Bamnan and slivercork
Οι Midlake βασανίζονται σίγουρα από δαίμονες, όχι απo αυτούς με τα μεγάλα και κοφτερά δόντια, αλλά από τους άλλους τους παιδικούς και χνουδωτούς. Υπνωτικά αρμόνια και συγχορδίες μας γυρνάνε πίσω, αλλά που ακριβώς; στο βάθος αριστερά του μυαλού, στο σημείο που μας κάνει να δακρύζουμε όταν βλέπουμε ταινίες του Tim Burton και να ματώνουμε βασανιστικά γλυκά με την αφέλεια των ηρώων του ice age.
Η μουσική τους έχει μία περίεργη ποιότητα που πηγάζει από τα υπνωτικά μουρμουρητά, υπάρχει κατά τη γνώμη μου επιρροή από Robert Wyatt, με ισχυρές lo-fi δόσεις στο στυλ των Neutral Milk Hotel (αλήθεια τι απέγιναν αυτοί;). Και για να γίνω λιγότερο υποκειμενικός, μιλάμε για υποβλητικές pop συνθέσεις συνοδευόμενες από synths άλλων εποχών (όχι πάντως 80's) και φλάουτα παραμυθένια, όλα αυτά κάτω από τη σφραγίδα του σπιτικού φαγητού (το album είναι ηχογραφημένο και mixαρισμένο στο σπίτι). Παρά το homemade (ή φτιάξτο μόνο σου) στοιχείο έχουν κάνει καλή δουλειά και οι ομολογουμένως όμορφες pop μελωδίες αναβλύζουν με έξτρα δόσεις λυρισμού από τα ηχεία μας. Σε ελάχιστα σημεία μόνο γίνονται κουραστικοί, είπαμε ο Wyatt παραμονεύει, στο σύνολο όμως είναι υπέροχοι. Όχι και άσχημα για πρώτο LP.
Τα παιδιά λοιπόν έχουν μια σειρά από αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα. Κατ' αρχήν, δεν τους ανακάλυψε κανένα από τα μεγάλα μουσικά έντυπα της Γριάς Αλβιόνας (προφανώς είναι πολύ "απασχολημένοι" αποθεώνοντας τους Franz Ferdinard και τους Von Bondies) και κατά συνέπεια γλιτώνουν ενδεχομένως τον «κριτικό» καταποντισμό του επόμενου LP. Για τους ίδιους λόγους δεν θα σας τους συστήσει κανείς εξυπνάκιας πωλητής (ξέρεται από αυτούς με τα μούσια) παρά μόνο εμείς, μόνο εμείς. Επιπλέον είναι φρεσκότατοι και εθιστικοί, με την προϋπόθεση να τους δώσετε βρε παιδιά τον απαραίτητο χρόνο.
Εάν λοιπόν, αγαπητοί φίλοι έχετε αδυναμία στις παραπάνω επιρροές και στα αθώα σπιτικά pop ακούσματα, πιστεύω ότι η κατάλληλη φράση για την περίπτωση είναι, ορμάτε Μακεδονομάχοι. Εάν πάλι στερείσθε υπομονής (διότι πως να το κάνουμε, έχουν μια κάποια ιδιαιτερότητα) να πάτε να πάρετε Von Bondies.
Νίκος Ντάσιος
. . .
Πέρασαν από τις αίθουσες του North Texas School Of Music. Αρχικώς συνεργάστηκαν για περίπου ενάμισι χρόνο στο acid jazz κουαρτέτο των The Cornbread All-Stars πριν πραγματοποιήσουν τη στροφή, γίνουν πέντε και σχηματίσουν το καλοκαίρι του 1999 τους Midlake. Το 2001 κυκλοφόρησαν από μόνοι τους το 'Milkmaid Grant Army' ep και έκαναν την τύχη τους όταν μια από τις χίλιες κόπιες που λέγεται ότι πούλησαν, κυρίως στις συναυλίες τους, έφτασε στον Simon Raymonde, ο οποίος και τους υπέγραψε στη Bella Union. Έτσι απλά οι Midlake έγιναν η τρίτη μπάντα από τη μικρή πόλη του Denton του Texas που μπήκε στο roster του λονδρέζικου label (πρώτα ήταν οι Lift To Experience, μετά οι Jetscreamer, ενώ τους Midlake ακολούθησαν οι Mandarin).
