Last night
Η γνωριμία με τον Moby ξεκίνησε κάπου στα μέσα των 90s με τον τότε κολλητό που άκουγε "ηλεκτρονικά" να μας δείχνει το video clip του "Go" στο MTV. Μιλάμε για εποχές προ Chemical Brothers όπου η ηλεκτρονική μουσική θεωρούταν εξειδικευμένο άκουσμα ειδικά αν φόραγες καθαρόαιμα ροκ αυτιά. Έπειτα ήρθε αυτό το Rock of Gods (ο προκάτοχος του Rockwave) και η εμφάνισή του εκεί ήταν αξιομνημόνευτη. Κυκλοφόρησε και το "Animal Rights", μας επισκέφτηκε ξανά το Νοέμβρη του '96 στο Ρόδον και το όλο πράγμα ήρθε και έδεσε. Μέχρι και το "I like to score" είχα αγοράσει, βλέπετε τα πράγματα είχαν προχωρήσει και όλοι άκουγαν και λίγο ηλεκτρονική μουσική, από αρνητικό είχε μετατραπεί σε must. Όλα βάδιζαν καλώς λοιπόν μέχρι το "Play", αυτός ο δίσκος παίχτηκε τόσο πολύ στην χώρα μας και στο εξωτερικό βάζοντας έτσι τον Moby αυτόματα στα κουραστικά ακούσματα τύπου "Protection" και "Dummy". Τα επόμενα 2 άλμπουμ πέρασαν έτσι αδιάφορα όπως ήρθαν και φτάσαμε στο φετινό για να έχουμε εμείς να πούμε κάτι. Το αν έχει το ίδιο, διαβάστε παρακάτω να μάθετε.
Από την αρχή το cd βρωμάει Mobίλα. Γαλήνια και χαλαρωτικά φωνητικά συνοδεύονται από απαλά ηλεκτρονικά χαλιά που θα μπορούσαν άνετα να παιχτούν και στην εκκλησία την μεγάλη εβδομάδα. Ακούστε το "Live For Tomorrow" και νιώστε την moby-κή δύναμη να κατακλύζει την ψυχή σας πιστοί μου. Αλλά το αμέσως επόμενο, αυτό το "Alice", αμαρτία σκέτη είναι! Έχει κάτι ιερόσυλα hip-hop φωνητικά τα οποία διαταράσσουν την γνώριμη σαν λειτουργία mobική φόρμα.
Βλέπετε αυτός ο δίσκος είναι το άλλοθι του 30άρη ότι είναι ζωντανός ακόμη, και είναι μες τα πράγματα. Δεν καταλαβαίνει με τίποτα τους emo και γιατί λιώσανε στην βροχή για τους Good Charlotte, αλλά έχει υπάρξει και αυτός νέος. Ήταν raver ή έστω πήγε σ' ένα rave party κάποτε. Ο Moby είναι φίλος από παλιά, ταιριάζει μια χαρά στο σαλόνι του ή έστω στην καινούρια Mercedes που του πήραν δώρο τα πεθερικά του. Μπορεί να τον βάλει να παίζει όταν θα 'χει κόσμο σπίτι και να υπερηφανευτεί ότι είναι το καινούριο του Moby και να τον θαυμάσουν. Απλά θα προσέξει να πηδάει τα κομμάτια που παρεκκλίνουν, όπως το "I Love to Move In Here" με το εκπληκτικό ραπάρισμα του MC Grandmaster Caz.
Για όποιον δεν μασήσει όμως, αυτός ο ίδιος ακούγεται μια από τα ίδια και η αλήθεια είναι ότι πάει πολύς καιρός για να τα ξανακούσουμε. Ευχάριστος, αξιοπρεπής μέχρι και χορευτικός Ντίσκο (έτσι δεν το έγραφαν στα 80s) σε κομμάτια όπως το "Disco Lies". Αλλά με τίποτα λίγο πιο απογειωτικός, ξεδιψαστικά δημιουργικός, ή έστω ανακουφιστικός. Ακόμη και το beat στο "The Stars" θυμίζει παλιές του δουλειές. Είναι σαν να ακούς το "Best of Moby" remixed με άλλα samples στα φωνητικά. Τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια κλείνουν το όνειρο τόσο χαλαρά όσο άρχισε. Ευχάριστα μεν, αδιάφορα δε. Ακόμη και το hidden track είναι ξεπερασμένο πλέον.
Για την ιστορία θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο ίδιος ο καλλιτέχνης δήλωσε ότι πρόκειται για ένα concept album εμπνευσμένο από τα DJ sessions του στην Νέα Υόρκη την προηγουμένη διετία.
Σίγουρα θα πουλήσει για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, αλλά πάντα όταν ένας καλλιτέχνης κανιβαλίζει το παρελθόν του για εμπορικούς και μόνο σκοπούς είναι άσχημο.
