Kala

Από την M.I.A., το τέλος του file under και ο θάνατος της κατηγοριοποίησης. Από την άλλη, η σωτηρία του εμπορικού hip hop δια μέσω danceable ποίησης! Και... Kala!

Η γνωστή ιστορία των mainstream εγκεφάλων, που μπουκάρουν με το έτσι θέλω στα underground επιτεύγματα. Και πάντοτε μέσω της XL. Τέρμα οι εξυπνάδες! Τι στάση κρατάμε στη διασταύρωση της Έλενας Παπαρίζου με την Ella Fitzgerald;

Είναι το Kala σταυροδρόμι στην ιστορία με τα μπίτια που ροκάρουν και το ροκ που ξεσαλώνει στον τρίτο κόσμο; Μην ξεχνάμε τόσο εύκολα την αμιλκσεϊκάτη περίοδο της Kelis. Αν θέλουμε να μιλήσουμε μόνο για τα 00s δηλαδή.

Εδώ το team της παραγωγής σοφά αποφασίζει ότι η tribal απελευθέρωση μπορεί και να είναι αυτή που θα μας σώσει από τη λουσάτη λαίλαπα του r & b. Στο Jimmy τα μπολιγουντιανά τσιφτετέλια απογειώνουν την κατάσταση.

Κι αν όλα αυτά για τους αλλοδαπούς φαντάζουν (ενώ δεν είναι) πρωτόγνωρα, ο Έλληνας ακροατής που θέλοντας και μη έχει ξεσαλώσει κάτω από αιμομιξίες του Bregovic με έσχατα τουρκικά σουξέ, δικαιούται να ζητήσει ηθική εκδίκηση.

Με όχημα την άποψη politics for dancing, η μουσική της M.I.A. κερδίζει συνειδησιακά την Gwen Stefani, που έμεινε στην εποχή των rock 'n' roll λούνα παρκ, ενώ κανένα πρόβλημα δεν έχει και απέναντι στο σωματότυπο της Fergie, που ξεθώριασε νωρίς.

Κι όπου υπάρχει ένας Timbaland το θαύμα εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, λέει ο κανόνας. Ο οποίος με μια φρέσκια γκόμενα από τη Σρι Λάνκα τα πηγαίνει ασφαλώς καλύτερα από ό,τι με βλάχους new wave φωτοκοπίστες και νεόπλουτους pop αστέρες με παρελθόν παθητικής παιδεραστίας.

Στους υποψιασμένους, η περίπτωση της M.I.A. φέρνει στο μυαλό τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που άφησε πίσω της η πρόωρη γήρανση της Neneh Cherry. Τραγούδια σαν το Paper Planes συνιστούν την ουσία του μηνύματος εδώ πέρα. Τα σκυλοσουξεδάκια τύπου Jimmy θα ξεχαστούν μέχρι το 00s revival, που αμφιβάλλω αν θα ζήσουμε να το ζήσουμε.

Η ανατροπή με το σύστημα rip, rig and panic είναι που θα μείνει και θα περάσει στην ιστορία της εξέλιξης και στην πρακτική των υπολοίπων.

Νιγηριανοί, λοιποί αφρικάνοι, ταμπουράδες, κλαρίνα της πεντάρας και ό,τι άφησε πίσω του ο Damon Albarn. Αισθητική ζούγκλα σε καθεστώς ελέγχου, rhyming αλάνθαστο και παιδική αθωότητα σε κατά μέτωπο επίθεση. Ζουρνάδες στο World Town και μπόλικη βουτιά στις "ρίζες" πριν το αναπόφευκτο (όσο και ευπρόσδεκτο) sell out.

Ενίοτε η M.I.A. απλά m.i.a.-ουρίζει και αυτό αν δεν είναι κατάλοιπο ή παράλειψη μελέτης, αλλά εκτέλεση άνωθεν εντολής, υποβιβάζει την ηχητική διάσταση του δίσκου σε καθεστώς άμεσης αλληλεπίδρασης με τα μεγάλα ακροατήρια. Τα οποία καλό θα ήταν να κρατηθούν σε μετρημένη απόσταση, τουλάχιστον μέχρι τον τρίτο δίσκο.

Δίπλα σε υποψήφια club anthems, τακτικές σύγχυσης του ανυποψίαστου κοινού και άμεσο πέρασμα σε στιχάκια ημερολογίου. Μπόλικο underground υπόστρωμα-τροφή για τους remixers. Όπου ακούς πολλά πνευστά, κράτα και μικρό καλάθι.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το περιεχόμενο του δίσκου. Υπάρχει για το ποιόν του. Είναι από αυτά τα αξιόμαχα αριστουργήματα που απολαμβάνεις χωρίς περιθώρια αντίστασης, γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα θα κάνουν μεγάλο καλό και κατόπιν ανυπόφορο κακό στη μουσική που ακούς παντού χωρίς να το επιδιώξεις. Στους ήχους που σε κατακλύζουν χωρίς να το ζητήσεις και σε κάνουν έξω φρενών χωρίς να ευθύνεσαι.

Όπως και να οριστεί το mainstream, θα ευθύνονται οι ατέλειωτες φωτοτυπίες που ξεθωριάζουν την όποια λάμψη του πρωτοτύπου. Μέχρι τότε το Kala... είναι ό,τι πιο έγκριτα διασκεδαστικό μπορούσαμε να ονειρευτούμε στην αγωνία μας για το αν θα κατακτήσει τον κόσμο το επόμενο άλμπουμ της Beyonce.