Αγγελάκας, Μόνικα, U-Bahn, Kim Gordon, Ane Roxanne
Δίσκοι που ακούσαμε και έχουμε να πούμε λίγα/λιγότερα λόγια για αυτούς. Ανεξαρτήτως αν άρεσαν ή όχι... Του Αντώνη Ξαγά
Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Βελιώτης – Λύκοι Στη Χώρα Των Θαυμάτων (Ogdoo Music Group / All Together Now, 2019)
Οι «λύκοι» ξανασυναντιούνται σε έναν δίσκο, τούτη τη φορά σε μια… Greek series αλά Johnny Cash (με το Vol 1 να προαναγγέλλει/απειλεί για συνέχεια), μια ιστορία του ελληνικού τραγουδιού από τον Αττίκ μέχρι την γενιά του Χάους, κομμάτια επιλεγμένα που δύσκολα θα βρίσκονταν στην ίδια κασέτα τα χρόνια τα παλιότερα, το τσέλο και τα ηλεκτρονικά του Βελιώτη στήνουν ένα συνεκτικό υποβλητικό/επιβλητικό περιβάλλον, τόσο συμπαγές που γίνεται μονολιθικό, με τις λεπτές αποχρώσεις, π.χ. την πανκ οργή της «Μπασταρδοκρατίας» (Γενιά του Χάους), τον new wave λυρισμό της «Έγχρωμης Γρίπης» (Χωρίς Περιδέραιο), την ειρωνεία της «Ζωής» (Lost Bodies), την τρυφερότητα του «Την πόρτα ανοίγω κάθε βράδυ» (Μίκης Θεοδωράκης) να έχουν χαθεί μέσα σε ένα ατελείωτο dark ambient γκρίζο. Κι από πάνω ο Αγγελάκας να…. ψαραντωνίζει ακατάσχετα. Είναι ωστόσο πολύ κακό να σημειώσω ότι το κομμάτι που ξεχώρισα ήταν η διασκευή στο «10 miles high» των Rotting Christ το οποίο είναι… οργανικό;
Δύσκολα πράγματα τα «άλμπουμ διασκευών»…
(6)
Μόνικα – Ο κήπος είναι ανθηρός (Panik Oxygen, 2019)
Νομίζω ήταν ο The Boy που κάποτε είχε γράψει την ατάκα ότι η ελληνική μουσική θα πάει ένα βήμα παραπέρα όταν βρεθεί κάποιος να πει ότι δεν του αρέσει ο Χατζιδάκις. Είναι γαρ όσοι οι κόκκοι της άμμου οι δίσκοι, στρατιά ολάκερη οι δημιουργοί με αναφορά στο τοτέμ της ελληνικής μουσικής, με την πλειονότητα εξ αυτών πίσω από μια ενορχηστρωτική «πχιοτική» (sic) επίφαση να προσπαθούν να κρύψουν την μελωδική ένδεια (ας μην πιάσουμε και την στιχουργική κοινοτοπία). Γιατί το άτιμο το μελωδικό χάρισμα δεν είναι κάτι που αντιγράφεται, που μπορεί να αποτελέσει μίμηση, πρότυπο ή επιρροή, ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις. Σε όλους αυτούς προστίθεται και ο δίσκος αυτός, από μια δημιουργό η οποία πάνω από δεκαετία από τότε που ξεφύτρωσε σαν ένα φρέσκο ελπιδοφόρο μπουμπούκι στον εγχώριο κήπο, μοιάζει να ψάχνει ακόμη αγχωμένα όχι μόνο ταυτότητα αλλά και απεύθυνση.
