Στην κοιλιά του κήτους

Εργασιομανείς και καριερίστες δεν τους λες. Εννέα χρόνια πέρασαν από τον προηγούμενο δίσκο τους. Ενδιάμεσα συνεργάστηκαν με το πολίτικο συγκρότημα Βόσπορος, συνεργασία που είχε σαν καρπό το συγκλονιστικό "Στου Βόσπορου Το Πέρα", με τους Χαΐνηδες που κυκλοφόρησαν μαζί το live "Η Κάθοδος Των Σαλτιμπάγκων" και με τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος έχασε μια μοναδική ευκαιρία να δώσει στα τραγούδια του ανεξερεύνητες διαστάσεις εμποδίζοντάς τους να τα πειράξουν (ενώ λίγα χρόνια μετά άφησε τον Κιουρτσόγλου να ασελγήσει επάνω τους με τα φλύαρα σόλο του), δεν σταμάτησαν να παίζουν ζωντανά και άρχισαν την ηχογράφηση του περί ου ο λόγος τέταρτου album τους το 2008. Ούτε αδρανείς τους λες λοιπόν. Είναι οι Mode Plagal και έχουν τους ρυθμούς τους.

Για τους Mode Plagal τα έχω πει εδώ και δεν έχει αλλάξει η άποψή μου γι' αυτούς από τότε. Το δεκάρι που έβαλα τότε μπορεί να φαίνεται βαρύ, αλλά οι πλάτες τους το σηκώνουν άνετα. Δεν είναι ούτε οι μόνοι ούτε οι πρώτοι που έπαιξαν fusion στην Ελλάδα παντρεύοντας την παράδοση της αγνής ελληνικής υπαίθρου με δυτικά μουσικά ρεύματα, είναι όμως κατά τη γνώμη μου αυτοί που το έκαναν καλύτερα από όλους.

Η μπάντα μια δεκαετία μετά συνεχίζει το ίδιο φρέσκια και γκρουβάρει καλύτερα από ποτέ. Όντας είκοσι χρόνια συγκρότημα, έχουν κατακτήσει πλήρως τα εκφραστικά τους μέσα και δεν θα απογοητεύσουν, ούτε θα εκπλήξουν, ηχητικά κανέναν παλιό ακροατή τους. Η ευχάριστη έκπληξη βρίσκεται στην χρησιμοποίηση δύο έμμετρων ιστοριών του Μποστ που με την ιδιόρρυθμη ξεκαρδιστική του γλώσσα, και το σουρεαλιστικό του χιούμορ είναι μοναδική περίπτωση στην ελληνική λογοτεχνία και διαβάζεται και ακούγεται σήμερα με την ίδια απόλαυση με πενήντα χρόνια πριν.

Με κίνδυνο να γίνω βαρετός, θα γράψω ακόμη μια φορά ότι η ελληνική μουσική χρωστάει πολλά και πρέπει να είναι περήφανη για τους Mode Plagal γιατί είναι από τα ελάχιστα ονόματα που της δίνουν αξιοπιστία και υπόσταση σε διεθνές επίπεδο. Οι μεγαλοτραγουδιστάδες μπορεί να παίζουν μπροστά σε χιλιάδες κόσμο στη Γερμανία, την Αμερική ή την Αυστραλία, αλλά αυτοί θα είναι Έλληνες δεύτερης ή τρίτης γενιάς. Οι Mode Plagal όμως, όπως και οι Primavera en Salonicco και λίγοι ακόμη είναι αυτοί που παίζουν μπροστά σε πολυεθνικό κοινό στα φεστιβάλ και το κερδίζουν.