πιασάρικα "Gold guns and girls" και "Gimme Sympathy". Από στιχουργικής πλευράς το επίπεδο είναι κάπως ρηχό, με απλοϊκές μεταφορές και παραλληλισμούς στο γνωστό, αντικομφορμιστικό, political incorrect, σαρκαστικό ύφος.
Σε περιόδους που "all we get is dead disco, dead funk, dead rock'n'roll, remodeled", η επανεμφάνιση των καθόλου μέτριων Metric χαρίζει φρεσκάδα και ζωντάνια, δίνει τα φώτα στους νεοσύλλεκτους και σίγουρα κρατά ικανοποιημένους, αλλά όχι ενθουσιασμένους όλους εμάς τους μυημένους, αφού απουσιάζει το αλατοπίπερο των ξεχωριστών tracks-δυναμιτών, στα οποία μας είχανε συνηθίσει. Η απουσία μάλιστα τέτοιων κομματιών, μου δίνει το δικαίωμα να μιλήσω για το πιο ολοκληρωμένο, μέχρι τώρα, άλμπουμ τους, το οποίο σε συνδυασμό με τις φουστίτσες και το νάζι της Emily, μόνο γλυκιά γεύση και θετικά vibes θα μπορούσε να αφήσει. Απλώς, οι απαιτητικοί θα πρέπει να περιμένουμε λίγο ακόμη, γιατί οι Καναδοί φίλοι μας φύλαξαν λίγη έμπνευση και για τις dead discos του μέλλοντος. Ίδωμεν.
Συμπέρασμα: Τέσσερα χρόνια είχαμε να ακούσουμε το sexiest ever καναδικό indie σχήμα. Μη σπεύσουμε να το θάψουμε επειδή δεν κυκλοφόρησε το νέο Old World Underground. Ε, και τι έγινε; No hit, no party; Lend an ear πρώτα, που λέμε κι εμείς εδώ στο mic!