Central Belters

Disc: 1
1. Summer, 2. Helicon 1, 3. CODY, 4. Christmas Steps, 5. I Know You Are But What Am I?, 6. Hunted By A Freak, 7. Stanley Kubrick, 8. Take Me Somewhere Nice, 9. 2 Rights Make 1 Wrong, 10. Mogwai Fear Satan
Disc: 2
1. Auto Rock, 2. Travel Is Dangerous, 3. Friend Of The Night, 4. We're No Here, 5. I'm Jim Morrison, I'm Dead, 6. The Sun Smells Too Loud, 7. Batcat, 8. Mexican Grand Prix, 9. Rano Pano, 10. How To Be A Werewolf, 11. Wizard Motor, 12. Remurdered, 13. The Lord Is Out Of Control, 14. Teenage Exorcists
Disc: 3
1. Hugh Dallas, 2. Half Time, 3. Burn Girl Prom Queen, 4. Devil Rides, 5. Hasenheide, 6. Tell Everybody That I Love them, 7. Earth Division, 8. Hungry Face, 9. D to E, 10. My Father My King

Η μουσική των Mogwai, ως γνωστόν, περισσότερο "βλέπεται", παρά ακούγεται. Αυτό συμβαίνει ίσως (και) επειδή οι στίχοι στις συνθέσεις τους είναι κατά κανόνα σκοπίμως διακριτικά απόντες. Πιστεύω όμως πως, επί του προκειμένου, δεν έχει πλέον νόημα να αναλωθούμε σε βαθυστόχαστες αναλύσεις. Το δεχόμαστε ως αξίωμα.

Πλάκα-πλάκα η παρέα από τη Γλασκόβη συμπλήρωσε είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι και, μετά από οκτώ άλμπουμ, διάφορα soundtrack και αρκετά eps, είπε να το γιορτάσει. Πώς; Με μια χορταστική κυκλοφορία τριών cd (ή, αν προτιμάτε έξι LP), γεμάτη από μερικά (μόνο) από τα γνωστότερα τραγούδια τους, σπάνιες εκτελέσεις και B-sides. Δηλαδή, ένα κλασικό "Best Of". Σωστά; Λάθος! Όχι μόνο τέτοιο το συγκεκριμένο δε μπορεί να θεωρηθεί, αλλά ούτε καν ανορθόδοξο. Πώς να το κάνουμε; Mogwai και χιτάκια είναι πόλοι ομώνυμοι. Θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως μια, βάσει του προσωπικού τους γούστου και όχι των προσδοκιών του κοινού, καταγραφή πεπραγμένων ή, έστω, σαν ένα δώρο στους εαυτούς τους και τους fans. Τώρα που αποκαλύφθηκε το "μεγάλο μυστικό" είμαι σίγουρος ότι, ρίχνοντας μια ματιά στα 34 τραγούδια που περιλαμβάνονται στο "Central Belters" (τρομερά αντιπροσωπευτικός του περιεχομένου τίτλος), θα αρχίσετε τις διαμαρτυρίες για κάποιο αγαπημένο σας που κακώς έμεινε εκτός. Εγώ πάντως, αφού έχει τα "Take Me Somewhere Nice" και "Mogwai Fear Satan" (μη σας παραπλανά ο τίτλος) δεν παραπονιέμαι για τις ελλείψεις "μου". Να, λοιπόν, γιατί λέγαμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με "Best Of".

Στη σχεδόν τετράωρης διάρκειας κυκλοφορία αυτή αποτυπώνεται ανάγλυφα το "quiet/loud" δόγμα των Mogwai με τα μαγικά αργόσυρτα ηχοτοπία, τις επιβλητικά πομπώδεις συγχορδίες και τα ανατριχιαστικά μακροσκελή κρεσέντο. Επίσης, γίνεται πληρέστερα αντιληπτό (μιας και δεν είναι δυνατό να γίνει κατανοητό) το ότι η μπάντα αυτή ενώ διαρκώς αλλάζει, μοιάζει να κυκλοφορεί δίσκους με ενιαίο ύφος. Γι' αυτό, παραμένει μια από τις πιο συνεπείς στις αρχές της, που φλερτάρουν, κατά το μέγιστο εφικτό δυνατόν, με το επίσης δόγμα "η τέχνη για την τέχνη". Ειδικότερα, ο πρώτος δίσκος περιλαμβάνει στιγμές από το πρώιμο στάδιό τους, δηλαδή το λιγότερο "συγκαταβατικό" και κατά τη γνώμη μου, έστω και στα σημεία, συγκλονιστικότερο. Οι τίτλοι των συνθέσεων μιλούν μόνοι τους και δε νομίζω ότι απαιτείται ειδικότερη αναφορά. Στο δεύτερο δίσκο καταγράφεται το λοξοκοίταγμά τους προς την pop και η σταδιακή επιχείρηση απεξάρτησης από το post-rock. Ο τρίτος, που προσφέρεται περισσότερο για μελέτη και εμβάθυνση, αποτελείται από λιγότερο γνωστές στιγμές τους, μεταξύ των οποίων το "Half Time" από το soundtrack του ντοκιμαντέρ "Zidane: A 21st Century Portrait" και το έπος "Hugh Dallas", που αναφέρεται στον παρ' ολίγο εξυγιαντή της ελληνικής διαιτησίας σκωτσέζο διαιτητή (sic! - by numbers).

Τελειώνοντας την ακρόαση του "μουσικού μαραθώνιου" του "Central Belters" δε μπορώ να μη συμφωνήσω με τη θυμόσοφη ρήση: Οι Mogwai είναι μια μπάντα που νομίζεις ότι γνωρίζεις καλά, μέχρι να συνειδητοποιήσεις πως πλέον δεν την αναγνωρίζεις τόσο εύκολα.