Orphica

Σε μια εποχή όπου οι αποστάσεις έχουν πια τη μικρότερη σημασία που είχαν ποτέ τους - σημειολογικά και ως έννοιες πρωτίστως-, δεν είναι το αξιοπερίεργο της προκείμενης υπόθεσης που ένας θεσσαλονικιός μένει και δημιουργεί στο Λονδίνο. Είναι όλα τα άλλα που κάνουν τον Μιχαήλ Καρίκη σύγχρονο μύθο. Όλα που καταλήγουν στο εξής ένα deal: το "Orphica" καθαυτό, το πρώτο του σόλο άλμπουμ.

Το 2005 συμμετείχε μ' ένα διαφορετικό remix του "Untitled In CoF Minor", το κομμάτι που ανοίγει κατά συμβολικό τρόπο και το παρόν ντεμπούτο του, στη συλλογή της Bjork "Army Of Me: Remix and Covers", που έβγαλε τότε η One Little Indian, με σκοπό, αν θυμάστε, φιλανθρωπικό (έσοδα προς το ταμείο της UNICEF). Ήταν η μεγάλη ευκαιρία, το ξεκίνημα με σπουδαίες, φανερές διαπιστεύσεις... Το "Orphica", ωστόσο, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την απλή, επακόλουθη συνέχεια που θα μπορούσε να έπεται μετά από μια τέτοια είσοδο στο μουσικό αλλόκοσμο. Και είναι διότι ο Καρίκης δεν επαναπαύτηκε. Τι άλλο δείχνει που βγάζει μέσα σε δώδεκα κομμάτια την πιο καλώς απορροφημένη και αφομοιωμένη ελληνικότητα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, χωρίς το μυαλό του να περιτριγυρίζει σε καρτ ποστάλ με τσολιάδες και τουριστικά αναμνηστικά; Την έστησε, δε, και σε μια θεματική πλοκή που από μόνη της τσιμπάει.

Το artwork, ο γενικός τίτλος, ο συμβολισμός των τραγουδιών, αλλά και η μουσική ως σύνθετο αποτέλεσμα μοιάζουν λες και ο δημιουργός τους μέσω αυτού του concept λυτρώνεται από παλιά τραύματα, κάνοντάς τα μέρος της αύρας του εαυτού του. Στο απίστευτο "Dance" επί παραδείγματι ο Μάνος Χατζιδάκις είναι εδώ δίπλα σου ζωντανός, όχι μια επιρροή που απλώς γίνεται αντιληπτή, την αναφέρουμε και μετά πάει. Είναι αυτό που κάθε μεγάλος συνθέτης όπως ο Χατζιδάκις θέλει να βλέπει στις γενιές που ακολουθούν, το εξαιρετικό, που γίνεται αδύνατο να διασπασθεί, δέσιμο της παράδοσης με το μοντέρνο.

Η μουσική του Mikhail είναι ένας μαγευτικός κόσμος. Όλες του οι συνθέσεις είναι λες και κινούνται παράλληλα σε δύο βασικά επίπεδα: τον ηλεκτρονικό σκελετό από κάτω, μια ας την πούμε δομή, αν και δεν είναι τόσο πειθαρχημένη για να την πεις έτσι, και από πάνω οι επεξεργασμένες φωνές και οι επεξεργασμένοι ήχοι σε αλλήλοις ακομπανιαμέντο. Ναι, δεν νομίζω να μπορεί να περιγραφεί αλλιώς αυτό το σε στιγμές εξωπραγματικό αποτέλεσμα πειραματικής pop.

Ο συνθέτης-οικοδόμος καταλύει την όποια σύνδεση, της όποιας ισχύος, κάθε φορά με ένα δεδομένο, αλλά και πάντοτε απρόβλεπτο μαζί τρόπο. Αφήνεται στον εσωτερικό του πιλότο, δένοντας ήχους από ακουστικά όργανα με περιβαλλοντικούς, το harpsichord με τα computers, τη φωνή του με την ηχώ της και τα είδωλά τους σ' ένα δράμα που θυμίζει τελετουργικό τραγωδίας και που τόσο εντυπωσιακά βγαίνει ως τέτοιο στην κόντρα διάθεση των τραγουδιών του και στο παιχνίδι των αντιστίξεων που στήνει για να επιτείνει ακόμη περισσότερο το δραματικό τόνο, να μας οδηγήσει και να οδηγηθεί και ο ίδιος σε μια απαλλαγή από τον κόσμο των πραγμάτων και τη μετανάστευση όλων μας στη χώρα του παραμυθιού, εκεί που τα τραγούδια, όπως και τα λουλούδια, είναι σα να μη χάνουν τα πέταλά τους. Πολλές φορές σε κάνει να θυμηθείς και να νοιώσεις το άγγιγμα της χημείας του "Vespertine" της Bjork και φαίνεται εκ των ενόντων να ποντάρει πολλά σε ένα παρόμοιο αποτύπωμα, αλλά περισσότερο avant-garde και ως εκ τούτου λιγότερο ασφαλές. Αυτοί που θα μπουν σε αυτόν τον απίστευτο λαβύρινθο (δες "Prediction", "Argonautica") για ένα άκουσμα, υπάρχει ο κίνδυνος να μην ξαναβγούν ποτέ.

Ο Μιχαήλ Καρίκης έρχεται με κάθε βεβαιότητα μέσα από το πιο ανένδοτο παρόν. Είναι κομμάτι του πιο ασυμβίβαστου και του πιο δημιουργικού σήμερα. Σ' αυτό με οδηγεί η ανυποταξία του υλικού που περιέχεται στο "Orphica". Από την άλλη, όμως, έχω λίγες υποψίες, αλλά εγώ τις λέω σοβαρές, πως ο Mikhail έρχεται και από το παρακάτω του χρόνου, πιθανόν ως κάποιος προσκεκλημένος ή επισκέπτης που έφτασε πριν την ώρα του και μας βρίσκει λόγω αυτού ίσως λιγάκι απροετοίμαστους. Ακούστε έστω κι έτσι τι έχει να σας πει σε ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ της χρονιάς μέχρι τώρα. Σχεδόν...