Minoru

Olaf Gretzmacher, άνθρωπέ μου, σε βρίσκω όλως απροειδοποίητα να 'σαι σε παλαβό κέφι. Μας δίνεις στα τριανταέξι σου ένα κάθετο, κοφτό progressive electro δίσκο, μοντέρνο και μεγάλης ευφυΐας, καθ' ολοκληρία με μικρόφωνο κλειστό, ο οποίος και συμπυκνώνει ό,τι καλύτερο γνωρίζαμε μέχρι του παρόντος να υπάρχει τριγύρω για το "είδος", μέσα από δέκα κομμάτια των 6:21 έως 9:22 λεπτών. Στην κυριολεξία το αναγεννάς, αφήνοντάς μας το καινούργιο. Γερμανική εφεύρεση...

Το "Minoru" είναι ένας κόσμος ηλεκτρονικών ήχων γεμάτος από βασικές γραμμές, μελωδίες, ατμόσφαιρες, εφέ και τρικ, που όσα ακούσματα κι αν του δώσεις στις αϋπνίες σου και στις μοναξιές σου, κάποια απ' αυτά τα τελευταία θα σου ξεφεύγουν κάτω απ' τα πόδια και θα σου πιάνουν τον ώμο απρόσμενα στο επόμενο "play". Ό,τι συμβαίνει μέσα του, σε κάνει να νιώθεις ευάλωτος, σα να βρίσκεις κενά που αγνοούσες για σένα τον ίδιο και τη ζωή σου μέχρι σήμερα, που όμως κάποιος άλλος που δεν ήταν και τόσο στις συναναστροφές σου, τα ξέρει πολύ καλά.

Η σειρά "Private Room Sessions" της Iono Music εκτός απ' το γεγονός ότι κατέχεται από μία εκδηλωτική περιέργεια για οτιδήποτε electronic, αρκεί να 'ναι χαλαρά σύγχρονο, δεν παύει να 'ναι μία φαινομενικά άκακη μουσική πηγή. Όντως, κει έξω δεν περιμέναμε απ' αυτή μία τέτοια περιπέτεια όπως η παρούσα. Απαιτείτο ωστόσο, να τονιστεί η σημασία της -σειρά "ηχογραφήσεων από ιδιωτικό δωμάτιο"-, κι ας ενεργοποιεί αποξενωτικές αντιδράσεις. Λειτουργεί αφυπνιστικά, σε σκουντάει ν' ανοίξεις πόρτα και παράθυρα...

Με τα πλατό και την παραγωγή μουσικής, ο Gretzmacher ξεκίνησε το '95. Έχει ήδη και λίγα άλμπουμ δισκογραφία υπό το όνομα GMO, πρότζεκτ πρωτίστως για τρανσόβιους, μεγάλη κουβέντα μη λες βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις. Ακόμα κι αν τα χωρίζει ένα ολόκληρο σύμπαν απ' το τι κάνει φέτος στο Landscapes Studio ως Minoru, στο βιογραφικό του τονίζει ειδικά τα μαθήματα πιάνου που 'κανε απ' τα τέσσερα μέχρι τα δεκάξι του. Αν ψάξεις λίγο για το άτομό του, θα δεις ότι κατά κάποιο τρόπο παραμένει μία μυστηριώδης κι αινιγματική προσωπικότητα τευτονικών χαρακτηριστικών, κι αυτό το μυστηριώδες κι αινιγματικό περνάει αυτούσιο και στο παρόν "ντεμπούτο" του, γίνεται συναρπαστικό σε εξαιρετικά τρακ όπως το "Upload" (γκρουβ, οξύς μινιμαλισμός κι απογειωτικά ξανοίγματα).

Κάνοντας την ενασχόληση ετών με τις πίστες βαθύτερη σκέψη, που μεταφράζεται σε πρακτική, πιάνει στα κομμάτια του ένα σταθερό πρώτο χρόνο, στο κάτω όριο του γρήγορου τέμπο (στο βασικό τριπλό χώρισμα αργού, μεσαίου, γρήγορου), αλλά φροντίζει επιμελώς κατά την πλούσια διάρκεια και των δέκα να παίρνει τις ελευθερίες που χρειάζονται για να τονίσει παιχνιδίσματα κι αποχρώσεις. Να ασκεί γοητείες δηλαδή, πατώντας σ' ένα ισχυρό ρυθμικό παλμό. Να εγκλωβίσει την προσοχή και να κερδίσει πανέξυπνα το χρόνο σου να ακούσεις ό,τι έχει να σου πει. Στο επόμενο στάδιο συνειδητοποιείς ότι δεν τον χορταίνεις να μιλάει. Στο τέλος μένεις έκπληκτος και συνεπαρμένος, μιλάς για έναν απ' τους ουσιαστικότερους δίσκους του έτους μέχρι στιγμής.

"Minoru", είναι στα γιαπωνέζικα η λέξη για τη "γυμνή αλήθεια" ή την "ψίχα" των σπόρων (ή τους ίδιους του "σπόρους"; Anyway, εδώ δε βγάζουν άκρη πρεσβείες μ' αυτούς εκεί στο Japan...). Δεν τίθεται καν θέμα για το αν έχει συμβολισμούς, εδώ και παντού, έχει χιλιάδες. Εφεξής όμως θα σημαίνει κι έναν απ' τους πιο μελετημένους, μουσικούς θριάμβους της urban age, τότε που ο άνθρωπος κι η μηχανή βρέθηκαν μεταξύ τους σε διάλογο. Ένα άλμπουμ που συστήνεται χωρίς επιφυλάξεις.