Pain disappears

Ισχυρό αναλγητικό, ευρύ σε φάσμα δράσης, τρίτης γενιάς (η νεότερη κόλλησε στα σκαριά). Οι δημιουργοί του, οι γάλλοι -άσημοι ευρύτερα της χώρας των μπλιπ- ηλεκτρονικάριοι "χημικοί" Caroline Laher, που οι πίστες χορού όπως του club Rex τη γνωρίζουν από το 1996 κι ένθεν ως dj Mlle Caro, και Franck Garcia, (παρομοίως) dj επώνυμο αυτός, είχαν διαπιστώσει από παρατηρήσεις των τελευταίων χρόνων πίσω απ' τα πλατό των παριζιάνικων κυρίως κλαμπ ότι δύο ήταν οι βασικές παρενέργειες του ξενυχτιού υπό μετρίου κεφιού διέγερση: οι κράμπες κι οι πόνοι στα μηλίγγια. Και βρήκαν μία φόρμουλα να τις αντιμετωπίσουν, τη δυσκολότερη από τότε που τυχαία εφηύραν μια νευροτονωτική βιταμίνη (χα!).

Την εμπορική έκδοση ανέλαβε η Buzzin' Fly, συμφερόντων Ben Watt, ο οποίος ορμώμενος από την παρακμή των Everything But The Girl και των προσωπικών δίσκων του που έγιναν δώρο σε αφρούς ξυρίσματος, στράφηκε στο μάνατζμεντ. Η εταιρεία του, λοιπόν, είχε άλλο πρόβλημα. Μετά από κάμποσες κυκλοφορίες πενιχρών πωλήσεων, ήρθε η στιγμή να στείλει στο κοφτήριο το πρώτο φουλ άλμπουμ από καλλιτέχνη του καταλόγου της. Δείγμα θετικής ανταπόκρισης, οι Mlle Caro & Franck Garcia είχαν ήδη από το καλοκαίρι του 2006 και το "Far Away" 12'' στην Crosstown Rebels. "Αν το φρέσκο προϊόν διαδοθεί θα φουλάρουμε τους τραπεζικούς λογαριασμούς μας. Ειδάλλως το κανόνι είναι θέμα ήσσονος χρόνου". Δίκιο είχαν. Όλα εξαρτώνται από το αν "ανοίξει" το θέμα στα ενημερωτικά δελτία του κλάδου, γιατί πλασιέ δε διαθέτει το μαγαζί, κι είναι σίγουρο ότι θα πιάσει. Το προϊόν είναι αξιόπιστο: για ό,τι σε προδιαθέτει, γι' αυτό το αγοράζεις κι αυτό παίρνεις. Κατά γράμμα όλα.

Ένα ντεμπούτο που ενσωματώνει όλα τα ρεύματα της electronica του σήμερα. Από electro-pop, σε house, σε μινιμαλιστικό techno μέχρι σε folktronica εκεί στις ακριανές λεπτομέρειες που λίγο πιάνει το αφτί. Σε τραγούδια που μοιράζονται τα φωνητικά κι οι δύο του ντουέτο, ο ένας πάνω στον άλλον (άλλη ερμηνεία του ταυτόχρονα), αλλά ο Garcia κρατεί τα ηνία, ακολουθώντας ένα μειλίχιο τρόπο ερμηνείας που θυμίζει αυτόν του ομοβάθμιού του στους The Notwist (ωραία επιρροή, προσδίδει). Και μιλούν για το μοντέρνο πρόσωπο της ζωής, της μοναξιάς, την αφάνταστη δυσκολία των επαφών και του έρωτα. Σπάνια κάτι είναι έτσι επιτυχημένο σ' αυτό που θέλει να είναι, το πιστώνεις αυτό στους Mlle Caro & Franck Garcia.

Το πιο εξαιρετικό μέρος του "Pain Disappears" ξεφορτώνεται όλο μέχρι να φτάσεις στο πρώτο του μισό. Δεν είναι καλό αυτό ως τακτική, αλλά πέστε τα σ' όποιον το εμπνεύστηκε κι αφήνει στο κρίσιμο δεύτερο ημίχρονο μαζεμένους τους μετριασμούς. Στις ρυθμικές, τραγουδιάρικες στιγμές, όπως τα σπουδαία "Always You" και "Apologies" μοιάζει με χορευτική μπάντα τύπου LCD Soundsystem που όσο κι αν την τσιγκλάς, το πάει χαλαρά και δε νευριάζει με τίποτα. Το τρίτο, "Dead Souls", είναι αφοπλιστικό και για μεγάλα ραδιοφωνικά μεγαλεία αν κάποιος το ανακαλύψει, βάζω και στοίχημα. Εδώ εμφανίζεται one-off ο Sebastien Bauer με την κιθάρα του, αλλά πέρα απ' αυτό, η ειρωνεία του είναι το κάτι πνευματώδες: εκεί που ο Ian Curtis μιλούσε για συνεχές "κάλεσμα" (λογικό, τι νεκρές ψυχές θα 'ταν αλλιώς;) στο ρεφρέν του δικού του ομότιτλου, εδώ ο στιχουργός μιλάει για "θαυμάσια ζωή". Ίδιο μήνυμα, άλλος κώδικας, ίδια γλώσσα, τρεις δεκαετίες μετά. Το "Mon Ange" θα μπορούσε να ήταν στο περσινό άλμπουμ των AaRON ή σε τίποτα γαλλόφωνα outtakes των Archive αν υπάρχουν. Επίσης εξαιρετικό τραγούδι, μονάχα τσιγκουνιά δε σου βγάζει.

Για το δεύτερο μισό του δίσκου δεν έχω σίγουρα sth να εκθειάσω, μόνο να πω. Το remix του Ewan Pearson διπλασιάζει τη διάρκεια του "Always You", αναμενόμενο, και τα instrumentals "Lost", "No Name", αφελώς συνεχόμενα, αναβλύζουν μια τυπική εγκεφαλικότητα που μοιάζει με κηρήθρα σε μελίσσι, τρως λίγο. Σε κάθε περίπτωση το καθοριστικό με το "Pain Disappears" είναι ό,τι έχει προηγηθεί, χοντρικά όπως τα είπαμε παραπάνω. Σχεδόν...