Mirel Wagner
Γέννημα τροπικού κλίματος, κάτοικος πολικού, ζεσταίνει την καρδιά του εύκρατου Τάσου Κορομηλά
Bone Voyage Recordings. Να μου τη θυμάστε τούτη την εταιρία. Είναι η δισκογραφική των 22-Pistepirkko, η οποία κατά τα φαινόμενα έχει αγκαλιάσει στις τάξεις της ένα σημαντικό κομμάτι από το μεράκι και το ταλέντο της παγωμένης χώρας των χιλίων λιμνών. Ακριβώς σαν και την περίπτωση της, αιθιοπικής καταγωγής, Mirel Wagner, δηλαδή. Κι εκεί που περίμενες ότι η νεαρά τραγουδοποιός θα μετέδιδε στους κρύους, φινλανδικούς χειμώνες λίγη από τη ζεστασιά και τις ηλιαχτίδες της ιδιαίτερης πατρίδας της, το ακουστικό αποτέλεσμα σίγουρα θα σε διαψεύσει.
Βλέπεις, η μουσική κουλτούρα της Φινλανδο-αναθρεμμένης καλλιτέχνιδος ουδεμία σχέση έχει με κανέναν εκ των δύο προαναφερθέντων τόπων προέλευσης. Αντ' αυτών, γνέφει Δυτικά. Υπερατλαντικά, για την ακρίβεια αφού επιχειρώντας μια ιδιαίτερη, μινιμαλιστική προσέγγιση στις λαϊκές παραδόσεις του βορειο-αμερικάνικου Νότου, μας προσφέρει μια βαθυστόχαστη, λιτή americana η οποία διατηρεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα την βοηθήσουν να περιδιαβεί το σκοτεινό, στιχουργικό κατώφλι της neo-folk.
Συνοδεία των απλών συγχορδιών μιας γυμνής κιθάρας, ωσάν απελπισμένη Hope Sandoval, μια εύθραυστη μα ώριμη, συνάμα, φωνή απαγγέλει τραγούδια της αγάπης, του χαμού. Μέσα από τους εντυπωσιακά ποιητικούς της στίχους, διηγείται θεοσκότεινες ιστορίες θρήνου, αυτοκτονίας, βαθιάς απόγνωσης, θανάτου. Έρωτες στα χρόνια της μελαγχολίας, στοιχειά γεμάτα πόθο και ένα μαύρο, πένθιμο πέπλο έτοιμο να καλύψει τα πάντα καθώς το αναπόφευκτο Κακό καραδοκεί πίσω από κάθε ρημαγμένο στίχο της Wagner. Και στο βάθος, η αιώνια αγάπη πασχίζει να υπερβεί τα ζοφερά εμπόδια που ορθώνονται στο διάβα της, τις ύστατες εκείνες ώρες που οι δολοφονικές μπαλάντες του Cave συναντούν επιτέλους το ευαίσθητο, θηλυκό τους ταίρι.
Τι κι αν η φτωχή, αφαιρετική ενορχήστρωση με το αδιακύμαντο, ερμηνευτικό ύφος συντηρούν την ίδια, θλιβερή μονοτονία καθ' όλη τη διάρκεια του 30λεπτου άλμπουμ; Είμαστε κάμποσοι που ψοφάμε για τέτοιες κυκλοφορίες. Γιατί, ακόμη κι όταν όλα πεθάνουν και χαθούν, η γοητεία του απλού και του απέριττου είναι εκείνη που τελικά θα μείνει.
