Every country’s sun
Αν ο θάλαμος σταματήσει μεταξύ δύο ορόφων μην επιχειρήσετε να εξέλθετε. Πατήστε το κομβίο κινδύνου και ...απολαύστε τον νέο δίσκο των Mogwai. Του Γιώργου Τσαντίκου
«Καλημέρα σας»
«Καλημέρα».
«Θα ήθελα δύο πράγματα: ένα δωμάτιο και να μου πείτε τι παίζει στο ασανσέρ».
«Βεβαίως. Το 218 είναι ένα από τα μέτρια δωμάτιά μας, αλλά αυτό που μας διακρίνει είναι η ειλικρίνεια προς τους πελάτες μας. Στο ασανσέρ, παίζει ότι πατάτε το κουμπί, ανοίγει η πόρτα, μπαίνετε και πατάτε άλλο κουμπί για να σας πάει στον όροφο που θέλετε».
Ο Παλλάδιος Μακ Φέρσον, ελληνοσκωτσέζος, είχε πολλά και βασικά προβλήματα εκείνο το πρωί. Ένα μόνιμο ήταν η εμμονή του πατέρα του με τα αρχαία, παρότι ο ίδιος ήταν φυστικέμπορας στην Ομόνοια για χρόνια (εκεί γνώρισε και τη σκωτσέζα μητέρα του, σε περιήγηση τουριστών μπροστά στον Μπακάκο), που του χάρισε το ιδιαίτερο, όσο και δύσκολο μικρό όνομα. Για επώνυμο, προτίμησε της μητέρας του που παράτησε τον πατέρα σχετικά νωρίς. Επίσης, καταγόταν από την οικογένεια που πατεντάρησε τα ομώνυμα γόνατα αναρτήσεων αυτοκινήτων. «Γόνατα μακ Φέρσον φοράει ο Βάτανεν» διαβάζαμε στο «Έθνος» και τους «4 Τροχούς» τις μέρες του Ράλι Ακρόπολις.
Ένα παροδικότερο πρόβλημα ήταν ότι ο ρεσεψιονίστ του έκανε φανερά πλάκα. Στο ασανσέρ, ο Παλλάδιος είχε ακούσει κάτι που δεν ήταν μουζάκ, αλλά αν το μουζάκ ήταν κανονικό μουσικό είδος, έτσι θα έπρεπε να είναι. Επειδή όμως τα ασανσέρ παίζουν ό,τι μπορείς να φανταστείς, από μπλιμπλίκια και πριόνια μέχρι Μπετόβεν και Βάγκνερ (στη Γενεύη είχε αισθανθεί ότι πετούσε πάνω από το δέλτα του Μεκόνγκ, γιατί το ασανσέρ έπαιζε την Επέλαση των Βαλκυριών), οπότε καλό είναι να είμαστε σίγουροι.
«… εκτός αν εννοείτε τους Mogwai», τον έβγαλε από τις σκέψεις του ο ρεσεψιονίστ. «Είναι μια προσωπική, θα έλεγα, επιλογή, να ντύνω μουσικά τα πάνω και κάτω των πελατών μας, πάρτε το όπως θέλετε αυτό κυριολεκτικά ή μεταφορικά, με πρόσφατες κυκλοφορίες που συμπαθώ».
Οι Mοgwai ε; Ο Παλλάδιος γνώριζε ότι ήταν Σκωτσέζοι και ότι δεν μιλούσαν στα τραγούδια και ότι πριν από έξι χρόνια είχαν βγάλει τον πρώτο δικό τους δίσκο που άκουσε, κυρίως για τον τίτλο: Hardcore will never die (but you will…). Εδώ και κάμποσο καιρό, ο Παλλάδιος δεν άκουγε καινούργια πράγματα, κάτι που τις στιγμές ενδοσκόπησης τον ενοχλούσε.
Σήμερα όμως, περνώντας έξω από το ασανσέρ που έχασκε ανοιχτό, άκουσε κάτι που του φάνηκε παράξενα οικείο.
«Έχουν και κομμάτι με φωνητικά» συνέχισε ο ρεσεψιονίστ, εκπλήσσοντας τον ελληνοσκωτσέζο, που εάν του σέρβιραν και ένα σκωτσέζικο μπραντς κομμένο από τη σπάθα του Γουίλιαμ Γουάλας, θα αισθανόταν σπίτι του.
«Δηλαδή τι μου λείπει; Αν είναι τόσο καλό όσο το ‘Hardcore…’ είμαι καλυμμένος μουσικά για δυο μέρες τουλάχιστον» σκέφτηκε μεγαλόφωνα ο σκωτσέζος εντερπρενέουρ.
«Δεν θα το έλεγα αυτό» συμμετείχε στη μεγαλόφωνη συζήτηση ο κάπως ενοχλητικός ρεσεψιονίστ. «Δεν είναι τόσο καλό, αλλά προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από τα τελευταία τους» πρόσθεσε. «Είναι δυνατό και θορυβώδες, αλλά με πιο έντονη την αίσθηση που δίνουν οι Mogwai, ότι παίζουν με όλους τους ενισχυτές στο 8 μέσα σε ένα ασανσέρ. Προσωπικά, προτιμάω το Party in the dark περισσότερο από το Coolverine που έβγαλαν ως σινγκλ. Αλλά και το Don’t believe the fife μ’ αρέσει. Και τα άλλα καλά είναι».
«Δηλαδή, πόσο του βάζεις;» ρώτησε ο Παλλάδιος.
Ο ρεσεψιονίστ αποκρίθηκε: Ένα άνετο
