Ότι καλύτερο..., το να έχεις να παρουσιάσεις έναν εξαιρετικό δίσκο, που κυκλοφόρησε πριν από είκοσι ένα χρόνια και πραγματικά αξίζει να ακουστεί από ακροατές με σημερινά ακούσματα. Ακόμη ένα «παραγνωρισμένο» προστίθεται ανάμεσα στα δεκάδες πετυχημένα και μη αριστουργηματικά άλμπουμ που κυκλοφόρησε η ετικέτα της Factory στη δεκαετία του 80. File Under: New Order, D.A.F., electro-punk κ.λ.π. και μην γελάτε παρακαλώ με τη φράση... αδικημένοι από θεούς και ανθρώπους Ολλανδοί electro-poppers!
Σε μόλις εφτά χρόνια ζωής (η ιδανική ηλικία για να «πεθάνει» ένα συγκρότημα, να το ξέρετε) οι Minny Pops φρόντισαν να ηχογραφήσουν μονάχα τραγούδια πρώτης γραμμής και αποχώρησαν πριν ακολουθήσουν την παρακμή (αλλά και την εμπορική επιτυχία, ποιος ξέρει;) συνοδοιπόρων τους όπως οι Ultravox, Gary Numan, ακόμη δε και με αυτούς τους Simple Minds υπήρξαν μέρες που άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κανείς ξέρετε. Μετακομίζοντας άλλωστε από μια μικρή Ολλανδική εταιρία (Plurex), στην διορατική Factory είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από label-mates μεγαθήρια, και μια εταιρία στην οποία οι έννοιες της λογικής και του επαγγελματισμού κάθε άλλο παρά περίσσευαν.
Το 'Sparks In A Dark Room' κυκλοφόρησε στον κατάλογο της Factory το 1982 και είναι ένα ατόφιο παράδειγμα αριστουργηματικής μηχανικής pop, που από τη μια μεριά πατάει στο όραμα των New Order περί χορευτικού ήχου με rock δομή, και από την άλλη προοιωνίζει την επέλαση των electro / trance pop γοτθικών ήχων που θα κυριαρχήσουν στο υπόλοιπο σκοτεινό κομμάτι των 80ς μέχρι και σήμερα. Η επιτηδευμένα υποβλητικά και ύποπτα «εκκλησιαστική» χροιά στα φωνητικά, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι χρησιμοποιείται ως χιουμοριστικό υπόβαθρο της μπάντας, που περιοδεύοντας με προβληματικούς του τύπου Ian Curtis, προτίμησε να χαλαρώσει αντί να ακολουθήσει την συνήθη οδό της αυτοκαταστροφής των μελών της.
Εκτός από το γενικότερο electronically correct πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι Minny Pops, ο δίσκος περιέχει μια σειρά από άψογα (πλην φευγάτα) pop singles, ('Blue Roses', 'A feeling', 'Trance', κυρίως το 'Dream'...), τα οποία στέκονται στο ύψος τους σε οποιαδήποτε μουσική φόρμα κι αν τα τοποθετήσει κανείς (πως είναι τέλεια η ακουστική διασκευή του 'Blue Monday', που εσχάτως ακούτε παντού, ε... κάπως έτσι!). Οι ρυθμοί τους είναι στιβαροί και ενίοτε ατόφια χορευτικοί, ο μινιμαλισμός τους σε ιδανικό βαθμό για να μην ακούγονται κενοί, και οι στίχοι τους μοιάζουν να σαρκάζουν εαυτούς και αλλήλους, ελισσόμενοι έξυπνα στην συνήθη θεματολογία εκείνης της περιόδου (μοναξιά-θάνατος-μοναξιά-θάνατος-μοναξιά, ενίοτε δε και απώλεια...). Οι δε κιθάρες... μέχρι που μπορεί να πει κανείς ότι προετοιμάζουν το έδαφος για τους shoegazers (μιας και ο αγαπητός Πατώκος επανέφερε το θέμα στην επικαιρότητα).
Κάπου διάβασα μια περιγραφή του ήχου των Minny Pops ως doom disco (πως λέμε doom metal!) και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε πιο εύστοχο για να αντιτάξω. Συναινούν δε σε αυτό και τα έξτρα κομμάτια που περιλαμβάνονται σε αυτή την επανέκδοση του άλμπουμ, με το «εναρκτήριο» 'Time' να είναι super single υψηλών προδιαγραφών, κάπου ανάμεσα στους D.A.F., τους Smiths και το άξεστο trance pop των Cranes στις up tempo στιγμές τους.
Μπορεί να φθίνει το hype με το electro -clash και τα παρακλάδια αυτού, θα ήταν πραγματικά κρίμα όμως για μία τόσο ευτελή αιτία, να στερηθείτε ενός δίσκου κεφαλαιώδους ποιότητας για το είδος του, αλλά και τη μουσική σας απόλαυση εν γένει.