Το χρώμα της μέρας

Λίγο αυθαίρετα είναι η αλήθεια παραλλάζω το γνωστό ρητό και αποφαίνομαι ότι «θέλει αρετή και τόλμη η μουσική δημιουργία». Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι τολμηροί είναι ο Μιχάλης Δέλτα και η Τάνια Τσανακλίδου. Πρόκειται δηλαδή για ανθρώπους που ο καθένας έχει διαγράψει τη δική του ιστορία στην ελληνική μουσική- έστω και σε διαφορετικό χώρο και χρόνο ο καθένας- έχουν καθιερωθεί στη συνείδηση του (αγοραστικού) κοινού και γι' αυτό ακριβώς υπάρχουν απαιτήσεις από τη δουλειά τους , επειδή επανειλημμένα έχουν αποδείξει το ταλέντο τους.

Κανείς δεν θα τους «κάκιζε» αν επαναπαύονταν στα κεκτημένα και αναλώνονταν σε μανιέρες που θα εξασφάλιζαν αποδοχή και airplay. Αυτός όμως είναι ο εύκολος δρόμος. Αντίθετα λοιπόν, οι δυο τους αποφάσισαν να ρισκάρουν ένα μέρος του πρεστίζ και της αξιοπιστίας τους (που μεταφράζεται και εμπορικά για να μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας) και να δοκιμάσουν να κάνουν κάτι μαζί. Βέβαια αυτοί οι δυο δεν είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Είχαν συνεργαστεί την εποχή των Στέρεο Νόβα και του 'Βιταμίνα Τεκ' στη διασκευή του «Να με θυμάσαι», στην οποία η Τσανακλίδου με την συναισθηματική αρωγή των συναισθηματικών πλήκτρων των Στέρεο Νόβα έκανε κτήμα μιας νεότερης γενιάς ένα τραγούδι που οι παλιότεροι είχαν συνηθίσει να ακούνε από τη Μελίνα Μερκούρη.

Παρουσιάζουν λοιπόν σήμερα το «Χρώμα της μέρας» σε μουσικές του Μιχάλη ενώ οι στίχοι ανήκουν εξίσου και στους δυο. Το πραγματικά όμορφο αυτής της δουλειάς είναι ότι οι δυο καλλιτέχνες με έντονο προσωπικό στίγμα κατάφεραν να ενώσουν τις ικανότητές τους, την εμπειρία τους ή και τις εμμονές τους αν θέλετε χωρίς να καπελώσει ο ένας τον άλλο. Αυτό από μόνο του αποτελεί μια μεγάλη νίκη. Από εκεί και πέρα τον πρώτο ρόλο αναλαμβάνουν (όπως θα έπρεπε) τα τραγούδια. Και μιλάμε για όμορφα τραγούδια, τραγούδια που σίγουρα δεν πρόκειται να αλλάξουν την ιστορία της μουσικής, αλλά για τραγούδια τόσο τίμια και αυθεντικά όσο και μια ανθρώπινη κραυγή. Και όπως μια μέρα μπορεί να αλλάζει χρώματα έτσι και μια κραυγή μπορεί να αλλάζει πρόσωπα. Και άλλοτε γίνεται η φωνή της Τσανακλίδου που για πρώτη φορά μετά από καιρό ακούγεται ελεύθερη να παίξει με τις νέες για αυτήν συχνότητες -μουσικές και συναισθηματικές- του Μιχάλη, κουβαλώντας εμπειρία, συναισθήματα, τεχνική αλλά και μια διάθεση να τσακιστεί όσο την παίρνει. Και άλλοτε αυτή η κραυγή γίνεται νότες, νότες του Μιχάλη Δέλτα, νότες συνθετητών ή φυσικών οργάνων, νότες που φτιάχνουν καθημερινές ιστορίες έρωτα, απώλειας και εγκατάλειψης.

Ίσως να ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι, τα πιο απλά πράγματα πάντοτε ήταν και τα πιο δύσκολα στην εφαρμογή. Θα μπορούσα να αραδιάσω και ένα δυο τίτλους τραγουδιών και να τελειώσω εδώ αυτό το σημείωμα. Δεν γίνεται έτσι. Οι δίσκοι, οι τίμιοι δίσκοι, δεν λειτουργούν αποσπασματικά. Είναι σαν μια σειρά φωτογραφιών που περιγράφουν μια συναισθηματική διαδρομή και κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί και αυτός ο δίσκος, σαν μια διαδρομή από το σκοτάδι στο φως και πάλι πίσω, όπως ακριβώς αλλάζει τα χρώματά της μια μέρα. Μέχρι δηλαδή την επόμενη...