April

Όπως πολλοί μπορούν να συμπεράνουν εύκολα, η ιστορία με το ποστ-ροκ τελείωσε αρκετά γρήγορα. Πολλοί προσπάθησαν να βγουν από τους περιορισμούς που τους επέβαλε το συγκεκριμένο είδος, είτε προσθέτοντας φωνητικά, είτε ηλεκτρονικά samples, είτε έγχορδα, είτε βαραίνοντας τον ήχο τους (που εν τέλει αποδείχθηκε και η καλύτερη ιδέα).

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την επιρροή του ποστ-ροκ ήχου να περνάει σε άλλα είδη. Οι μεταλάδες κάνουν πάρτυ με 8-λεπτα instrumental διαλείμματα, οι νοϊζροκάδες τα χώνουν πάνω από τελετουργικά ανεπτυγμένες μελωδίες και τέλος, οι "σκοτεινές" μπάντες ακουμπούν σε δανεική μελαγχολία για να διευρύνουν την παλέτα τους. Οι ίδιοι όμως οι ποστρόκερς τί κάνουν; Κυρίως επαναλαμβάνονται, με μια αξιοπρέπεια βέβαια, χωρίς να χάνουν εντελώς την αίγλη του παρελθόντος και παρόλο που δεν έχουν πια κάτι να πουν, κανένας δεν χαλιέται από τις νέες τους συνθέσεις (βλέπε Explosions In The Sky, Mogwai, Mono).

Και τελικά, οι Αθηναίοι Misuse τί έχουν να πουν για όλα αυτά; Στο 1ο τους άλμπουμ παρουσίασαν την δική τους εκδοχή με μια κλίση προς πιο βαρείς ήχους (σε μερικά σημεία ακούγονται σαν Tool χωρίς φωνητικά). Με κάποιες αδυναμίες μόνο στην παραγωγή των ντραμς (που μπορεί να ξεπεράστηκαν σε μεγάλο βαθμό, ωστόσο εξακολουθούν να με αφήνουν ανικανοποίητο και σε αυτό το νέο άλμπουμ), παρουσίασαν ένα καλό και σφιχτοδεμένο άλμπουμ που άφησε καλές εντυπώσεις.

3 χρόνια μετά, το April είναι ένα βήμα μπροστά. Η δουλειά που έχει γίνει στον προγραμματισμό των ηλεκτρονικών είναι ενδεικτική και υποδειγματική, θυμίζει μέχρι και την λεπτομερή παραγωγή-κομψοτέχνημα στο Vespertine της Bjork (κυρίως στο Techtris). Όλο το άλμπουμ χτίζεται πάνω από ρυθμικές λούπες που διαμορφώνονται με ελκυστικό τρόπο στη ροή του χρόνου και οδηγούν τις συνθέσεις σε κάθε κατεύθυνση με μια ωριμότητα σχεδόν σαγηνευτική.

Συναισθηματικά το άλμπουμ προσφέρει αρκετές συγκινήσεις, περιέχει δε τη σωστή αναλογία μεταξύ ηχητικών εκρήξεων/εκπλήξεων και στιγμών που η μπάντα σε ανταμείβει για την αναμονή σου στην αργή ανάπτυξη των κομματιών. Όμορφοι ήχοι, κυρίως στα πλήκτρα, ωραίες μελωδικές αναπτύξεις με τις κιθάρες να εμφανίζονται απειλητικές όταν πρέπει, σε ακαθόριστο χρόνο, με τη σωστή δυναμική και ογκώδη παραγωγή τους, χωρίς να κυριαρχούν. Έτσι κι αλλιώς, μία από τις αρετές του δίσκου είναι πως το κάθε μέλος της μπάντας προσφέρει το προσωπικό του ήχο με διακριτικό τρόπο και κάνει τους Misuse να ακούγονται μια πιο δεμένη -δημιουργικά- μπάντα.

To April είναι ένα ακόμα διαμαντάκι στην συνεχώς αναπτυσσόμενη Ελληνική μουσική σκηνή. Οι Misuse από την άλλη δείχνουν να παίρνουν στα σοβαρά αυτό που κάνουν. Κι αν δεν κατάφεραν ακόμα να ορίσουν οι ίδιοι εξαρχής τον ήχο που τους περιέχει, έχουν στα χέρια τους μια στιβαρή απόδειξη ότι προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να αποδράσουν προς μια νέα, ολόδική τους ηχητική ταυτότητα. Κι είναι αυτό που κάνει το τωρινό τους εγχείρημα σημαντικό.