The fountain
Clint Mansell: Γνωστός από τα 80s, με το αρκετά πετυχημένο και σχεδόν απερίγραπτο ηχητικά ποπ γκρουπ Pop Will Eat Itself. Ακόμη πιο πετυχημένος ως συνθέτης soundtracks. Ξεκίνησε με τα soundtracks για τα 'π' και 'Requiem for a Dream' του φίλου του Darren Aronofsky. Ακολούθησαν μουσικές για ταινίες διαφόρων στιλ, από περιθωριακές μέχρι Hollywood blockbusters. Διαφόρων στιλ ήταν και οι μουσικές του: πιο jazzy για το 'Sahara', σχεδόν τεχνο-rock για το 'Doom' κ.λπ. Ξαναβρίσκει τον Aronofsky το 2006 για το 'Τhe fountain'.
Kronos Quartet: Ίσως το περισσότερο πολυάσχολο κουαρτέτο εγχόρδων του πλανήτη. Ίσως και το πιο ανοιχτόμυαλο. Ηχογραφεί κλασική μουσική, έχει συνεργαστεί με τους διασημότερους avantgarde, πειραματικούς, μινιμαλιστές κ.λπ., ανακατεύτηκε με μουσικές του κόσμου, ποιητές, pop και rock αστέρες και ό,τι μπορείτε και δεν μπορείτε να φανταστείτε. Με τους Aronofsky/ Mansell είχαν ήδη συναντηθεί στο 'Requiem for a Dream'.
Mogwai: Μάλλον γνωστότεροι από τους προηγούμενους στο μέσο MIC αναγνώστη. Από τους πρωτοπόρους, διασημότερους και επιδραστικότερους του post-rock κινήματος, θα μπορούσαν να περάσουν και ως κιθαριστική rock μπάντα. Το όνομά τους το πήραν από την ταινία Gremlins. Mε τα soundtracks τώρα τελευταία ανακατεύτηκαν. Αν έχετε προσέξει κριτικές δίσκων που ανήκουν στο λεγόμενο post-rock, οι γράφοντες μέσα στην αμηχανία και στην απέλπιδα προσπάθεια να περιγράψουμε, ξεμπερδεύουμε συνήθως με ατάκες όπως "κινηματογραφικές ατμόσφαιρες" κ.λπ. Έ, "κινηματογραφικές ατμόσφαιρες" κάθε λίγο και λιγάκι διάβαζαν και οι παραγωγοί, σκηνοθέτες κ.λπ., οπότε οι πιο τυχεροί ενός είδους που συνήθως δικαιολογημένα, και άλλοτε αδικαιολόγητα, είχε περιπέσει σε αδιαφορία (το hype βλέπετε ποτέ δεν κρατάει πολύ), άρχισαν να τσιμπάνε και καμιά δουλειά σε ηχητικές επενδύσεις ταινιών, ενίοτε και μεγαλο-ταινιών, βλέπε και Explosions in the Sky για το 'Friday Night Lights'.
Παρότι το 'Τhe fountain' είναι δυο μουσικά μοτίβα από ελάχιστες νότες που επαναλαμβάνονται, οι Mansell και κομπανία αποφεύγουν το συχνότερο από τα μειονεκτήματα των soundtracks: ότι περιστρέφονται γύρω από ένα θέμα, παίζοντάς το με διάφορους τρόπους, κάτι που μπορεί να λειτουργεί ως επένδυση ή υπόκρουση στην ταινία, αλλά κουράζει τον ακροατή του δίσκου.
Τα βασικά μοτίβα πότε βγαίνουν μπροστά και πότε φεύγουν στο background, oι συγχορδίες πιάνου επικαλύπτονται από το κουαρτέτο (δυο βιολιά, βιόλα και τσέλο), οι Mogwai με τις ηλεκτρικές κιθάρες και κρουστά ή drum machines διογκώνουν τον ήχο παράλληλα με την ορχήστρα κι εξαφανίζονται πάλι, αφήνοντας τους Kronos Quartet να τελειώσουν με κομψότητα και χάρη. Ακουστικά, ηλεκτρικά όργανα και χορωδία συνδυάζονται δημιουργικά, τα drones των Mogwai δίνουν χαρακτήρα επικό, χωρίς να στερούν από τις συνθέσεις ζωηρότητα ή συναίσθημα.
Υπάρχει ποιότητα και βάθος στις συνθέσεις, στην ηχογράφηση και στις εκτελέσεις. Οι Mogwai διαπρέπουν και ως εκτελεστές, χωρίς να υπολείπονται καθόλου στον τομέα αυτό των σπουδαίων Kronos Quartet, και ο Mansell με αυτή τη δουλειά του μπαίνει για τα καλά στην πρώτη γραμμή των σύγχρονων κινηματογραφικών συνθετών, δίπλα στους Ennio Morricone, Michael Nyman, Philip Glass και έναν-δυο ακόμη.
