Micah P. Hinson & The Pioneer Saboteurs

Το εναρκτήριο διαπεραστικό εγχορδικό ινστρουμένταλ που επαναλαμβάνει την μελωδία του με φωνητική έκδοση (The Letter At Twin Wrecks) θυμίζοντας οπωσδήποτε στιγμή This Mortal Coil και το δεύτερο (Sweetness) Take that dress of me που προσκαλεί τις φασματικές μορφές των Roy Orbinson και Richard Hawley σε συναδέλφωση γενεών, προοιωνίζουν: θα είναι ένας γλυκασμένος δίσκος του Hinson. Κι ας ξεσπάει το 2's and 3's σε μια οργιαστική westernάδα.

Τα She's Building Castles In Her Heart και Seven Horses Seen (με την ήρεμη καλπαστική ματιά στην αυτοκτονία ενός φίλου) θα διασκευάζονται μετά από 40 χρόνια από έναν μελλοντικό Nick Cave στο δικό του Kicking Against the Pricks. To κιθαριστικό The Cross That Stole The Heart Away είναι η ίδια η φωνή της ερήμου ενός μελαγχολικού σούρουπου ή ενός μελαγχολικού σούρουπου της ερήμου. Ομοίως τα υπέροχα πένθιμα πνευστά του The Hero Will Never Hang.

Διακρίνω μια στροφή σε κάτι πιο παλαιωμένο, ορθόδοξο, αναφορικό στις μεγάλες φωνές του είδους. Ακόμα κι η βραχνάδα του άστεγου περιπλανώμενου έχει φύγει. Αλλά παραμένει η στοιχειωτική φωνή που σέρνει πίσω της μια συναρπαστική Μαύρη Κάντρι. Οι πολυπληθείς αναφορές κομματιών σαν το The Striking Before the Storm πιστοποιούν πολλαπλά ακούσματα στις φλέβες του. Cash, Elvis, Nelson, Diamond, Waits, τόσοι άλλοι.

Ο πρώην Τεξανός ετοιμοθάνατος έφτασε αισίως στον πέμπτο του δίσκο μετά τα Micah P Hinson and the Gospel of Progress, ... and the Opera Circuit, ... and the Red Empire Orchestra κι έναν δίσκο διασκευών (All Dressed Up And Smelling Of Strangers) και προτού κλείσει την δεκαετία των 20 του ανήκει οριστικά στις καταραμένες φωνές της μπαλαντόμορφης ροκ εντ ρολλ σκοτεινιάς.

Αυτός ο τροβαδούρος των Western Ερήμων λες κι αποφάσισε να τραγουδοποιήσει όλες τις ιδιωτικές - και όχι μόνο - δυστυχίες της ηπείρου του, αρχινώντας; O, Lord, I don't know what you're saying to me. Ένας μουσικός Cormac McCarthy;