The crystal axis
Για άλλη μια φορά, με τέτοιους θαυματουργούς πληκτροφορτωμένους μετεωρίτες μάς πλημμυρίζει η ψευδαίσθηση πως οι Electric Light Orchestra συμπλέκονται με τους Blue Oyster Cult και τους Hawkwind, που ειρήσθω εν παρόδω, αυτά βλέπουν κι έβγαλαν νέο δίσκο εντός του 2010! Αλλά έτσι είναι με το Μελβουρνέζικο Τρίο (γενν. 2004) στον δεύτερο μετά το Dystopia δίσκο του (2007) και την πομπώδη, διαστημοπερατική του μουσική. Τα πιασάρικα τραγούδια και οι πηχτές ορχηστρώσεις τους δεν αντανακλούν απλώς τα τεχνοκρατικά και τεχνοπαιχνιδιάρικα σέβεντις αλλά και έναν μοντέρνο προσομοιωτή πτήσης στο είδος. Στον γαλαξία του οποίου λάμπουν σαν αστεροειδείς τα Vital Signs, Lifeblood Flow, This New Technology, ακόμα και το Dynasty (που δυο στροφές πιο αργά θα έμοιαζε αβάσταχτα φλοϋδικό). To The Great Beyond βέβαια θα μπορούσε να είναι σάουντρακ ενός Φαρενάιτ 451 των 70ς.
Κι όμως όλη αυτή η φωτεινή επικότητα μπορεί να στραφεί από τις αεροδρομικές προς τις χορευτικές πίστες Το Lara Versus The Savage Pack σβήνει τα λαμπάκια και φωσφορίζει τα φάνκικα δόντια του, ανακαλώντας, με αντίστροφη χρονολογική σειρά τους MGMT, τη σχολή των Daft Punk και τους κλώνους του George Clinton, ενώ το Virago φτιάχνει ένα κουπλέ α λα Yello και το αντιστρέφει σε κάπως παρατονισμένο μαύρο ρεφρέν. Γενικά πάντως τηρούνται όλοι οι κανόνες: η επιρρέπεια στον γιγαντισμό (ενώ σχεδόν πλησίαζαν έναν δίσκο πλήρη κομψοτεχνιών, εκτροχιάστηκαν σ' έναν συμπληρωματικό με 3 πρόσθετα κομμάτια συν επανεκτελέσεις ή μίξεις τεσσάρων του πρώτου) και τα εναρκτήρια ινστρουμένταλ (το Fantastic Valleys του δευτέρου αφήνει την σκόνη του στο προκάτοχο).
Η διαφορά με το Dystopia (εκτός από τις μονάδες των εξτρα-φαντασιακών κομματιών) είναι ένας ήχος περισσότερο live, με ακόμα περισσότερες επιστρωματώσεις. Οι ΜJ άπλωσαν την φήμη τους σαν βούτυρο μετά το Glastonbury αλλά στοιχηματίζω πως περισσότερο θα κοιτούσαν στον ουρανό για κανένα διαστημόπλοιο παρά στα πέτρινα μενίρ για έμπνευση. Κι ο Vince Vendetta γίνεται ο νέος μας πλοηγός στον φωταψιασμένο ουρανό του synth-rock.
