Journey to the west
1. Monkey's World 2. Monkey Travels 3. Into The Eastern Sea 4. The Living Sea 5. The Dragon King 6. Iron Rod 7. Out Of The Eastern Sea 8. Heavenly Peach Banquet 9. Battle In Heaven 10. O Mi To Fu 11. Whisper 12. Tripitaka's Curse 13. Confessions Of A Pig 14. Sandy The River Demon 15. March Of The Volunteers 16. The White Skeleton Demon 17. Monk's Song 18. I Love Buddha 19. March Of The Iron Army 20. Pigsy In Space 21. Monkey Bee 22. Disappearing Volcano
Όχι, δεν πρόκειται για γουέστερν, θα την παλεύαμε ευκολότερα. Ανήκει στην εμφανή απόρροια της γοητείας κι απήχησης που 'χε στον υπόλοιπο κόσμο "το ολυμπιακό καλοκαίρι της μαϊμούς". Αυτό που πέρασε. Αν η Bjork κι ο Tiesto δεν άλλαζαν τα δεδομένα, το δικό μας ανάλογο, που την είχε την ομότιτλη originality κι ας την κουκουλώσαμε, δε θα άφηνε παρά δώρα στις κυριακάτικες εφημερίδες. Οι γνωστές έξωθεν βοήθειες... Τώρα και στην Κίνα.
Διότι δεν ήταν μονάχα κείνο το εξωτικό θεαθήναι τζέρτζελο που έλαβε χώρα στις τελετές στη "φωλιά του πουλιού" -στρατιώτες με πάνες, κοριτσάκια να τραγουδούν πλειμπάκ, αμπούλες για το νέφος κ.ά.- αλλά κι έξω απ' αυτή, εκεί όπου όλα γίνηκαν υπό το άγρυπνο βλέμμα του κριτή θείου Μάο Τσε Τουνγκ και τους Θιβετιανούς εξάσκηση στα γκλοπ. Ήταν κι η καμπάνια της προετοιμασίας. Το εν λόγω οπερετικό κόνσεπτ π.χ. έκανε πρεμιέρα στο Manchester International Festival στις 28/06, άνω του ενός μήνα δηλαδή πριν την παρέλαση των εθνών στο Πεκίνο. Αν μείνω στην παρασκηνιακή αξία του γεγονότος, θα μας καλόπεφτε που βρέθηκε έστω κι ένας τέτοιος ευρωσινιτικός δρόμος για να σμίξουν ξανά οι Damon Albarn και Jamie Hewlett μετά τους Gorillaz. Αν η παντρειά της μουσικής του πρώτου με τα οπτικά, κοστούμια και το animation του δεύτερου είχαν ξανά επιτυχία. Που ήρθε και δεν ήρθε, το "Journey To The West" δεν είναι να ενθουσιάζει κανέναν...
Βασισμένο στην προσαρμογή σε λιμπρέτο της ομότιτλης νουβέλας του Wu Cheng'en, που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα -τουλάχιστον το ιστορικό κόλλημα των Κινέζων με τις δυναστείες τους κινείται εντός των νεότερων χρόνων-, την οποία ανέλαβε κι έβγαλε εις πέρας ο Chen Shi-Zheng. Διευκολύνετε τη μνήμη σας και θυμηθείτε το αυτονόητο βασικό, ότι σε κείμενα Κινέζου δούλεψε άλλος Κινέζος, μόνον απ' την ίδια τη φυλή υπήρχαν εξάλλου ελπίδες να βγάλει κάποιος άκρη. Η μουσική είπαμε ήδη ότι είναι του Albarn, που κι αυτουνού πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δε δείχνει το επίμαχο ex-Blur του - τους The Good, The Bad & The Queen (μ' έναν απ' τους παρεξηγημένους περσινούς δίσκους) τους αφήνουμε, εκεί το καμάρωνε όπως θα το 'κανε και σε καθετί αγγλικό. Στο παρόν, εντούτοις, τον παίρνει από κάτω το όλο εγχείρημα, οι ακροβάτες, ο ταοϊσμός, τα μπαλέτα που πάνε τόσο αργά σαν ρυθμική γυμναστική σε ΚΑΠΗ, την έχουν αυτήν τη βουβή στατικότητα οι Ασιάτες... Είναι και το ετερόκλητο σμίξιμο στιλ και φορμών που αρνείται να δέσει παρά το ασταμάτητο ανακάτεμα. Είναι κι άλλα. Υπάρχουν στιγμές που το αποτέλεσμα μοιάζει με μουσική για καρτούν που γίνεται ακόμη πιο παραπαίουσα απ' τη γλώσσα των επιφωνημάτων και συμφώνων. Έξυπνες διαχειριστικές χρήσεις πρώιμων ηλεκτρονικών όπως τα "κύματα" που εφηύρε ο Maurice Martenot ούτε καν γίνονται αντιληπτά. Ο Jonny Greenwood στο "There Will Be Blood" ήταν ικανότερος στην ίδια ενασχόληση. Αλλού, ωστόσο, υπάρχουν τραγούδια και θέματα όπου η δυτικότροπη συμφωνική πρακτική δένει καλά με τα κινέζικα όργανα και κρουστά και σμίγει σ' έναν κοινό, αν κι επίφοβο, εσωτερισμό. Το "Sandy The River Demon" είναι ο σπουδαίος τίτλος του cd. Τα "Heavenly Peach Banquet", "Whisper" τον ακολουθούν πολύ κοντά.
Το πώς μπορεί βεβαίως να επιτύχει το σάουντρακ μιας οπτικοκινητικής animated όπερας χωρίς αυτά που αναλογούν στο μάτι, είναι ερώτημα που εξετάζεται κατά περίπτωση (προέκταση του γενικότερου τινός, αν και κατά πόσο στέκει μία σκέτη ηχογράφηση όπερας). Διότι όσο και να το θέλουμε, μάτι που δε βλέπει, αφτί που δεν "ακούει". Κανόνας του χοντρού μειονεκτήματος είναι, ως τέτοιος ισχύει. Τι μένει οπότε; Η ετυμηγορία να πάρει ελαφριά κλίση προς την αποτυχία. Τουλάχιστον για να μειωθεί λίγο η εξτρεμιστική γεύση της κατακτητικής υπερφιλοδοξίας κάποιων δυτικών, που μάλλον έψαξαν λύσεις στη βαριεστιμάρα τους, το dvd αρκούσε εξαρχής ως το πιο δόκιμο μέσο.
