Hymn to the immortal wind
Η αλήθεια είναι ότι πέρασαν τρία χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία τους. Τρία χρόνια είναι μεγάλη περίοδος για τους γιαπωνέζους Mono αφού σχεδόν κάθε χρόνο μας είχαν συνηθίσει να μας παρουσιάζουν και από μια δουλειά τους. Σε οκτώ χρόνια λοιπόν, πέντε κυκλοφορίες. Θορυβώδεις στην αρχή, πειραματικοί στην συνέχεια, προοδευτικοί σύμφωνα με τα προστάγματα της εποχής λίγο αργότερα, για να κατασταλάξουν εν έτι 2009 σε κινηματογραφικοί και να τα συγχωνεύσουν όλα τα προηγούμενα μαζί. Το δωδεκάλεπτο εναρκτήριο 'Ashes In The Snow', θα μπορούσε να είναι το αυτόνομο soundtrack μιας ταινίας μικρού μήκους και να κέρδιζε το ανάλογο βραβείο σε κάποιο φεστιβάλ. Το φετινό "Hymn to the Immortal Wind" κρύβει και άλλα τέτοια επιμέρους μουσικά μονόπρακτα μέχρι να πέσει η αυλαία με το 'Everlasting Light'.
Ήρεμα, μελωδικά, με συναίσθημα, γλυκά, κλιμάκωση έντασης, θόρυβος, ξέσπασμα, κορύφωση, γαλήνη. Για να επανέλθει το λυρικό εκκρεμές πάλι στην αρχική του θέση, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Οι γνώστες του post rock μπορούν να το μεταφράσουν και ως κλισέ. Δεν θα διαφωνήσω. Θα πρέπει όμως να συμφωνήσουν και μαζί μου πως πολλές φορές έχουν κλάψει, γελάσει, έχουν γίνει καλύτεροι άνθρωποι, με τέτοιου είδους κλισέ. Διότι για να προσεγγίσεις κάποιον και να τον κάνεις δικό σου, πρέπει να του μιλάς στη δική του γλώσσα και όχι στη γλώσσα σου. Ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν είναι εκείνος ο οποίος μιλάει μόνος του αλλά μιλάει κατάφατσα σε όλους εκείνους που επιθυμούν να μείνουν μόνοι τους. Εκτιμάς πάντα την εσωστρέφεια του συνθέτη ενώ απλώς αφήνεις τον εαυτό σου να καλοπερνά με τους εξωστρεφείς καλλιτέχνες. Και οι Mono δείχνουν να το ξέρουν καλά το παιχνίδι της τέχνης. Το προσφέρουν ολόψυχα αυτόν τον συνδυασμό και με τόλμη και χωρίς να ντραπούν γδύνονται και ντύνονται πάλι μπροστά μας.
Μια μέρα και δώδεκα χρόνια πριν την διακοσιοστή επέτειο της ελληνικής επανάστασης κυκλοφόρησε αυτός ο δίσκος των θαυματουργών γιαπωνέζων σαλτιμπάγκων. Είναι διασκεδαστές. Είναι άλαλοι ποιητές. Δεν είναι επαναστάτες. Δεν έκαναν καμία επανάσταση με αυτόν τον δίσκο. Αλλά είναι τόσο όμορφος και γλυκός. Δεν μπορείς να του κρατήσεις καμία κακία που θυμίζει τόσα αλλά ταυτόχρονα δε θυμίζει και τίποτε άλλο εκτός από Mono. Δεν έχουν ούτε ένα στίχο στα τραγούδια τους αλλά γνωρίζουν να τραγουδούν για τα καλά στις ψυχές των ανθρώπων.
