Happy songs for happy people
Το σωτήριο έτος 2003 εδέησαν επιτέλους οι φίλτατοι Mogwai, να συμπεριλάβουν στο λεξιλόγιό τους την λέξη happy! Βέβαια το τυπικό Mogwai feeling ποτέ δεν έπαψε να στοιχειώνει τους δίσκους τους, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι το group από την "ηλιόλουστη" Σκωτία εμφανίζει σημάδια εξέλιξης. Πιστεύω ότι προσπάθησαν να προχωρήσουν το post rock σε πιο μελωδικές φόρμες, χωρίς όμως και να προδώσουν την minimal αισθητική τους. Αυτό εγώ εισέπραξα ακούγοντας το εναρκτήριο κομμάτι "Hunted by a freak", όπου ήρεμες κιθάρες εναλλάσονται με cool ηλεκτρονικά περάσματα.
Όσο όμως προχωρούσε η ακρόαση του δίσκου αυτό το happy feeling το διαδεχόταν σταδιακά η γνώριμη Mogwai μελαγχολία, με αποκορύφωμα το "Stop coming to my house", όπου και επέρχεται η πολυπόθητη εσωτερική κάθαρση τόσο των δημιουργών όσο και του υποψιασμένου ακροατή. Εντάξει, όλοι εμείς είχαμε κατανοήσει ότι το group είναι super ευαίσθητο, αμετανόητα μποέμ, πραγματικά ασυμβίβαστο και φυσικά "φίλα προσκήμενο" στην Εγγλέζικη κουλτούρα, αλλά ποτέ δεν περίμενα να μετατραπούν σε "post shiny happy people"!
Κι όμως... Εγώ πάντως πιστεύω ότι ο τίτλος του album ΔΕΝ είναι ειρωνικός, όσο και αν φαίνεται παράξενο σε κάποιους φανατικούς οπαδούς των Σκωτσέζων. Και τα 9 κομμάτια του LP δηλώνουν το κάθε ένα ξεχωριστά την ιδιαιτερότητά του. Όπως για παράδειγμα το 4ο κατά σειρά τραγούδι του δίσκου ξεχωρίζει, διότι περιέχει φωνητικά περασμένα από vocoder, τα οποία λειτουργούν καταπληκτικά ως αιθέριες μελωδίες και καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα αφαιρετικό ηχοτοπίο, το οποίο όμως μοιάζει τόσο οικείο! Τώρα όσο αναφορά το "Ratts of the capital", πιστεύω ότι είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος με το ένδοξο παρελθόν του "Young Team", μιας και έχει
όλα αυτά τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους Mogwai (δηλ. μεγάλη διάρκεια, καθόλου φωνητικά και σκληρά κιθαριστικά ξεσπάσματα).
Βέβαια στο παρελθόν οι Σκωτσέζοι μας είχαν επιδείξει και κάποια αχρείαστα μοιρολόγια 3ης διαλογής. Και σ΄αυτόν τον δίσκο δυστυχώς εντοπίσαμε 3 τέτοια κομμάτια ("Moses? I amn't", "Boring machines disturbs sleep'' & ''Golden Porsche''), τα οποία και διαγωνίζονται μεταξύ τους για τον πιο ηλίθιο τίτλο. Τέλος, θέλω να τονίσω 'οτι επικροτώ την κίνησή τους να κυκλοφορούν δίσκους χρονικής διάρκειας 40-45 λεπτών, καθώς και το γεγονός ότι "συμπίεσαν" τα τραγούδια τους. Δίκαια λοιπόν παίρνουν το 8 τους...
