Innocents

Ποιος θυμάται τον Moby; Πολλοί! Ακόμη περισσότεροι όμως είναι αυτοί που θα τον απαρνηθούν άμεσα ως κάτι που άκουγαν τότε στις διακοπές/στο σχολείο/σε κάποιο μαγαζί που σύχναζαν και έλιωνε όλο το "Play" non stop καθημερινά. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι οι περισσότεροι από αυτούς μπορούν να σου σιγοτραγουδήσουν την αρχή του "Natural Blues" (Oh Lordy, trouble so hard) σχεδόν κανείς τους δεν ξέρει τι έκανε ο δημιουργός μετά το 2005. Κάπου εκεί με την κυκλοφορία του "Hotel" σταμάτησαν συνειδητά και ασυνείδητα να ασχολούνται όλοι μαζί του. Οι νεότεροι είχαν το dubstep και τους φαίνονταν πολύ ξενέρωτες οι συνθέσεις του. Για τους πιο παλιούς απλά δεν πήγαινε με το whisky και την γραβάτα πλέον, άσε που δεν άρεσε και στην μέλλουσα σύζυγο η ηλεκτρονική μουσική. Τώρα μεταξύ μας φταίει και ο ίδιος με κάτι πατάτες που έβγαλε ("Last Night") και κατέληξε να μην τον δίνουν ούτε οι εφημερίδες.

Κρίμα, γιατί έχει βγάλει τον πιο ανώδυνο δίσκο της χρονιάς. Με άπλετη ambient αισθητική ξαναθυμίζει ότι αυτός ήταν εκεί όταν άρχισαν όλα, χωρίς να ξεκοκαλίζει τον εαυτό του. Ναι και κομματάρες με guest έχουμε ("The Perfect Life") και μίνι χιτάκια ("Don't love me"), αλλά εκεί που τρελαίνεσαι είναι με το πώς γίνετε να σου σερβίρει τον ίδιο ήχο και συ να μην νομίζεις ότι ακούς τον εικοστό δίσκο των Motorhead. Γουστάρεις δηλαδή, όχι δια της επανάληψης αλλά δια της προόδου. Μόνο το "Dogs" ν'ακούσεις, φτάνει, πρώτη φορά η ατμοσφαιρική ηλεκτρονική μουσική σου βγάζει τόσο πόνο χωρίς να'χει ανάγκη την μαυρίλα του darkwave. Οι στίχοι όσο σκληροί και να αντηχούν στα αυτιά μας, έχουν μια δική τους μαγεία. Το γεγονός ότι είναι εννιάλεπτο κάθε άλλο παρά πρόκληση είναι για τον ακροατή, που καλά θα κάνει να'χει και το "Everyone is Gone" ep από την Deluxe εκδοσή στην playlist για συμπλήρωμα. Για τους hardcore fans κάπου κυκλοφορεί και μία έκδοση με remixes.

Σε μια εποχή που για να σε προσέξουν πρέπει να κάνεις κάτι υπερβολικά extreme οι συνθέσεις αυτές μιλάνε σε μας μέσω της απλότητας του. Μεγάλος ντόρος έχει γίνει για το κομμάτι με τον Lanegan και όχι άδικα. Γιατί πείτε εσείς έναν μέγα λάτρη της φωνής του Mark που αντέχει να ακούει τα προσωπικά του άλμπουμ μέχρι το τέλος. Εδώ ο Mobys (ελληνιστί) μας τον σερβίρει όσο χρειάζεται . Ένα κομματάκι και that's it. Αλλιώς θα γινόταν το cd σουβερ σε χρόνο dt. Στο "Saints" πάντως γίνεται ατμοσφαιρικός πόλεμος.

Το καλύτερο απ'ολα είναι ότι ο τυπάς δεν κάνει καν tour για τον δίσκο. Τρεις συναυλιούλες και πίσω στο σπίτι. Γιατί έχει λέει διάθεση να βγάλει και άλλη μουσική. Οκ, όσοι τον θυμόμαστε θα τον ακούσουμε και στο μέλλον θα ναι κάτι ανάμεσα σε exclusive fan club και μνημόσυνο. Για να μην παρεξηγηθώ αγαπημένος δίσκος του για μένα παραμένει το "Animal Rights" αλλά εδώ παρεκκλίνουμε.