Halcyon days

Υπάρχει μια σκηνή στο High Fidelity που λέει χύμα κάτι που πολλοί δεν παραδεχόμαστε, ίσως και δεν συνειδητοποιούμε. Δευτέρα πρωί στο δισκάδικο, ο Rob και ο Dick ακούνε Belle and Sebastian, και μπαίνει ο άπαιχτος χοντρός Barry που πετάει με τσίτα τα γκάζια μια κασέτα με το 'Walking on Sunshine' και αρχίζει να χορεύει, όπως χορεύει τέλος πάντων. Ο Rob (Cusack) σταματάει τη μουσική, και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

-Εγώ ήθελα κάτι χαρούμενο για Δευτέρα πρωί. Ξαναβάλε τις θλιμμένες αηδίες σου αν θέλεις.
-Δεν θέλω να ακούσω θλιμμένη μουσική. Θέλω κάτι που να μπορώ να αγνοώ!
Μπίνγκο!

Και αυτό μας φέρνει στο θέμα μας. Το 'Halcyon Days' είναι κάτι που μπορείς να αγνοήσεις. Μπορείς να το έχεις να παίζει και να κάνεις οτιδήποτε, από δουλειές του σπιτιού ως διάβασμα φιλοσοφίας.

Ναι, έχει όμορφες στιγμές. Ναι, έχει καλές ιδέες. Ναι, είναι πολυφωνικό και πολύμορφο. Έχει στοιχεία από House, από Techno, από Acid Jazz και από Electronica. Αλλά δεν έχει τη δύναμη να συγκινήσει, ούτε καν να ξεσηκώσει. Στην καλύτερη περίπτωση ένα εκλεπτυσμένο παιχνίδι για εστέτ μουσικόφιλους. Μια βελτιωμένη εκδοχή του techno του κιλού που ακούγεται στα παραλιακά μαγαζιά στην χειρότερη.

Ίσως πάλι να πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα και εγώ να είμαι ακατάλληλος να κρίνω αυτό το album.
Που θέλω να ξαναγράψω ότι δεν είναι κακό. Καλό καλοκαίρι σε όλους!