Dive
Ευρύ το συναισθηματικό πεδίο του· από τη μελαγχολία ως τη θλίψη. Του Αντώνη Ξαγά
"Πληθύνων πληθυνώ τας λύπας σου και τον στεναγμόν σου, εν λύπαις τέξη τέκνα, και προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου, και αυτός σου κυριεύσει", δηλαδή θα πολλαπλασιάσω τις λύπες σου, τις θλίψεις και τους στεναγμούς σου, με πόνους θα γεννάς τα τέκνα σου, θα εξαρτάσαι δε πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι κύριός σου. Αυτά είπε ο μάλλον ...αντι-φεμινιστής (έως φαλλοκράτης) Θεός στην Εύα αφού αυτή έφαγε εκείνο το αναθεματισμένο το μήλο. Και τούτη η κατάρα του σαν να έπιασε μου φαίνεται, ήδη κρατάει γενιές και γενιές, κανείς δεν μπόρεσε να της ξεφύγει. Ο καθένας μας απλά και μόνο προσπαθεί να την διαχειριστεί με τον τρόπο τον δικό του...
Ο λυτρωτικός τρόπος της Miaux είναι "άκουσε την καρδιά σου και άφησε τους δακρυϊκούς σου αδένες ελεύθερους", ήδη από το όμορφο εξώφυλλο σε βάζει στο κλίμα, σαν να προειδοποιεί, εδώ μέσα το δάκρυ θα πέσει κορόμηλο. Όπου Miaux η ταυτότητα γράφει στην πραγματικότητα Mia Prce, βελγίδα τώρα, μετανάστρια από τη Βοσνία κάποτε, από το Σαράγιεβο, μια ζωή περιπέτεια έχει πίσω της, στα επτά της βρέθηκε στη νέα πατρίδα, η ίδια θυμάται τον εαυτό της μοναχικό κορίτσι, να μην μπορεί να επικοινωνήσει στο νέο περιβάλλον, η μουσική ήταν ένα φιλόξενο καταφύγιο, σε ένα Casio έμαθε να παίζει από τα πέντε της, και σε ένα Casio επέστρεψε ως μεγάλη για να επι-κοινωνήσει τα συναισθήματά της (μια σημειολογική επιστροφή σε μια α-βίωτη ιδανική παιδική ηλικία;). Έτσι που το "Dive" είναι κυριολεκτικά χτισμένο πάνω στο μοναχικό αυτό όργανο, θυμήθηκα ένα σχήμα των τελευταίων χρόνων, λέγονταν Casiotone for the Painfully Alone, νομίζω θα της ταίριαζε απόλυτα αυτό το όνομα αν δεν την είχαν προλάβει.
Δεν είναι ο πρώτος της δίσκος αυτός, μέχρι σήμερα είχε κάτι μικρές κυκλοφορίες σε κασέτα (αναζητήστε το υπέροχο "Etude des tetus" του 2012), είναι όμως ο πρώτος της ολοκληρωμένος σε LP, 300 κόπιες έχει κυκλοφορήσει στην εκλεκτικά πειραματική Ultra Eczema όπου έχει καταλάβει το Νο 170.
Μουσικά η Miaux από τα νάματα του γερμανικού μετα-ρομαντισμού του '70 κοινωνεί, τα τοπία που σχεδίαζαν με νότες οι γερμανοί ειδικά μάστορες τότε, Κlaus Schultze, Hans-Joachim Roedelius, όλο εκείνο το ρεύμα της ηλεκτρονικής μουσικής πριν εμφανιστεί το πανκ, γίνουν οι επιμειξίες και γεννηθούν τα new wave και τα συμπαρομαρτούντα, ένα ρεύμα το οποίο ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει, το οποίο κάποια στιγμή καταδικαζόταν σαν new age (το τι κακό γραφόταν π.χ. για Tangerine Dream στα 80s και στα 90s δεν λέγεται), μέχρι που να ξαναγίνει μόδα στα '00s και στα '10s από μια ψηφιακά μεγαλωμένη γενιά η οποία νοσταλγούσε μια αναλογική εποχή την οποία δεν είχε ζήσει. Τα 'χουμε όμως ξανα-ματα-πεί, η νοσταλγία αυτή είναι και η πιο ισχυρή, η πλέον αναπόδραστη... Νοσταλγία είναι και η λέξη-κλειδί για το "Dive", το δάκρυ άλλωστε προϋποθέτει τη μνήμη, το άλγος του νόστου. Για κάτι που έχασες ή κάτι που δεν απόκτησες ποτέ... Μήπως τελικά "μακάριοι οι αμνήμονες"; (όχι, τέτοιο βιβλικό χωρίο δεν υπάρχει!)
Το "Dive" είναι μινιμαλιστικά απογυμνωμένο μέχρι το μελωδικό του κόκαλο, συνεκτικό, μοιραία περιορισμένο από την επιλεγμένη φόρμα (χωρίς όμως αυτό να συνιστά εξ ορισμού μειονέκτημα, το αντίθετο συμβαίνει πολλές φορές), ο ρυθμός κάνει ...κρότο δια της παντελούς απουσίας του, κάπως έτσι κυλάει, μεταξύ μελαγχολίας και θλίψης ο δίσκος, το ένα κομμάτι περνάει ομαλά στο επόμενο, ούτε μισή ώρα δεν διαρκεί το ...βάσανο, αρκούν όμως αυτά τα λεπτά για να αγγίξει ευαίσθητα πλήκτρα της καρδιάς, μη σαν ξενίζει ο νεολογισμός, για σκεφτείτε, γιατί να μην έχει η καρδιά πλήκτρα εκτός από χορδές;
Τελικά η μουσική είναι (και) ένας τόπος μνήμης, απόλυτα (σχεδόν ερμητικά) προσωπικός για τον δημιουργό αλλά και για τον ακροατή. Κατά συνέπεια δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της εξομολόγησης, της ενδοσκόπησης (εξού και "Dive" υποθέτω) της Miaux εν προκειμένω (έτσι θα μπαίναμε άλλωστε στα χωράφια της μεταφυσικής). Γιατί ακόμη κι αν έχεις αντικρίσει στη ζωή σου την Mare Adriatico, ποτέ δεν θα την αντικρίσεις με τα δικά της μάτια. Αλλά και να μην την έχεις αντικρίσει ποτέ, κάπου μέσα σου έχεις μια δική σου ανάμνηση θάλασσας φυλαγμένη. Στην οποία η επιστροφή, ναι το ξέρουμε, είναι αδύνατη. Ουφφφ, ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης αυτή η ζωή...