The obliterati
Έχετε ακούσει περί Boston Sound; Ήταν ένα ψυχεδελικό κίνημα της Βοστόνης στα τέλη της δεκαετίας του '60 και αρχές του '70. Τι σχέση έχει με τους Mission Of Burma; Ηχητικά, μάλλον κανένα... Απλούστατα οι Mission Of Burma προσπάθησαν να αλλάξουν τον ήχο της πόλης τους, που τυγχάνει να είναι η Βοστόνη και πάλι.
Έχοντας ξεφύγει από την συνήθη και πιασάρικη πάνκικη τακτική του '1-2-3-4, δύο ακόρντα για κουπλέ, τα ίδια δύο ακόρντα και ακόμα ένα για ρεφραίν, κουπλέ, ρεφραίν, (γέφυρα), ρεφραίν, ρεφραίν', ενσωματώθηκαν στον έντεχνο μεταπάνκικο ήχο των Gang Of Four και των Pere Ubu, χωρίς να έχουν καμία ομοιότητα μαζί τους φυσικά.
Στην Ευρώπη δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν το μεγάλο όνομα αλλά στην Αμερική όποια συλλογή και αν σηκώσετε, θα βρείτε από κάτω της το "Academy Fight Song", το μυθικό σιγκλάκι προπομπός του επικού, αν και μικρής διάρκειας, "Signals, Calls and Marches" και του μονάκριβού τους αλμπουμ "Vs" το 1982. Η παρέα τότε ήταν η εξής : Roger Miller (κιθάρα), Clint Conley (μπάσο), Peter Prescott (τύμπανα), και Martin Swope (διάφοροι ήχοι και λούπες).
Τελευταία φορά στη σκηνή παίξανε μαζί το 1983 (μια καλή επιλογή είναι και το live τους "The Horrible Truth About Burma") και έπρεπε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια ώστε να ξαναβρεθούν, οι τρεις πρώτοι, πάλι μαζί. Το 2004 κυκλοφορούν το "On/Off" στη Matador, που όπως και να το κάνουμε δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα με τον προ εικοσαετίας προκάτοχό του, "Vs". Μπορείτε να φανταστείτε τους Sex Pistols μετά από 30 χρόνια να ηχογραφούν το δεύτερο album τους; Σίγουρα όχι και αν ναι, πιστεύετε ότι θα ήταν αντάξιο των προσδοκιών; Σίγουρα όχι. Και αν τυγχάνει να είναι και ισάξιο, πιστεύετε ότι θα είναι στο ίδιο στυλ, με την ίδια νεανική αγριάδα και μετεφηβικό αυθορμητισμό; Δύσκολο. Κάπως έτσι ήταν το "On/Off", που ενώ δεν ήταν κακό, ευτυχώς δεν ταπείνωσε την ιστορία των Mission Of Burma (ίσως και γι' αυτό να απέσπασε και αρκετά καλές κριτικές). Δεν ήταν η κυκλοφορία που θα παρασύρει ή θα ταρακουνήσει το ακροατήριο, όπως έκανε για παράδειγμα πριν μερικά χρόνια το "Rocket Redux" των Rocket From The Tombs.
Κάπως έτσι είναι και το φετινό "Obliterati" τους. Δεν μπόρεσε να μας εξαλείψει και να μας αφανήσει όπως υποσχόταν ο τίτλος του αλλά από την άλλη δε μας άφησε και κάποια πίκρα. Απλώς πρέπει να παραδεχθούμε πως ο σχεδόν βιομηχανοποιημένος βρώμικος λουπαριστός εξωστρεφής και πάντοτε πλημμυρισμένος με θετική ενέργεια θορυβός τους, έχει παραδόσει τη θέση του στην καθαρότητα της παραγωγής, στα ξεκάθαρα (σε ορισμένες περιπτώσεις ομολογουμένως ξεσηκωτικά) ριφάκια στην κιθάρα, στα παιχνιδιάρικα και ταυτόχρονα επιθετικά φωνητικά, στους ειρωνικούς στίχους και τέλος σε μια απαστράφτουσα και μη αναμενόμενη φρεσκάδα και νεότητα που αναδύεται σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά αλλά και απ' ολόκληρο το δίσκο συνολικά.
Επίλογος χωρίς λόγια...
"And I'm haunted by the freakish size of Nancy Reagan's head. No way that thing came with that body"
('Nancy Reagan's Head')
