Rock action
(Λίγες μόνο ώρες προτού καταστραφεί ο κόσμος, ο νέος δίσκος των Mogwai θα ήταν το τελευταίο πράγμα που θα θυμόσασταν να ακούσετε. Και όμως! Οι Σκωτσέζοι επιμένουν να ηχογραφούν δίσκους με την ελπίδα της δημιουργίας ψευδαισθήσεων για την καταστροφή του κόσμου... σε λίγες μόνο ώρες από Τώρα! Εν είδη ηχητικής επίθεσης και πάλι...)
Το Rock Action ξεκαθαρίζω από την αρχή πως είναι ένας μη σημαντικός δίσκος από μία σημαντική μπάντα. Όπως «μη σημαντικοί» θα είναι και όλοι οι επόμενοι δίσκοι των Mogwai, επισκιασμένοι από τη σπουδαιότητα των πρώτων τους «εργασιών». Όταν πριν από χρόνια παρήγγειλα σε ένα «άνω-κάτω» mail order το 'Young team' LP, μου απέστειλαν αρχικά μια metal μπάντα ονόματι Mog-waee (ή κάπως έτσι, από την Roadrunner ήταν θυμάμαι). Σήμερα τους βρίσκω πλήρως ενημερωμένους στο θέμα Mogwai (εφταιντσογραφία και έτσι) και λίγες μέρες πριν φτάσει στα χέρια μου ο νέος τους δίσκος, συναντώ τους ίδιους σε ένα tanker κάπου στο San Francisco να ποζάρουν για το εξώφυλλο του N.M.E. και στο εσωτερικό να κατηγορούν την εφημερίδα επειδή πριν από τρία τεύχη είχε στην πρώτη σελίδα ένα πλούσιο στήθος και τη λέξη 'MIAMI' γραμμένη με κοκαϊνη πάνω του (τρομερό εξώφυλλο, με την ευκαιρία!).
Οι Mogwai κατά μία άποψη είναι η επίθεση του underground στο σάπιο σώμα του mainstream, κατά μία άλλη είναι τα κοκαλάκια που πετάει το αφεντικό στο σκύλο του για να μη γαβγίζει και να κρατάει το στόμα του κλειστό. Ένα συγκρότημα που στον τρίτο του ολοκληρωμένο δίσκο επιμένει να παίζει αντιεμπορικό (κάποτε...), επικό (αρκούντως), θορυβώδες (σε μετρημένο πλέον βαθμό) και μεγαλόπνοο ROCK, μεταπηδάει από το ένα ανεξάρτητο label στο άλλο (ο δίσκος κυκλοφορεί στη Southpaw), έχει ως hobby το να κατηγορεί τους «συναδέλφους» του και να τυπώνει μπλουζάκια εναντίον τους (μίλησε ο φανατικός των Blur μέσα μου, μην παρεξηγείτε) θεωρητικά διαφέρει από τους κάθε λογής Starsailor (η νέα τους αντιπάθεια!) και Placebo. Πρακτικά όχι... αν όμως η πράξη αναφέρεται στα δισκογραφικώς πεπραγμένα τότε με χαρά σας πληροφορώ ότι η διαφορά (κλάσης) συνεχίζει να υφίσταται.
Οι Mogwai του τρίτου δίσκου ξεκαθαρίζουν την εικόνα - που θάμπωσε από την έλλειψη προοπτικής στο 'Come on die young' LP - και παραδίδουν οχτώ συνθέσεις για νοητική χρήση, για νευρωτική ένταση, για remixes με φαντασία και έμπνευση, για όλους όσους δεν χρειάζονται ένα απλό τραγούδι τεσσάρων λεπτών για να γεμίσουν τη μέρα τους. Ξεκινήστε με το θόρυβο που σαρώνει την επιφάνεια της λειψής μελωδίας στο εναρκτήριο 'Sine wave' και οδηγηθείτε μέσα από μεθοδική ανάπτυξη στην λυτρωτική ημικρανία που σας περιμένει στο τέλος του κομματιού. Ανοίξτε το cd και διαβάστε πως παραγωγός είναι ο Dave Fridmann (Mercury Rave, Flaming Lips), αντί για Σπεκτορικό μεγαλείο όμως εδώ έχουμε κάτι τύπους που ακόμη δεν τολμάνε να κοιτάξουν στα μάτια τον Glenn Branca, σε πέντε χρόνια όμως θα είναι ικανοί να το κάνουν.
