Catechumen, Crew Tou Nekrou, MAΣ

Catechumen - S/T (False Noise 2019)

Ακούγεται μια πένθιμη καμπάνα κάπου στην ορεινή Αρκαδία. Αυτή είναι μια φράση που μου έμεινε από μια μικρή κουβέντα που είχαμε με τον Γιώργο Τσόπανο, τον έναν από τους δύο υπεύθυνους (ο άλλος είναι ο Δήμος Γκουνταρούλης) για αυτό το τρισκατάρατο, βαρύ και πυκνό ηχητικό κατασκεύασμα ονόματι Catechumen που... κατηχεί και κατέχει (τι λογοπαίγνια ω θεοί και δαίμονες). Πρόκειται για ένα πολύ σκοτεινό drone, dark ambient, deep noise όπως σας βολεύει πείτε το. Tους δημιουργούς δεν τους νοιάζει, ο στόχος τους είναι να είναι λειτουργικό μουσικά δηλαδή να δημιουργεί μια συναισθηματική ένταση μέσω τις οργάνωσης των ήχων, της ενορχήστρωσης, όσο κι αν ακούγονται περίεργες αυτές οι λέξεις για αυτά τα είδη μουσικής. Ξέρετε και σε αυτούς τους χώρους τότε επιτυγχάνεται ο στόχος. Όταν ο ήχος πλάθεται, πυκνώνει και έχει δημιουργικό ρυθμό και δεν είναι απλώς μια αδιαβάθμητη παράταξη περίεργων θορύβων. Το μακάβριο, η μαύρη πλευρά της ανθρώπινης ψυχής, είναι εδώ το όχημα της αφήγησης που το βλέπουμε άλλωστε και από τους τίτλους των κομματιών που παραπέμπουν σε ένα τελετουργικό μιας υποχθόνιας πίστης, αλλά κυρίως το ακούμε σε αυτή την αφαιρετική μελωδία των πλήκτρων του πιάνου που πονάνε πάνω σε ένα αδιαπέραστο ηλεκτρονικό τοίχο αποκοπής από τα εγκόσμια. (7.5)

Crew Tou Nekrou - Clone Birth (self released 2019)

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό που κάνουν εδώ οι Crew tou Nekrou. Ανεβάζουν τη θερμοκρασία του πειραματικού ήχου που έπαιξαν άνθρωποι όπως ο Pierre Schaeffer, o Bernard Parmegiani, ο Pierre Henri και δε συμμαζεύεται, ιστορικές φιγούρες δηλαδή του ηλεκτρονικού 20ου αιώνα. Το κάνουν αυτό κυρίως μη αποδεχόμενοι ένα προφίλ σοβαρότητας και ακαδημαϊσμού, ένα προφίλ σύνηθες από πολλούς που προσπαθούν να αντιγράψουν τους παραπάνω καλλιτέχνες και που φυσικά αποτυγχάνουν. Τελικά το αποτέλεσμα στο ‘Clone Birth’ είναι εμφανώς πιο ζεστό, πιο ζωντανό και χωρίς να χάνεται στο ελάχιστο η ανησυχία και το κυνήγι της εξερεύνησης, χωρίς δηλαδή ευκολίες και εύπεπτες κολακείες. Κάτι σαν ηλεκτρονική μουσική του δρόμου, βρώμικη και σαρκαστική. Αυτό διαβάζεται άμεσα στο κομμάτι «Lame project» που ξεκινάει με μια άρια και τελειώνει με το στίχο (ναι υπάρχουν και στίχοι) "δεν είμαι κυρία γαμώ την παναγία". Το κερασάκι όμως είναι οι "Vromies" που θα έλεγε άνετα κανείς ότι είναι μια ηλεκτροροκοποιημένη διασκευή του “Dr Who Theme” της Delia Derbyshire φορτωμένο με ικανή ποσότητα φρικοσύνης. Υπάρχει πλούτος και βάθος. Πολλά πράγματα να ανακαλύψεις σε πολλαπλές ακροάσεις σε αυτό το πολύ μα πολύ ενδιαφέρον όσο και ιδιότυπο άλμπουμ. Να ακουστεί με βουλιμία. (7.5)

MAΣ - Σκεπτικισμός και Ζωώδης Πίστη (A Man Out Of A Man 2020)

Οι ΜΑΣ είναι ένα καινούριο σχήμα, όχι καινούριους μουσικούς όμως. Ο ένας από αυτούς είναι ο Στυλιανός Τζιρίτας που είναι και συνάδελφος εδώ στο MiC και παίζει μαγνητοταινίες, συνθετητές και κλαρινέτο, οι άλλοι δύο είναι ο Ανδρέας Βατίστας, φωνή και κιθάρα και ο Μιχάλης Καραγιάννης στα τύμπανα. Τι παίζουν τώρα αυτοί οι κύριοι; Καταρχήν (και καταρχάς) αυτοσχεδιάζουν. Αυτοσχεδιάζουν όμως με μια (έστω και αδιόρατη) ροκ βάση. Όλοι τους έχουν με έναν τρόπο ροκ καταβολές και αυτό φαίνεται στο παίξιμο το οποίο απέχει ολοκληρωτικά από την τζαζ, κι ας υπάρχει το κλαρινέτο σε περίοπτη θέση. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι είχαν στο μυαλό τους και τους Doors ως μια πρώτη ώθηση για να παίξουν, όμως μη νομίσετε διάφορα, το αποτέλεσμα είναι εντελώς αλλού και δικό τους. Εγώ προσωπικά διακρίνω συγγένειες και με την σύγχρονη σχολή αυτοσχεδιασμού από την Ιαπωνία, αυτή των πιο ακατάτακτων σχημάτων της PSF Records για παράδειγμα, αλλά και με πιο παλιούς μάστορες σαν τον Kaoru Abe. Μάλλον όμως η πιο άμεση αναφορά πρέπει να πω πως είναι οι Faust. Όλη η κασσέτα είναι (ασχέτως αν αυτό συμβαίνει άθελα ή ηθελημένα) ποτισμένη σε έναν κυλιόμενο και απρόβλεπτο ρυθμό, ήχο στιλπνό που γκρουβάρει ιδιοτύπως και πάνω εκεί χορεύει το κλαρινέτο και συνδιαλέγεται με ένα αεράτο αφηγηματικό μέρος που δημιουργεί τις απαραίτητες αντιθέσεις μέσα στη σύνθεση. Παρόμοια πράγματα συμβαίνουν στο άλμπουμ “So Far” και κυρίως στο “Faust Tapes” των προαναφερθέντων Γερμανών, αλλά σαφώς έχει ξεπεραστεί εντελώς ο κίνδυνος της μίμησης. Οι ΜΑΣ δεν μασάνε, έφτιαξαν ένα απ’ τα δυνατότερα άλμπουμ του είδους στην Ελλάδα, ένα είδος όμως που δυστυχώς δεν ευδοκιμεί ιδιαίτερα σε αυτή τη χώρα και γι’ αυτό αξίζει να ασχοληθούμε σοβαρά. (8)