Aura

Ο Wayne Hussey κουβαλάει όλα τα μειονεκτήματα ενός ανθρώπου που ξέρει να κάνει μόνον μια δουλειά. Στην προκείμενη περίπτωση να γράφει τραγούδια στην κιθάρα, στίχους που ερμηνεύει πάντα ο ίδιος και να κάνει παραγωγή. Μουσικός ή απλός τεχνίτης; Για μένα και τα δύο κάνουν το ίδιο.

Έτσι δεν είναι να απορεί κανείς ότι η διακοπή των The Mission από τα κοινά υπήρξε προβλέψιμα ολιγόχρονη. Όλοι ξέρουμε ότι το άτιμο το μικρόβιο δεν γιατρεύεται, φέρνοντάς τον τελικά πίσω, δεμένο χειροπόδαρα στα γνώριμα. Τουλάχιστον του έκανε καλό σε έναν τομέα που είχε πελαγώσει, αυτόν της έμπνευσης. Και αυτή είναι η πρώτη αδρή παρατήρηση ακούγοντας το 'Aura' - το νέο studio album των The Mission μετά από πέντε χρόνια, το οποίο συνάμα σηματοδοτεί και την επιστροφή τους στις φόρμες της εποχής γύρω από το 'Carved In Sand'. Και αν τα βάλουμε κάτω και τα μετρήσουμε είναι πολύς ο χρόνος, πάνω από μια δεκαετία. Είναι αυτό το γεγονός που δίνει την τραγικότητα του να φυσούν οι άνεμοι της αλλαγής μεν, με αέρα από τα παλιά δε. Πώς να κάνεις βήμα μπρος έτσι, άραγε;

Και είναι πολλές οι αποδείξεις. Το εναρκτήριο 'Evangeline' χρήζει ρόλου ταυτόσημου του 'Amelia', για να θυμηθούμε και μερικά ονόματα. Το μελωδικό 'Dragonfly' αυτόν του 'Butterfly On A Wheel'. Το 'Cocoon', το 'Happy', το 'Mesmerized', το ...

Αυτή είναι η μια πλευρά λοιπόν, της μουσικής. Η άλλη είναι μερικά κάτι με νόημα. Όπως ο επαναπατρισμός του Graig Adams στο μπάσο, τον οποίον ανέκαθεν θεωρούσα σπουδαίο και ο οποίος κάνει ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον κρουστό Scott Garrett (πρέπει να συνυπήρξαν στην περίοδο που ο Graig Adams πέρασε από τους The Cult). Μετά είναι τα χέρια του Dave Allen στην μίξη των ήχων και η σφαιρικότερη αντίληψή του. Λεπτομέρειες που καταθέτουν αξία, αλλά μένουν στα λοιπά, αν δεν καθίσει κανείς να ασχοληθεί.

Όταν τελικά αποβάλλονται οι αναπολήσεις του παρελθόντος (ή μιλάμε για εμμονές;), οι The Mission βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους - αυτόν μιας μεστής rock μπάντας με ρίζες στους Led Zeppelin, το glam rock και τον σκοτεινό ήχο των 80's. Είναι η ποθητή στιγμή που την σκυτάλη παίρνουν τα άλλα τραγούδια, τα μεγάλα. Και στο 'Aura' υπάρχουν, χωρίς να φανατίζουν, τα 'Trophy/It Never Rains...', 'The Light That Pours From You' και 'In Denial', όλα τους από τις καλύτερες συνθέσεις που έχει κατεβάσει το κεφάλι του Wayne Hussey μέχρι σήμερα. Θα έβαζα και το 'To Die By Your Hands', μια άσκηση ύφους των U2 από τα soundtracks του 'Batman', ίσως και το 'Shine Like The Stars', ίσως και όλα τα υπόλοιπα.
Το 'Aura' θα μείνει όντως μια πολύ καλή στιγμή για τους The Mission, τον Wayne Hussey προσωπικά και για τους χιλιάδες οπαδούς τους ανά τον κόσμο τούτο. Για τα τρισεκατομμύρια που μένουν αφαιρώντας τους παραπάνω από τον πληθυσμό αυτού του πλανήτη θα είναι απλώς ένα συμβάν ή πιθανόν ένα άσημο τίποτα - σε κάθε περίπτωση με όνομα, τίτλους τραγουδιών, παραγωγό κ.τ.λ. Εγώ τοποθετούμαι αυτοβούλως κάπου ενδιάμεσα. Εξάλλου ποτέ δεν με θεώρησα αυστηρά ρεαλιστή.