Lorelei

Το χειρότερο μειονέκτημα που έχει η οικογένεια των μανιακών της μουσικής είναι αυτό το κορεσμού. Εντάξει, αρκούν επτά βασικές νότες για να είναι η ζωή μας πάντα γεμάτη (και όσοι ψέλνουμε κιόλας έχουμε και καβάντζα τις βυζαντινές) και καλύτερα να είμαστε ξέχειλοι παρά άδειοι. Από την άλλη όμως έχουμε και την κατάρα να νοιώθουμε ότι το «καινούριο» των τάδε που ακούμε το έχουμε ακούσει χιλιάδες άλλες φορές εκατοντάδες χρόνια (τουλάχιστον οι των Καρπαθίων). Έτσι κι εδώ: όταν έχεις διαβάσει σελίδες αμέτρητες τι να σου κάνει μια μονογραφή. Εδώ και indie rock έχει, και brit pop έχει, και αυστραλέζικα του '80, σαν τους Someloves αυτό, σαν τους Ride το άλλο, σαν τους Squeeze το τρίτο. Θυμήθηκα, όχι ιδιαίτερα νοσταλγικά, μια εκατοντάδα πράγματα και μόνο το παρόν δεν άκουγα. Αν πάλι ως σωστοί ινφορουφήχτρες θέλετε μόνο να μάθετε τα βασικά (ποιος, πόσα, πόση ώρα), εδώ είναι το ντεπούτου κάποιου Rob Cruther με το σχήμα του και κατεβάζει 15άδα με 40 λεπτη διάρκεια (όχι το καθένα) και εγκαινιάζει την τρίτη δεκάδα στον κατάλογο της Shinkansen. Αυτή τη 15άδα ακούω και ξανακούω. Τα "Last word to the underdog", "New league of nations" είναι τόσο αντιπροσωπευτικά δείγματα της Βρετανικής μελαγχολίας - τα καταλληλότερα riff για όταν σουρουπώνει και τα φώτα από τα αυτοκίνητα αφήνουν αυτές τις ακαθόριστες αναλαμπές, όπως και στο εξώφυλλο. Και συ το καλύτερο που έχεις να περιμένεις είναι ένα λεωφορείο. Αμ η σκεπτική ειρωνία του "Don't gimme shelter"; Θέλω να πω ότι όπου και να σκάψεις όλο και κάτι θα βρεις, αλλά μας αρκούν τρία στα δεκαπέντε; Πόσους δίσκους με τρία στα δεκαπέντε ή τέλος πάντων σχετικό ποσοστό έχετε ακούσε τα τελευταία χρόνια; Τριψήφιους κι εσείς; Έτσι, εμένα δε με γράπωσε. Κι αφού δεν με πήρε με την πρώτη, δεν θα ξαναγυρίσει να με πάρει. Θα περιμένω λοιπόν κι εγώ άλλο λεωφορείο.