Unsung heroine

Ο Townes Van Zandt μπήκε στο ιατρείο γεμάτος αγωνία. Ο γιατρός του μπήκε στο θέμα χωρίς περιστροφές. "Οι μήνες σου είναι μετρημένοι. Βρες κάποιους να διαιωνίσουν τον ήχο σου, όσο προλαβαίνεις να τους αποκαλύψεις μερικά μυστικά της τέχνης σου".
Τους βρήκε στη Νορβηγία, όπου πάντα ήταν δημοφιλής. Ήταν ένα τρίο που έπαιζε americana καλύτερα κι από πολλά γκρουπ της πατρίδας του (πως ας πούμε οι Muse είναι πιο Radiohead απ' τους ίδιους;), κι ο τραγουδιστής είχε την καλύτερη προφορά αγγλικών που είχε ακούσει από Ευρωπαίο (δεν χρειάζεται να πω εκτός Αγγλίας - μήπως είναι Ευρωπαίοι αυτοί που θεωρούν τη Μάγχη πλατύτερη απ'τον Ατλαντικό;) Τώρα μπορούσε να ηρεμήσει 'waiting around to die'. Το "Our mother the mountain vol 2" δε θα αργούσε να γεννηθεί στο τσουλούφι της Ευρώπης.
Είναι φτυστή η μουσική της 'χορωδίας του μεσονυκτίου' μ'αυτή του μακαρίτη - όχι στα βλαχοκάντρι του, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τραγουδούσε, αλλά στα ευαίσθητα προσωπικά του (το 'Kathleen' που ξέρετε για παράδειγμα), αυτά που σου δημιουργούν κόμπο στο λαιμό. Οι Walkabouts που έχουν ανάλογα κολλήματα τους ανακάλυψαν και τους πήραν υπό την προστασία τους: παραγωγή, ντουέτα, παίξιμο στους δίσκους τους.

Είπα τίποτα για Neil Young; Θα πω τώρα. Στο πρώτο καταπληκτικό τραγούδι του δίσκου, το "Snow in Berlin" θα ορκιζόμουν ότι ακούω την κιθάρα του, να μην πω και τη φωνή του. Όμως αυτό, προσπαθώ να το παραβλέψω. Όπως και τα στιχουργικά κλισέ του στυλ "there is nowhere left to run / there's no bridges left to burn... there's no answer only violence... there's no answer only silence". Γιατί; Άσε θα προβληματιστώ αργότερα. Το τσέλο που σηκώνει το κομμάτι... στις χορδές του, απ' τη μέση μέχρι το fade out, απαιτεί ολόκληρη την προσοχή μου.

Τέσσερα λεπτά παρακάτω, άλλο ένα κατεργασμένο διαμάντι, το "Violence of the world" - σίγουρα δεν είναι στο δίσκο των 'προσαναμμάτων' με τη μπαλαρίνα στο εξώφυλλο; Όμως το καλύτερο δεκάλεπτο του δίσκου ανήκει στο "Painting by Matisse" (όπως οι Nits έτσι κι αυτοί αποκαλύπτουν την εικαστική τους κουλτούρα), που φορτώνει - φορτώνει σαν πορεία προς τον οργασμό. (Πόσο διαρκεί; Δέκα λεπτά; Χμ χμ χμ). Ας μη ξοδέψω το χρόνο μας με αναφορά σε κάθε ένα από τα εννιά δικά τους τραγούδια και τη διασκευή του Spiritual των Spain που κλείνει το δίσκο. Stop!

Θα ήταν ένας από τους δίσκους της χρονιάς, αν το ημερολόγιο έγραφε 1970. Σήμερα όμως, ότι παίζουν οι Midnight Choir έχει ξαναπαιχτεί από κάποιους που είχαν την τύχη να προυπάρξουν. (Αν τουλάχιστον τραγουδούσαν στη γλώσσα τους, θα είχαν μια άλλη οσμή τα τραγούδια τους. Norwegian wood που θα'λεγαν κάποιοι τεράστιοι). Το ίδιο όμως δε θα λένε κάποιοι σε 20 χρόνια; Ήθελα να εφεύρω το drum'n'bass αλλά δυστυχώς με πρόλαβε ο Goldie!

Είναι υπέροχος δίσκος το "Unsung heroine". Μόνο που η... τιμιότητά μου δε μου επιτρέπει να τον ευχαριστηθώ. Σα να αγοράζω κλοπιμαία.

Και υπάρχει τελικά απάντηση στο δίλημμα "να πρωτοπορεί κανείς ή να ...τριτοπορεί, οκταπορεί, πατοπορεί;"

Πριν απαντήσετε μόνοι σας, ρίξτε μια ματιά στις δισκοθήκες σας. Πόσα πρωτοποριακά γκρουπ του σήμερα υπάρχουν εκεί, απ' αυτά που έκαναν τη μουσική να μοιάζει με καινούριο ρούχο κι όχι φθαρμένο απ' την ...αμερικάνικη αγορά, και πόσο απολαμβάνετε την ακρόασή τους. Πόσους προ 25ετίας πρωτοπόρους ανακαλύψατε μόλις πρόσφατα. Πόσους κοπια-νατζήδες ακούτε καθημερινά χωρίς ενόχληση αφού σας αρκεί που σας αρέσουν και σας συγκινούν. Μήπως πρέπει να αθωώσουμε ή έστω να κάνουμε τα στραβά αυτιά στην καλή, εμπνευσμένη απομίμηση;

Και τελικά μήπως το ασυμβίβαστο μυαλό ζει στη αιχμή του χρόνου και η ποπ, η ευαίσθητη, αυτή που αργεί να δεχτεί τις αλλαγές καρδιά, στο μακρινό παρελθόν;