God says no

Πόσο εύκολο είναι να μισήσεις τους Monster Magnet! Μια ματιά σε οποιαδήποτε φωτογραφία τους, αρκεί για να σου δώσει τροφή για τα χειρότερα συναισθήματα. Είναι μια από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις όπου το γκρουπ αυτοκτονεί από λανθασμένη επιλογή image. Βλέπω τη φωτογραφία τους στο οπισθόφυλλο του εν λόγω cd: ο αρχηγός (τραγουδιστής, κιθαρίστας, οργανίστας) Dave Wyndorf, σε πρώτο πλάνο, με ανοιχτά πόδια, ανοιχτά μπράτσα, ένα μαστίγιο ανά χείρας και τη λεκάνη σε ετοιμότητα, μοιάζει σα να έχει μόλις αποχωρήσει απ' τους Village People ή μας ήρθε κατευθείαν απ' το πλατώ γυρισμάτων της Xena - the warrior princess και δεν πρόλαβε να αλλάξει. Και δεν ξέρω αν υπάρχει κοινό που να βρίσκει πια γοητευτικό αυτό το macho στυλ - άλλωστε και οι ταινίες στυλ «μασίστα» έχουν πεθάνει απ' τις αρχές των '70ς. Να είναι οι fans των Judas Priest; Μα σ'αυτούς απευθύνονται; Τα αγοράκια και τα κοριτσάκια των άγουρων χρόνων; Μπέρδεμα. Δε βαριέσαι, δικό τους πρόβλημα. Δε θα βάλω ποτέ poster τους στον τοίχο μου.
Θυμάμαι πως η πρώτη μου επαφή με τη μουσική τους έγινε για τους γνωστούς λόγους περιέργειας και ενημέρωσης. Και η έκπληξη ήταν πολύ ευχάριστη. Γιατί ενώ περίμενα να ακούσω ποζάτο καραγκιοζομεταλρόκ, άκουσα ένα γκρουπ που θα μπορούσε να είναι οι Nirvana ας πούμε. Πειστικά αληθινό και τίμιο, με τις στιγμές πάθους αλλά και τις στιγμές (έκπληξη) που η ευαισθησία έκανε την εμφάνισή της δειλά.
Οι επιρροές τους είναι οι Stooges, οι Black Sabbath, οι Hawkwind... Οι τελευταίοι, μαζί με τον Roky Erickson, είναι αυτοί που τους μετέδωσαν το κόλλημα του διαστήματος (άντε, ίσως κι ο Κιούμπρικ και τα κόμικς) και των διαβόλων-τριβόλων: "King of Mars", "Space Lord", "19 Witches", "Cage Around the Sun", "Silver Future", "Goliath and the Vampires", "Cyclops Revolution" και δεν συμμαζεύεται.
Ξεκίνησαν απ' το New Jersey αλλά έκαναν τη δισκογραφική τους εμφάνιση στη γερμανική Glitterhouse μαζί με ένα τσούρμο συγκροτήματα που τα κατάπιε το σκοτάδι: Loveslug, Bored, Bastards, Fluid, Tar, Bitch Magnet,God Bullies, Cows... Αυτοί πρόκοψαν, υπέγραψαν σε πολυεθνική και μια δεκαετία σχεδόν μετά εξακολουθούν να μας... ψυχαγωγούν με το πέμπτο τους άλμπουμ που αν και δεν είναι το ζενίθ τους (ψάξτε γιαυτό ανάμεσα στα μεσαία τους), βάζει κάτω τα υπόλοιπα αυτής της εβδομάδος και όχι μόνο.
Οι Monster Magnet παίζουν ροκ, (όπως και οι διαλυμμένοι Screaming Trees), το είδος που αν και μοιάζει να είναι παρωχημένο το 2000, επειδή είναι φτιαγμένο με μαστοριά και έμπνευση, ποτέ δε θα μας χαλάει να το ακούμε και να το απολαμβάνουμε στα διαλείμματα των αναζητήσεών μας για πιο περίπλοκα πράγματα. Φαίνεται πως υπάρχει ένα 'βασικό ένστικτο' απ' το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε κι οι MM το εκμεταλεύονται κατάλληλα.
Κι όταν λέμε ροκ, μη φανταστείτε μονοδιάστατο ήχο που σε κουράζει απ' το 4ο κομμάτι. Εντάξει, τα περισσότερα είναι στο metal-grunge-αυτόςδενείναιοiggypop-space στυλ, αλλά εμβόλιμα μας κάνει να σηκώνουμε το φρύδι, μια 'μπαλάντα'("God says no"), ένα καθαρόαιμο γκαράζ αλά Thee Fourgiven ("Kiss of the Scorpion"), ένα ψυχεδελικό grunge με σιτάρ ("Cry") και δυο κομμάτια με rhythm box, keybards και καθαρές κιθάρες ("Queen of You", "Take It").
God says no (κι εγώ είμαι πιστός). Διαφωνία καμία. Αμήν.