Lion the girl
Περισσότερα από δύο χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση, κι οι λόγοι που μας άρεσε η noir αυτή ομάδα απ' το LA εξακολουθούν να ισχύουν, τα λιτά δηλαδή ψυχεδελικά τοπία που τυλίγουν την ονειρική dark folk τους και μεταλλάσσονται σε ήσυχες, αλλά έντονες, κιθαριστικές καταιγίδες, ακόμη κι η ενσάρκωση της Nico στο πρόσωπο της Gena Olivier (πολλά έντυπα σπεύδουν να υπογραμμίσουν και τη -μακρινή- φυσιογνωμική ομοιότητα). Δεύτερη δουλειά και, με τις ανακατατάξεις στη σύνθεση και την επέκτασή τους σε τετράδα που απελευθέρωσε την Olivier απ' τα drums, οι angelenos γίνονται πλέον οργανικό σύνολο πίσω απ' τη frontwoman, ικανό να υλοποιήσει το απωθημένο τους, καθώς θα ήθελαν όπως φαίνεται να συμπεριληφθούν στο προ εικοσαετίας roster της 4AD και του Ivo.
Αναβίωση, λοιπόν, της dark pop των '80's (απ' την αρχή άλλωστε οι ΜΜ έκαναν σημαία τις επιρροές τους), ιδίωμα που συνοψίζουν σε τραγούδια όπως η εξαιρετική υποδοχή του 'Souvenirs' ή το single 'Patient Eye', όπου προσθέτουν τη δική τους σφραγίδα με την αιθέρια, μερικές φορές απόκοσμη, αλλά συχνότερα σαγηνευτική φωνή της Olivier, τις μετρημένες -ατυχώς- δόσεις garage ψυχεδέλειας και τα συγκρατημένα -ευτυχώς- tripάκια της κιθάρας, ενώ κάποιες στιγμές ('Two Years') κοιτούν και προς την Julee Cruise και τις ατμόσφαιρες του David Lynch.
Τα πράγματα λειτουργούν καλύτερα όταν αφήνονται σε εντονότερα rockers ('Hide Away', 'Coral Den'), ιδανικό κοντράστ για τα dreamy φωνητικά της Olivier που μετατρέπεται σε πραγματικό "σκοτεινό άγγελο" χωρίς όμως -το παράπονό μας- να κορυφώνεται ποτέ. Αντίθετα, προτιμούν τις νεφελώδεις μυστηριακές ατμόσφαιρες όπου καταφεύγουν με κάθε ευκαιρία, σχεδόν μηχανικά, εντύπωση που τελικά επικρατεί καθώς προκρίνεται και σε τρία, συνολικά, αδιάφορα instrumentals. Οι κορυφαίες μάλλον στιγμές έρχονται όμως όταν πηγαίνουν πιο πίσω στη '60's ψυχεδέλεια, με το απέριττο σκοτεινό acid του 'Lion Song' και την επική pop του '24 Hour Dream', τραγούδια που φανερώνουν ίσως και την πραγματική τους ιδιοσυγκρασία. Υπνωτικό το πρώτο, παρορμητικό το δεύτερο, δείχνουν τις δυνατότητες των ΜΜ όταν αποδρούν από τη σκιά των εμμονών τους.
Το κάλεσμα των Midnight Movies βρίσκεται στη λεπτή και ψυχεδελική pop (κάποιος μας ψιθύρισε Stereolab) κι η ειδικότητά τους στη δημιουργία noir ατμοσφαιρών που, με τα δικά τους λόγια, "θέλουν να ζωντανέψουν εικόνες ενός διαφορετικού LA στο ημίφως, ξεχειλισμένου από μυστήριο και επιθυμία". Αυτός είναι άλλωστε κι ο κόσμος όπου κατοικούν, γειτονικός μ' αυτόν του Lynch, παραμένουν όμως ακόμη στα b-movies καθώς, όπως κι οι υποσχέσεις, οι μισοειπωμένες επιθυμίες μένουν τις περισσότερες φορές και ανεκπλήρωτες.