Το γνωστό μοτίβο μελωδία - ένταση - καπέλωμα της πρώτης - αυξομείωση της δεύτερης, πινελιές θλίψης από τα έγχορδα και... κατάθλιψης από τα μαραμένα φωνητικά (τραγουδάει ο Stuart! Έκπληξη, έκπληξη!), η μανία υποβολής του ακροατή, η επιλογή του να φτιάχνεις ένα δίσκο στον οποίο χρειάζεται κανείς οδηγίες για να μη χάνεται, το φλερτ με την progressive άποψη που περισσότερο δομεί (παρά αποδομεί πλέον) τον τελικό «ήχο των Mogwai κάθε άλλο παρά ταιριάζουν με τον αβανταδόρικο (πάλι;) τίτλο 'Rock Action'. Ίσως το παρτουζοσαβουριασμένο rock των At the drive in να ανταποκρίνεται πιο πειστικά σε έναν τέτοιο τίτλο. Οι Mogwai όμως -ως γνωστόν- είναι συγκρότημα με αντίστροφες αντιδράσεις. Στα 19 τους έκαναν skate, στα 22 έγραφαν τραγούδια για τη Robbe Di Kappa και τελικά κατάφεραν να κάνουν τους οπαδούς των Cast και των Shed Seven να το γυρίσουν στον «πειραματικό» ήχο!
Το 'Dial: Revenge' επιδιώκοντας να αναδειχθεί στο πιο «ολοκληρωμένο» τραγούδι των Mogwai βρίσκει τον Fridmann να τους ξεγελάει και να το ποτίζει με την «ζαλισμένη» ενεργειακή νωχελικότητα των Flaming Lips. Οι κιθάρες του γκρουπ αυτή τη φορά μοιάζουν να θέλουν να ακουστούν ακόμη και... καθαρά. Στο οχτάλεπτο 'You don't Know Jesus' διηγούνται (χωρίς λόγια) την ιστορία μιας μπάντας που ξεκινάει από την ορθόδοξη απόδοση του rock δρώμενου, απαγγέλλει μια «ελεύθερη διασκευή» όλων των καθιερωμένων στιγμών του και μέσα από την ένταση του μεγαλείου της τα παρατάει τη στιγμή εκείνη που βρίσκεται στο απόγειο της δόξας της (ή αλλιώς «καμιά φορά ακούμε ότι θέλουμε»). Δεν γνωρίζω αν λανθάνει συμβολισμός που δεν κατανόησα και στην μονόλεπτη ανακατασκευή μηχανολογικών καταστάσεων στο 'Robot chant'...
Η προχωρημένη προσπάθεια των Mogwai για το rock αυτή τη φορά έρχεται ακριβώς τη στιγμή που οι πρωτογενείς απόψεις τους δείχνουν να έχουν αναγνωριστεί, αλλά και (δυστυχώς) να έχουν παγιωθεί σε μεγάλο βαθμό χάρη -κυρίως- στις προσπάθειες των άλλων... emperors!. Ο εμπλουτισμός με τα έγχορδα, ένα σκόρπιο μπάντζο, μερικά τρομπόνια και η απόφαση να τραγουδήσουν δεν επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές σε αυτή την επικείμενη «παγίωση». Καλά πάτε δηλαδή, αλλά για προσέχετε και λίγο καλού κακού!