Δεν είναι μόνο ο τίτλος που φαντάζει λίγο ασυνήθιστος και δύστροπος με αυτό το cd. Είναι και το ακανθώδες μουσικό τοπίο του περιεχομένου του, το οποίο κυμαίνεται σε ένα εύρος που ξεκινάει από τους The Beatles και Brian Wilson, και φτάνει στους πρόσφατους Mercury Rev, Grandaddy, ακόμη και μέχρι τους Ιταλούς Yuppie Flu - ασφαλώς λίγο σπάνιο ως αισθητική επιλογή για Τεξανούς. Και σε αυτό το μοντέρνο, ψυχεδελικό pop κόσμο τη χαρακτηριστική πινελιά δίνουν τα φωνητικά του Tim Smith, τα οποία έχουν, σε στιγμές, στοιχεία από εκείνο το περίεργο χρώμα του Robert Wyatt.
Μπορείτε, εντούτοις, να συνδέσετε τις ψηφίδες αυτού του καλειδοσκοπικού μωσαϊκού των τριών τετάρτων του χρόνου και με άλλα χρώματα, όπως το φλάουτο στην εισαγωγή του 'Kingfish Pies', τα πλήκτρα και πνευστά του 'Balloon Maker', την ονειρική ανάπτυξη του σύντομου 'I Guess I'll Take Care', την ατμόσφαιρα του 'Some Of Them Were Superstitious' - ένα track που οι Mercury Rev μπορούν να ζητήσουν όλα τα πνευματικά δικαιώματα από το ανέβασμα στο ρεφρέν και το χαμήλωμα με το πιάνο στη μέση - την εισαγωγή με τα τύμπανα και την αλά Thom Yorke ερμηνεία στο εξαιρετικό 'The Jungler', με απρόσμενη τροπή στις στροφές του, το όργανο στο 'Mopper's Medley', ....
Δεν υπάρχει τραγούδι στο 'Bamnan And Slivercork' που να μην υπάρχουν επισημάνσεις, λόγια, λεπτομέρειες να ειπωθούν. Έτσι γνωρίζουμε, ανέκαθεν εξάλλου, τους αξιόλογους δίσκους και εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν τέτοιο, είναι σαφές αυτό.
Οι Midlake μπορούν λοιπόν να είναι υπερήφανοι με το υλικό που έγραψαν γι' αυτό το ντεμπούτο album τους. Πρόκειται για μια αξιοθαύμαστη άσκηση στην ψυχεδελική pop των sixties μέσα από μια μοντερνιστική lo-fi ματιά. Οι ηχογραφήσεις και η μίξη έγιναν στο σπίτι τους στο Denton, ενώ το mastering στα ιστορικά Abbey Road's στούντιο του Λονδίνου. Με όλα, μα όλα, τα μουσικά στοιχεία δανεικά, ασφαλώς, οι Midlake κρυφοκοίταξαν, κρυφάκουσαν και κατέφυγαν σε κάθε λωποδυτική τεχνική γράφοντας τα τραγούδια τους. Πέτυχαν όμως να ακούγονται νεανικοί και φρέσκοι (ό,τι δηλαδή και οι Franz Ferdinand για να έχουμε να λέμε). Μόνο που διάλεξαν συγχρόνως ένα δρόμο ο οποίος δεν θα τους φέρει κοντά στα φώτα του hype. «Θυσιάζουν», έτσι, δυο πολύτιμα στοιχεία, ψυχή και ομορφιά, και έστω και αν δεν έχουν αυτό που λέμε προσωπικό ήχο, έχουν τον αέρα κάποιων underground pop stars, όπως τους αγαπήσαμε στο παραμύθι της Σταχτοπούτας. Σχεδόν...
