Αγκάθθιν

Το άλμπουμ ξεκινά με ένα τραγούδι που λέγεται κλώτσον πάτσον, δηλαδή μεταφράζοντας κάπως ελεύθερα, κλώτσα βάρα … ωραία ακούγεται … και δεν ακούγεται μόνο αλλά έτσι είναι. Έχουμε μια εισαγωγή άκρως δυναμική, κάτι σαν το ξεκίνημα ενός trance παραμυθιού. Γρήγοροι ρυθμοί που αφήνουν να διαφανούν οι προθέσεις όλου του δίσκου. Με το πρώτο πρώτο άκουσμα επείσθην. Η ιστορία που λένε οι Monsieur Doumani είναι αυτή της λαϊκής-παραδοσιακής μουσικής, έτσι όπως αυτή καταλήγει εν έτει 2018 να απλώνεται χωρίς φόβο προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι αδύνατον σήμερα οι νέοι μουσικοί να παίζουν την τοπική μουσική τους (εδώ είναι Κύπριοι) χωρίς να την μπολιάζουν με …άλλα πράματα, γιατί πολύ απλά είναι αδύνατον να τα αγνοούν. Άλλα πράματα όπως άλλα είδη μουσικής, από άλλα σημεία του χάρτη αλλά και πιο σύγχρονα (rock, jazz, electronica,  με αποτέλεσμα να έχουμε μπροστά μας αυτό το pop-trance θαύμα.

Τι είναι τελικά το trance; Είναι βεβαίως η έκσταση. Η κατάσταση στην οποία ο μουσικός μέσα από τον κατάλληλο χειρισμό των υλικών του μετουσιώνει το χώρο έτσι ώστε το πνεύμα του, ο νους του, να βρει ένα βολικό σημείο, μια άνετη θέση μέσα του, να αναπαυθεί τελικά, να ιαθεί με τη βοήθεια της κίνησης των ήχων και των ρυθμών τους και της ηδονής που προκαλούν.

Στο "Αγκάθθιν του κάχτου" ακούμε μια κιθάρα στην έναρξη η οποία μας θυμίζει ολίγον τι από φλαμένκο, μέχρι να μπουν δυναμικά τα εξαίρετα φωνητικά του Αντώνη Αντωνίου και του ράπερ JUΛΙΟ, που μαζί με την απερίγραπτα απολαυστική ενορχήστρωση από τύμπανα, πνευστά και πολλά άλλα το headbangin’ δεν το γλυτώνεις.

Gel Burda. Το έκτο κομμάτι. Συνεχίζεται η αγαλλίαση της πραγματικά σπουδαίας ενορχήστρωσης που διακρίνεται ευτυχώς σε ολόκληρο το δίσκο και αξίζει να το επαναλάβουμε για να μην παραβλεφθεί από τον ακροατή στο ελάχιστο. Η χρήση του ονόματος του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι φυσικά απολύτως θεμιτή, αφού έτσι θα βοηθηθεί το εγχείρημα, θα σπρωχτεί σε περισσότερα αυτιά, μιας και αξίζει τόσα, αλλά τη μικρή μου γκρίνια θα τηνε πω. Είτε είναι αυτός εδώ είτε οποιοσδήποτε άλλος στις πίσω φωνές δεν έχει καμιά απολύτως διαφορά. Ας έκανε κάτι παραπάνω ρε παιδί μου αφού μπαίνει που μπαίνει στον κόπο. Anyway…

Μεθύσιν τζαι φιλίν. Αυτός ο τίτλος τολμώ να πω ότι μέσα στην απλότητά του είναι ένας από τους καλύτερους που μπορεί να έχει ένα τραγούδι. Αυτό πρέπει να είναι η ζωή του ανθρώπου. Μεθύσι (έκσταση) και φιλί. Ευτυχώς που υπάρχει στο bandcamp και η μετάφραση στα αγγλικά, διότι τα κυπριακά ελληνικά, όσο υπέροχα κι αν ακούγονται εμείς οι ελλαδίτες δε τα πιάνουμε. Μιλάει λοιπόν το άσμα για την απέραντη ομορφιά της ζωής και την τραγικότητα του περάσματός της. Μια στιγμή, μια ανάσα μέσα σε ένα ποδοβολητό μεθυσιού που πρέπει να προλάβουμε να τη γεμίσουμε με φιλιά πριν κοπεί άξαφνα από το πουθενά. Μια παθιασμένη στιγμή χαράς μέσα στο έρεβος της αιωνιότητας.

Τα «καμώματα» σωστά μπαίνουν στην προτελευταία θέση, αφού είναι το πιο όμορφο για κλείσιμο του ταξιδιού πριν μπει το …σβήσιμο των μηχανών στο «Αστερούιν» το οποίο τραγουδά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Η ταχύτητα εξέπνευσε και έδωσε τη θέση της στο άπλωμα του στιγμιαίου πάθους, σε ένα μέρος του κόσμου όπου ο χρόνος δεν υπάρχει. Εκεί που η έκσταση γλυκαίνει και μετατρέπεται σε φως άστρων που καθαρίζει, που ξεπλένει από την κούραση της ανελεύθερης ανθρωπότητας, εκεί που η φύση σε αφήνει να πάρεις μια ιδέα από το μεγαλείο της αθανασίας της.

Ναι, με το πρώτο άκουσμα επείσθην. Τι να κάνουμε συμβαίνει αυτό, γνωρίζει κανείς κατά βάθος (αν έχει τη διάθεση να αφουγκραστεί) τα πράγματα που αλήθεια έχουν να πουν μια ζωντανή δημιουργική ιστορία, που δεν μηρυκάζουν απλώς κεκτημένα άλλων απομυζώντας τα από την πνοή της ζωής.