Retribution

Ένας ακόμη δίσκος από το συγκρότημα που οδηγάει η frontwoman Natasha. Αυτός είναι ο δεύτερος τους όπου έχοντας αφήσει την απλότητα του πρώτου εγχειρήματος κατεβαίνουν διαφορετικά μονοπάτια. Συγκεκριμένα έχουμε πολλές συνεργασίες από κόσμο ο οποίος "προσθέτει" στο άλμπουμ και τα δικά του ταλέντα.

Δεν ξεχνάμε την ροκ καταβολή μας πουθενά, ίσα ίσα αυτή εδραιώνεται σε κομμάτια όπως το "Bulletproof" το οποίο ανοίγει και τον δίσκο. Συνεχίζουμε με έναν πιο υπόκωφο ροκ δυναμίτη (Kill Your Enemy) και στο No Man's Land, πείτε με τρελό, αλλά θυμίζουν λίγο Screaming Trees στην αρχή, για να μεταμορφωθούν σε πιο βρώμικο alt rock στη συνέχεια. Η φωνή της Νατάσας βγαίνει πλέον πιο "τραχιά" ώρες ώρες, δίνοντας της μια ωριμότητα η οποία παρά το νεαρό της ηλικίας της σε παραπέμπει σε γνώριμες φωνές των 90s. Αχ τα 90s... Είκοσι και κάτι χρόνια πριν δημιούργησαν το κατάλληλο λίπασμα για όλα αυτά που ζούμε σήμερα από τις ελληνικές -και όχι μόνο- μπάντες. Όπως το punk άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο χώρο της μουσικής, έτσι και το alternative rock συνεχίζει να γεννάει παιδιά. Παιδιά που μεγάλωσαν με αυτούς τους ήχους, τους χώνεψαν και τους αναπαράγουν στα δικά τους δημιουργήματα με εντελώς μοναδικό τρόπο. Κάπου εκεί θα βρεις και τους Mighty N να ψάχνουν της επιρροές τους από τους Hole μέχρι τους Soundgarden.

Και ενώ τα πρώτα κομμάτια προσπαθούν να σε βάλουν μέσα στον ήχο, υπάρχουν συγκεκριμένα όπως το "Devils Advocate" που τα φωνητικά τους βγαίνουν συντροφικά. Γενικά ο δίσκος είναι pick n mix και εκεί είναι το ρίσκο του. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο concept, κάτι που θα ξενίσει το αυτί κάποιου ο οποίος ακούει με ταμπέλες. Η προσπάθεια των μουσικών να καλύψει όλο το εύρος της μουσικής γνώσης της Νατάσας στέφεται με επιτυχία, άψογη εκτέλεση (χωρίς να είναι άνευρη) όμορφη και ζεστή παραγωγή καθιστούν τον δίσκο προσεγμένο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Μεταξύ μας όμως, όλα τα παραπάνω στοιχεία δεν αρκούν πάντα για έναν άρτια ευχάριστο δίσκο. Είπαμε πριν ότι δεν είναι για όλους, θέλει πολλές ακροάσεις και ακόμη κι έτσι θα ανακαλύπτεις πράγματα. Όπως πχ το αιθέριο τζαζ πέρασμα στο κλείσιμο του "Gone". Οι δύσπεπτες συνθέσεις του θα ζορίσουν τον ακροατή που αγαπάει την συνοχή και θέλει κάτι απλά να το βάλει να παίζει χωρίς να χρειαστεί να κοντοσταθεί. Αυτό τον καθιστά επιρρεπή στο μισητό κουμπάκι του skip. Καταλήγοντας δηλαδή δεν θα βρεις εδώ μέσα το απόλυτο mainstream track που χρειάζεται κάθε σχήμα για να αποκτήσει ταυτότητα.

Αυτό παθαίνεις συνήθως όταν είσαι μουσικός, υπερεκτιμάς δηλαδή τον ακροατή σου. Ευτυχώς μετά την έντονη συναυλιακή παρουσία το fanbase της μπάντας είναι ήδη στημένο και περιμένει αυτή την κυκλοφορία για να την ξεκοκαλίσει. Προτιμήστε το πάντα σε βινύλιο, και συγκεκριμένα κόκκινο.