Mια φορά κι έναν καιρό, οι Migala ήταν ένα νεορομαντικό συγκρότημα το οποίο στεκόταν ως η ισπανική απάντηση στους Calexico και σε groups όπως οι Tindersticks ή οι Jack. Το τρίτο τους album "Arde" (2000) υπήρξε οριακό για αυτούς: εκτός από το ότι ήταν (και παραμένει μέχρι σήμερα) το καλύτερό τους, ήταν και αυτό με το οποίο ξεπέρασαν τα σύνορα της πατρίδας τους, φέρνοντας ένα ζηλευτό συμβόλαιο στην Αμερική με την Sub Pop - την εποχή που το label επέμενε να δικαιολογήσει το δεύτερο συνθετικό του ονόματός του. Το επόμενο βήμα ήταν κάπως απρόβλεπτο: σε μια προσπάθεια να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους, οι Migala κυκλοφόρησαν το "Restos De Un Incendio" το 2002, επανηχογραφώντας υλικό από τους τρεις προηγούμενους δίσκους τους, και δηλώνοντας μια σαφή νέα κατεύθυνση προς τον ήχο που ονομάστηκε "post rock".
To "La Increible Aventura" είναι η φυσική συνέχεια της πορείας τους, ένας δίσκος που ξεδιπλώνει την πιο πειραματική, θορυβώδη και περιπετειώδη πλευρά των Migala, μέσα από 10 ορχηστρικές - ως επί το πλείστον - συνθέσεις. Όλα γίνονται με αξιοζήλευτη συνέπεια. Τα κομμάτια διαθέτουν τις χαρακτηριστικές εναλλαγές ηρεμίας / χάους, οι συνθέσεις είναι προσεγμένες και δουλεμένες ως την τελευταία τους λεπτομέρεια, η παραγωγή αξιώνει συγχαρητήρια, και το packaging μαρτυρά ότι πρόκειται για το έργο ενός σημαντικού συγκροτήματος - με ένα bonus dvd να συμπληρώνει το όλο εγχείρημα, προσφέροντας δέκα φιλμάκια (ένα για κάθε κομμάτι του δίσκου) επιμελημένα από το ίδιο το συγκρότημα και τον Nacho R. Piedra.
H πρώτη στιγμή του "La Increible Aventura" που ξεχωρίζει είναι το "Your Star, Strangled", κάπου λίγο πριν τη μέση του album. Και έρχεται κάπως αργά. Σε ό,τι έχει προηγηθεί, οι Migala ανταπεξέρχονται αξιοπρεπώς σε αυτό με το οποίο καταπιάνονται, αλλά το πρόβλημα είναι πως δεν προσφέρουν τίποτα το αξιομνημόνευτο, πέρα από μερικές στιγμές έντασης που ίσως, πέντε χρόνια πριν, να αποτελούσαν το αντίπαλο δέος στους Mogwai - αλλά σήμερα ακούγονται τετριμμένες και επιφανειακές. Με αυτό κατά νου, δεν είναι παράξενο που το "Your Star, Strangled" είναι και το πρώτο κομμάτι του album που θυμίζει τις παλιές καλές μέρες του "Arde", και το ίδιο συμβαίνει και με το επόμενό του, το περιγραφικό "El Gran Miercoles". Το σύντομο αλλά μεστό "Sonnenwende" και το ποιητικό "Tucson, Game Over" συμπληρώνουν μια τετράδα συνθέσεων που τελικά σώζουν το album, για να έρθει ένα μάλλον αμήχανο φινάλε με το δεκάλεπτο "Lecciones De Vuelo Con Mathias Rust" - αρκετές καλές ιδέες σε μια άβολη συρραφή κατά τα Mogwai πρότυπα, και μια χτυπητά μεγαλεπίβολη διάθεση για τη δημιουργία ενός επιλόγου - "έπους".
Και μάλλον δε φταίνε οι Migala, φταίμε εμείς. Πέντε χρόνια μετά το "Come On Die Young", συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι από εκείνο το album που να μας έχει μείνει στο μυαλό, όσο κι αν τότε το θεωρούσαμε ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. Τα νέα συγκροτήματα της Constellation μας κουράζουν και μόνο που ακούμε το όνομά τους, ενώ μια post μπάντα δε σημαίνει πλέον τίποτα αν δεν είναι ικανή να συνοδέψει τις συνθέσεις της με κάτι περισσότερο από εγκεφαλικές διαδρομές εναλλασσόμενων εντάσεων. Και πέρα από ο,τιδήποτε άλλο, το "La Increible Aventura" είναι ένα αξιόπιστο ντοκουμέντο για το πώς μερικά πράγματα αλλάζουν και κάποια άλλα όχι. Κατά το ήμισυ φλύαρο και ανούσιο, το album κάνει φανερό τον κορεσμό της υπόθεσης post - αλλά κατά το άλλο ήμισυ σαγηνευτικό και συναισθηματικό, δείχνει πόσο διαχρονικός μπορεί να είναι ο ρομαντισμός και η νοσταλγική διάθεση που κάλυπτε το "Arde". Και δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πως σε άλλα πέντε χρόνια από τώρα, ο μέσος ακροατής θα είναι πλέον σε διάθεση να ακούσει ελάχιστα post albums, αλλά δε θα λέει όχι σε άλλη μια ακρόαση του "Pioneer Soundtracks" των Jack ή των δύο πρώτων albums των Tindersticks.
migala.net