(5)
U-Bahn – U-Bahn (Future Folklore, 2019)
Παρά το γερμανοπρεπές …underground όνομά του, από την χώρα Down Under και συγκεκριμένα την Μελβούρνη κατάγεται αυτό το πενταμελές σχήμα, έχουν κάτι από τον weirdo διανοουμενισμό Magazine και την μελετημένη γκρουβάτη τρέλα του Devo και γενικά τον ποστ-πανκ κλάδο που πέταξε το σοβαροφανές μάτσο προσωπείο και άρχισε να παίζει (με την πραγματική έννοια του όρου). Και έχουν και κα’να δυο σπουδαία κομμάτια σαν το «Right swipe» ή το «Goodbye Placenta». Αν πράγματι κόψουν για τα καλά τον… ομφάλιο λώρο των επιρροών, θα ξανακούσουμε για δαύτους…
(7)
Kim Gordon – No Home Record (Matador)
Πόσο δύσκολο να γυρίζεις σελίδα, είτε μιλάμε για την πολιτική είτε για την προσωπική ζωή είτε για μουσική. Η Kim Gordon αφού έβαλε μια τελεία στο κεφάλαιο Sonic Youth (ολόκληρο βιβλίο δηλαδή, το έγραψε κιόλας στο «Girl in a band»), έκανε διάφορες εκλεκτικές συνεργασίες (Body/Head, Glitterbust κ.ά) ήρθε ή ώρα να δει το όνομά της σκέτο σε ένα εξώφυλλο δίσκου και επίσης να επιστρέψει στην πατρίδα της, εκεί που μεγάλωσε. Δεν είναι επίσης διόλου εύκολες αυτές οι επιστροφές, στην πραγματικότητα η πατρίδα που ήξερες δεν υπάρχει πια, είναι ένας μη-τόπος, ένα «no home», πόσο μάλλον αν αυτή είναι η μη- (ή μήπως μετα-) πόλη που λέγεται Λος Άντζελες. Δεν είναι επίσης εύκολο να μην είσαι διαρκώς υπό μέτρηση με βάση το παρελθόν, να μην σε αντιμετωπίζουν σαν την Kim Gordon από τους Sonic Youth, δικαίως ή αδίκως, να προσπαθούν να εντοπίσουν ομοιότητες ή διαφορές ή αναφορές. Είτε είναι τα μηχανικά beat, είτε οι no wave κιθαριές, είτε οι στραπατσαρισμένες μελωδικές γραμμές… Το παρελθόν τελικά είναι ένα είδος παρόντος που σε φιλοξενεί σαν σε… «Air BnB» (όπως είναι ο τίτλος ενός από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου).
(6,5)
Ana Roxanne - ~ ~ ~ (Leaving Records)
«Ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης», είναι μια έντονα υπογραμμισμένη φράση από την «Βραδύτητα» του Κούντερα που θα ταίριαζε σε αυτό τον λίαν ιδιαίτερο δίσκο (πόσο μάλλον που εμπεριέχει και άλλη αναφορά στο περίφημο γαλλικό βιβλίο του Τσέχου συγγραφέα) που αργοκυλάει γαλήνιος, ήσυχος, μελαγχολικός, σαν ένα άλμπουμ ηχητικών φωτογραφιών αποτυπωμένων με συνθετικούς ambient τόνους και πινελιές ηχογραφήσεων πεδίου (ή και αντίστροφα). Ένα –ουσιαστικά- ΕΡ- που το κυκλοφόρησε μόνη της η δημιουργός του 2015, για να βρει την ευκαιρία του τέσσερα χρόνια αργότερα. Απόλυτα προσωπικό, με βιωματική συγκινησιακή διάσταση, ωστόσο όχι ερμητικό Και δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να γνωρίζεις την βιογραφία της, ότι είναι π.χ. ασιατικής καταγωγής, ότι μένει στο Ελ-Έι, ότι ψάχνεται με την ταυτότητά της δηλώνοντας πλέον intersex και ότι από μικρή θαύμαζε τις r’n’b ντίβες σαν την Whitney ή την Chaka Khan για να θαυμάσεις τον τρόπο με το οποίο εντάσσει τους απόηχους αυτούς σε μια οικογενειακή μάζωξη που καταγράφεται στο «In a small valley».
(7)